Oost en Zuidoost-Anatolie

Turkije heeft ruim 82 miljoen inwoners. Oost-Anatolie is de grootste regio van Turkije maar het inwonertal is slechts 6 miljoen en Zuidoost- Anatolie is de op een na kleinste regio van het land maar het is ook het op een na dunstbevolkte gebied van Turkije. En dat hebben we gezien en gemerkt door in deze regio’s te fietsen. We dachten dat we al heel veel weidsheid en leegte hadden gezien maar dit was de overtreffende trap! Wat een unieke wereld, wat zijn we dan nietige fietsertjes in dat grote, prachtige geheel…

• 

• 

• 

• 

• 

Fietsen over hele rustige wegen tussen de bergen door, met die eindeloze uitzichten, het geeft een bijzonder gevoel. Klimmend en dalend, soms tot bijna 2000 mtr, in een fantastische omgeving. En dan steeds weer die gastvrijheid. We worden steeds staande gehouden. In de vroege ochtend staat er een auto stil en een man wijst ons naar de kant om te stoppen. We worden uitgenodigd om samen te ontbijten. We rijden achter de auto aan een industrieterrein op. We vragen ons echt af waar we nu toch terecht komen….. Het is een vies industrieterrein met alleen maar autogaragebedrijven. De zwarte rookdampen hangen op het terrein. De auto stopt bij een oud pand en ze trekken een roldeur omhoog. Voila, dit is onze garage. Er wordt een tafeltje en stoeltjes geregeld en Turkse thee wordt gemaakt. Broodjes komen op tafel en er wordt heerlijk samen gedeeld. De vertaal-app doet zijn werk, we kunnen een beetje met elkaar communiceren… De standaard vragen komen op ons af: Waar komen we vandaan? Zijn we getrouwd? Hebben we kinderen? Wat vinden we van Turkije? En fietsend uit Nederland??? Niet te geloven…..

• 

• 

• 

Het fijne is dat we al 4 maanden lang ontzettend mooi weer hebben. Wat is het toch lekker fietsen als iedere dag het zonnetje schijnt. We zijn echt verwend! Als we ’s ochtends onze tent uitkomen, komt het zonnetje er al snel weer bij en genieten we van weer een heerlijke zonnige dag. Strak blauwe luchten worden ‘gewoon’ al blijft het natuurlijk bijzonder! In deze regio zijn (bijna) geen campings. We proberen wel zoveel mogelijk te kamperen omdat we dat het leukste vinden. Er zijn heel veel parken in Turkije en daar vragen we vaak of we mogen staan. Vaak super leuke plekjes met een picknick bank, wat erg handig is. En mocht dat niet lukken, dan zoeken we een hotelletje. Vaak kunnen we dan toch nog buiten op een leuk plekje zelf koken. Het leven in Turkije is erg goedkoop. 2 broden koop je voor 50 cent en een fles water voor 25 cent. Een hotelletje heb je al voor 10,– / 15,– euro en een camping voor rond de 8,– euro.

• 

• 

• 

De rijkdom en schatten in deze regio zijn enorm. Nemrut Dagi, Sanliurfa, Gobekli Tepe, Diyarbakir, Mardin en Harran, allen met een ongelofelijke rijke geschiedenis. We hebben een aantal van deze schatten mogen bewonderen. Nemrut Dagi met zijn kolossale sculpturen op een grafheuvel. Vanaf deze top heb je een schitterend uitzicht op Mesopotamie, het gebied tussen de Eufraat en de Tigris. Sanliurfa; het land van Abraham en Job. We hebben de geboortegrot van Abraham bezocht. Gobekli Tepe; het oudste bekende tempelcomplex ter wereld. Het oude Harran van de Hebreeuwse bijbel hadden we ook nog graag bezocht maar het ligt erg dichtbij de grens met Syrie en dat vonden we zelf niet veilig genoeg.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na al die dagen genoten te hebben van die schatten wilden we nog graag fietsen naar Gaziantep. Deze stad heeft een geweldig mooi museum met de grootste collectie antieke mozaieken ter wereld: het Zeugma Mozaik Muzesi. Je kunt er echt uren rondlopen, wat een prachtig museum. Geweldige mozaieken uit de 2e en 3e eeuw na Chr. zijn hier naartoe verplaatst. En zo mooi in stijl ingericht, geweldig om te zien. We kijken onze ogen uit! Ongelofelijk wat ze in die tijd konden met die ministeentjes.

• 

• 

• 

• 

Na Gaziantep vervolgen we onze route richting de kust. We verlaten langzaam Zuidoost-Anatolie en komen weer meer in de bewoonde wereld. Landbouw gebieden waar veel katoen, vlas en tarwe wordt verbouwd. De katoen vlokken liggen massaal langs de kant van de weg.

7 september zijn we in Turkije aangekomen. We fietsten de eerste anderhalve week veel langs de kust. Na Efeze gingen we het binnenland in en hebben we genoten van de bergen en de enorme vlaktes. Vandaag, na ruim 6 weken fietsen en ruim 3000 kilometer verder, zijn we weer aangekomen bij de kust. We zijn in Yumurtalik. Een heel rustig plekje aan zee. We zijn weer op een camping. Er is niemand, we staan heerlijk alleen aan zee. Leuk om de zee na die weken weer te zien. De komende tijd gaan we de hele kustlijn volgen richting Bodrum. Dat zijn nog heel veel kilometers langs de Turkse kust. We blijven hier de komende tijd genieten!

• 

• 

• 

•