2 Maart vertrokken we, uitgezwaaid door familie en vrienden, uit Barneveld. 2 November, precies 8 maanden later, staat onze teller op 15.000 kilometer! Wat hebben we geweldige kilometers gemaakt; zoveel gezien en zoveel beleefd. Maanden met een brede lach en soms ook met een kleine traan…. De brede lach om al het mooi’s onderweg: onze prachtige planeet met de geweldige natuur, zoveel lieve mensen met bijzondere gesprekken, zoveel indrukwekkende cultuur, die we steeds in alle rust konden bekijken. Maar soms ook met een beetje weemoed en een kleine traan omdat we na 8 maanden ‘nog maar’ in Turkije zijn. India, Nepal dat waren na 15.000 kilometer onze plannen en dromen: De Pamir, de Karakoram Highway, Spiti valley. We hadden de visa zelfs al in onze pocket…. Maar het werden 8 totaal andere maanden. Maanden van aanpassen en veranderingen in de wereld. Een leerschool van loslaten en niet teveel willen plannen.
Maar het zijn 8 bijzondere maanden geworden die in ons hart verankerd liggen en ons heeft doen beseffen dat het leven op de fiets, ons simpele bestaan, de grootste rijkdom met zich meebrengt!
Terug aan de kust. Het eerste gedeelte van onze reis langs de kust is vlak. 90 kilometer vlak fietsen, het voelt een beetje vreemd en zelfs Nederlands aan… Dat hebben we hier nog niet gehad maar het kan dus wel! De wegen worden druk. We ontwijken grote stad Adana maar hebben gezien dat er in Mersin een Decathlon is en daar willen we graag wat inkopen doen. Onze shirtjes zijn, na intensensief gebruik, toe aan verversing! Helaas houdt dat ook in dat we de drukke stad in moeten. Maar we sluiten iedere dag weer prachtig af aan zee. Hier is de kustlijn nog echt Turks. Lekker rommelig en geen buitenlandse toeristen. Mooie plekjes op het strand om onze tent neer te zetten. Genieten van zonsopkomst en zonsondergang, van de prachtige sterrenhemel. Genieten van enkele Turkse mensen die er ook verblijven en die ons bij aankomst een bordje eten komen aanbieden. Meer hebben we niet nodig….
Na een aantal dagen komen de bergen weer terug. De kustlijn wordt grillig, prachtige ruige rosten met geweldige uitzichten over zee. We gaan weer klimmen: op- en af. Van zeeniveau naar 500mtr, terug naar zee en weer omhoog naar 600 mtr.
We komen in de bananenstreek. Aan alle kanten zien we bananen. Hoog op de bergen maar ook hele dorpen worden vol gebouwd met kassen waar bananen in worden verbouwd. Vlak naast de huizen, overal waar plek is, worden kassen neergezet. Heel bijzonder, dat zou in Nederland onmogelijk zijn. De buurman bouwt een kas 1 meter naast je huis…. De bomen die niet in de kas staan, worden helaas volgehangen met plasticzakken om de bananen te beschermen. Maar dat plastic verdwijnt weer in de natuur, plastic waar Turkije vol mee ligt… Het doet pijn aan je hart, wat vervuilen we onze mooie planeet toch!
Tijdens onze klim ontmoeten we Ramazan. Een Turkse schoenpoetser op de fiets uit Anamur. Hij is van Anamur naar Istanbul gefietst en was nu weer op de terugweg naar Anamur. Een fiets helemaal volbeladen met allerlei bagage: zijn schoenpoets benodigheden, dekens, kleding en een grote, zware gastank en gaspit voor natuurlijk Turkse thee. De versnellingen en rem van zijn simpele fiets werkten niet. Bergafwaarts remde hij met zijn schoenzolen, die helemaal doorgesleten waren, en bergop moest hij lopen.
We werden uitgenodigd voor een cay, op zijn uitgerolde kleedje, langs de kant van de weg. Hij sprak een paar woorden Engels maar met handen en voeten konden we prima met elkaar communiceren. Mountain, mountain, mountain… dat herhaalde hij steeds. Het hield niet op zie hij: op- en af, op- en af…. Een bijzondere ontmoeting met een prachtig mens! We beseften ons weer hoe goed wij het hebben met onze mooie, stevige fietsen!
