Turkije.

GEVEN…..

“Neem maar, neem maar, onze familie heeft genoeg”

In de weekenden trekken de Turkse families massaal met volle tassen eten en drinken naar picknickplekken om daar samen met de hele familie gezellig te eten en te relaxen. En van die leuke picknickplekken zijn er heel veel. De hele familie gaat mee, oma met de stok, vaders, moeders en de kinderen met allerlei spelletjes. Afgelopen zaterdag gingen wij kamperen op zo’n picknickplek. Aan het einde van de middag kwamen we aan en voordat onze tent uit de tas was, kwam er al iemand een broodje en cola bij ons brengen. Wat een gastvrije ontvangst! Nadat de tent stond en we even op onze stoeltjes zaten, kwam er alweer iemand naar ons toe. Ditmaal met een bordje met kippenboutjes. “Neem maar, neem maar, wij hebben genoeg”…. En voordat we zover waren om bij de kruidenier onze boodschapjes te halen voor het avondeten, werden we al uitgenodigd om bij een familie aan te schuiven voor het diner. “Minggoes eet, eet”…. Met volle buiken keerden we ’s avonds weer terug naar onze tent. Het werd donker en de families keerden langzaam huiswaarts na een heerlijke ontspannen dag. We zaten al in onze tent, wilden net gaan slapen, toen we plots “hallo, hallo”…. hoorden. Ik rits mijn tent open en er staat een hele familie voor de tent. Van oud naar jong. “Hebben we nog wat nodig voor de nacht?” Ik krijg tegelijkertijd 2 broodjes en Ayran in mijn handen gedrukt. “Breakfast, breakfast”…… Wat een gastvrijheid, wat een lieve mensen, woorden schieten te kort om te bedanken…. De mensen zijn hier zo ontzettend gastvrij en open, wat kunnen wij daar als Nederlanders veel van leren. Geven is tot kunst verheven!

Dat alles valt ons ten deel de weken die we nu in Turkije zijn. Van het aanbieden van een paar tomaten, druiven of meloenen tot het aanbieden van een gratis overnachting. Van heel veel kopjes Turkse thee tot het uitnodigen voor een gezamenlijk diner.

• 

• 

Onze route gaat de eerste 700 km. zuidwaarts. We hadden gedacht dat onze route door Griekenland richting Athene zou gaan en dat we van daaruit zouden oversteken naar Bodrum. Maar omdat de boten van Griekenland naar Turkije nu niet varen, zijn we op een hele andere plek Turkije binnen gekomen. We gaan daardoor eerst zuidwaarts, ontwijken het drukke Istanboel, en kunnen onze route bij Efeze op pikken. Het leuke is dat we daardoor nog veel aan zee kunnen kamperen. Het is zo lekker om de dag na een lange fietsdag aan zee te kunnen afsluiten. We treffen het ook echt met de plekjes, leuke kleine strandjes, gezellig met wat Turkse mensen, verder heerlijk rustig. De route is prachtig, we fietsen veel op binnendoor weggetjes. We klimmen en dalen, glooiende landschappen gaan aan ons voorbij.

• 

• 

Na 10 dagen komen we aan in Selcuk. Hier willen we graag de antieke stad Efeze bezoeken. De 2 campings zijn helaas allebei gesloten dus we gaan opzoek naar een pension. We komen terecht bij Ali Baba’s house. Een klein guesthouse, leuk om 2 nachtjes te blijven om Efeze te bekijken. We staan ’s ochtends om 9.00 uur bij de ingang, zo kunnen we in alle rust alles gaan bewonderen. Wat prachtig en indrukwekkend om de bibliotheek, het grote theater, het Odeon, de tempel van Hadrianus te bezichtigen. Later op de middag brengen we ook nog een bezoek aan de tombe van apostel Johannes en het huis van de maagd Maria.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na Efeze gaat onze route oostwaarts, richting Cappadocia. Na 2 fietsdagen staat het volgende hoogtepunt alweer op ons te wachten: Pamukkale! We vinden een camping met het uitzicht op de kalkterrassen. We komen op zondagmiddag aan en er zijn veel Turkse dagjesmensen. We besluiten om maandagochtend vroeg de terrassen te gaan bekijken. Dat blijkt idd een goede keuze, die ochtend is het heel rustig als we omhoog wandelen. Helaas heeft de overheid door de vele toeristen besloten om de oorspronkelijke baden te sluiten en nieuwe aan te leggen om in te baden. Gelukkig is het toch nog steeds prachtig om het oude gedeelte te bewonderen. Achter de kalkterrassen bevinden zich de opgravingen van Hierapolis met een geweldig mooi intact gebleven theater. Super mooi om er rond te wandelen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We vervolgen na Pamukkale onze route richting het meer van Egirdir. Het landschap lijkt eindeloos verlaten. Wat een weidsheid en mooie vergezichten. We vinden de eerste nacht onderdak in een lerarenhuis. In plaatsen met meer dan 10.000 inwoners bieden deze gebouwen onderdak aan leraren die tijdelijk in die stad aan het werk zijn. Erg leuk om daar een nachtje te mogen slapen. De volgende dag fietsen we naar het meer van Egirdir. Na een prachtige laatste daling zien we het meer liggen. Egirdir heeft een leuke camping aan het meer dus we hebben weer een mooi plekje voor de nacht. De volgende ochtend bezoeken we de plaatselijke markt in het haventje van Egirdir. Wat is het toch altijd leuk om daar een beetje rond te dwalen. Net als in Azie, zijn het van die heerlijke kleurrijke markten. Prachtige groentes, fruit en de lekkerste, geurende kruiden.

• 

• 

• 

• 

Fietsend langs het mooie meer trekken we door een gebied met duizenden appelbomen. Turkije is zo’n enorm land, alles is hier gelijk 10x zo groot dan in ons kleine landje. Kilometers lang zien we groene en rode appels. Ze worden net geoogst, er staan honderden kratten met appeltjes langs de weg en grote vrachtwagens staan klaar om ze te vervoeren. Het laatste gedeelte van de route zien we weer die wijdsheid en leegte….. Er zijn bijna geen dorpjes, alleen die eindeloze leegtes. Als we in zo’n klein plaatsje komen, kopen we bij de plaatselijke kruidenier water en brood. Hij biedt ons een gratis overnachting aan in het dorp. Het is een heel klein leuk huisje. We kunnen de openbare toilet in het dorp gebruiken, wat ontzettend gaaf zeg! We zijn een bezienswaardigheid in het dorp. We krijgen natuurlijk gelijk weer thee aangeboden op het dorpsplein vol met Turkse mannetjes. Niemand spreekt Engels dus we proberen met onze vertaalapp toch een paar woordjes met elkaar te praten. Ze vinden het heel bijzonder als ze horen dat we helemaal op de fiets uit Nederland komen….

• 

• 

• 

• 

We vertrekken vandaag richting Konya, een grote stad met meer dan 2 miljoen inwoners. Hoe verder we oostwaarts fietsen, hoe rustiger de wegen worden. Steeds minder dorpen, steeds weer die enorme vlaktes. Konya is druk en we willen graag de stad uit. We zitten in een park een broodje te eten, als we een tip krijgen dat we 20 kilometer buiten de stad, in een groot park kunnen overnachten. Dat lijkt ons een goed idee! Daar hebben we geen spijt van gekregen, wat werd dat een mooie avond!! (zie het begin stukje…)

Voordat we naar Cappadocia gaan, willen we graag de Ihlara vallei bezoeken. We hebben foto’s gezien en dat zag er zo prachtig uit. We hebben nog 1 tussenstop nodig om daar te komen. In Sultanhani, een stopplaats op de vroegere karavaanroute, vinden we een leuke camping in het dorp. Het is een echte familie camping. De camping wordt al generaties lang van vader op zoon gerund. Een super vriendelijke eigenaar, waar we fijne gesprekken mee hebben. Er komen hier altijd veel fietsers. Hij laat ons trots verschillende foto’s zien.

De volgende ochtend gaan we de hoofdweg af en fietsen binnendoor naar de Ihlara vallei. Binnendoor betekent hier meestal gravel. Omdat het zo droog is, kan een voorbij rijdende auto ons in een grote stofwolk achterlaten… Maar hier is het zo rustig, alsof we alleen op de wereld zijn. We klimmen van 900 mtr naar 1300 mtr en passeren een oud verlaten dorp. Niemand te zien. De uitzichten zijn fenomenaal!! Wat een geweldige route. Het is zwaar maar zo fantastisch mooi. Wat prachtig om zo Ihlara te bereiken.

• 

• 

• 

• 

• 

In Ihlare blijven we 2 nachtjes om in de beroemde kloof te wandelen. We dalen de trappen af, zien de indrukwekkende rotswanden aan beide zijden en lopen naast het kabbelende riviertje. Geen andere mensen, de parkeerplaats was helemaal leeg. We bezoeken tijdens de wandeling meerdere uit de rots gehouwen kerken en genieten 14 kilometer lang van deze fantastische kloof. De kloof komt uit in de historische plaats Selime. En daar wacht ons een onverwachte, geweldige verrassing! Een fantastisch uit de rotsen gehouwen klooster. Het Selime klooster is het grootste religieuze gebouw van Cappadocia met een kerk ter grootte van een kathedraal. Je ziet nog het monnikenverblijf, de keuken en de muilezelstal. Je waant je in een film, zo bizar en bijzonder is het.

• 

• 

• 

• 

• 

Het Selime-klooster dateert uit de 8e en 9e eeuw:

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Wat vliegen 3 weken Turkije voorbij, wat is het een prachtig land. We hebben hier nu ruim 1500 kilometer gefietst en al zoveel prachtige plekken bezocht! Zoveel fantastische mensen ontmoet, de wereld op de fiets is geweldig! We gaan nu de laatste kilometers maken richting Cappadocia. We weten nog niet hoe we onze reis kunnen vervolgen, de grenzen zitten nog dicht. We mogen in dit mooie land tot begin december blijven en zien dan hoe het vervolg eruit gaat zien….

Een ding is zeker: er is de afgelopen maanden veel onzekerheid en angst in de wereld gekomen. En angst is zo’n slechte raadgever. Maar wat wij de afgelopen maanden op de fiets hebben ervaren, geeft ons de zekerheid dat de liefde voor elkaar overwint, altijd!