We komen aan in het drukke, toeristische gedeelte van de Turkse kustlijn. Alanya, Antalya en andere bekende plaatsen. Welkom terug in de westerse wereld. Dat is even wennen: stranden met mensen in zwembroeken en bikini’s. Het is niet druk op de stranden maar voor ons is het na al die weken van fietsen in enorme wijdsheid en leegte, echt even wennen. De drukte en geluiden van de grote stad doen pijn aan je oren.
Maar we zijn niet voor niets in Alanya. We hadden het idee om begin december, als we Turkije na 90 dagen moeten verlaten, weer terug te gaan naar Griekenland om daar de winter door te brengen. Helaas is dat op dit moment niet mogelijk. Griekenland heeft de landsgrenzen voor Turkije gesloten. Er varen ook geen ferry’s en er wordt niet gevlogen. We moesten dus wat anders bedenken om onze reis straks te kunnen vervolgen. We hebben gehoord dat het mogelijk is om in Turkije een korte verblijfsvergunnnig aan te vragen. Dat kan in Alanya en dat gaan we daar uitzoeken. We gaan naar de gemeente afdeling ‘Goc Idaresi’ voor informatie. Het blijkt een heel traject. Er komen door de Covid, in alleen Alanya, iedere dag 100 aanvragen binnen… Het lukt niet om een afspraak te maken, alle afspraken zitten vol. Het lukt wel om 180 kilometer vederop in Kemer een afspraak te maken. We fietsen van Alanya naar Kemer en gisteren hadden we de afspraak in Kemer. Er zijn allerlei regels waar we aan moeten voldoen dus aan ons de taak om dat te gaan regelen. We hebben een goedkoop hotelletje kunnen vinden waar we nu gaan proberen om ons verblijf in Turkije met 6 maanden te mogen verlengen.
Want we hopen nog steeds dat we onze prachtige reis kunnen vervolgen en blijven dromen……
jacomingaroundtheworld.com 
Het manuscript voor jullie reis-verhaal zag er geheel anders uit. Dit hadden jullie van tevoren niet kunnen bedenken. Dit waren jullie plannen niet. En nu opgesloten in Turkije. Hoe lang? Ik hoop dat jullie de energie nog kunnen opbrengen om er, ondanks alles, toch wat van te maken. We wensen jullie sterkte.
Dank je wel Jan en Helma. We hebben zeker nog de energie om er alles aan te doen om onze mooie reis te kunnen vervolgen. Daar gaan we voor!
Het is weer een indrukwekkend verhaal met prachtige foto’s. Jullie aanpassingsvermogen wordt flink op de proef gesteld. Het loopt (fietst) anders dan jullie gepland hadden, maar ook nu zien jullie prachtige landschappen en ontmoeten mooie mensen. Succes met de verblijfsvergunning!
Dank je wel Henk. Klopt helemaal, we voelen om rijk door alle mooie ontmoetingen en indrukwekkende landschappen waar we doorheen zijn gefietst.
We genieten een heel klein beetje mee als we jullie verhalen lezen. Maar we weten wel dat, hoe goed ook beschreven, surrogaat blijft. Ik zie het ons nog niet doen, zo lang en zo ver fietsen.
Ik hoop dat het jullie lukt om de zaken te regelen zoals jullie wensen/willen. Veel succes, veel plezier, een goede reis en blijf gezond.
Dank jullie wel. Erg leuk dat jullie iedere keer zo meeleven! Hartelijke groet van ons.
Fijn dat het goed met jullie gaat!
Mooie teksten weer wat jullie. Ik heb lang geleden een vlottocht gedaan in Zweden van 1-2 weken en daarna naar Kopenhagen..man man.. je wordt doof van die trambellen, claxons, auto’s. Bij jullie is die stilte en rust nog veel langer en intensiever geweest. In wezen is je leven dan toch aardig veranderd he met het geluk met de simprlr dingen. Minder is meer. Veel plezier nog in Turkije en succes met jullie vergunning.
Dank je wel Wibo! Ja, op de fiets weet en zie je weer waar het geluk in zit! In de simpele, kleine dingen van de dag.
Ik heb alleen het dit deel van het verslag gelezen, dat jullie nu in Kemer zijn. Ben erg benieuwd wat de uitkomst is, kan ik ook wat van leren want ik moet ook binnen 90 dagen het land uit maar hoop dat ik naar Georgië kan. Ik heb voor jullie een hele bijzondere tip niet zover van Kemer en dat is mijn paradijs in Turkije. Ik heb een Turkse simkaart, we kunnen Whatsappen als jullie dat ook hebben anders via mail.
Hoi Melanie, bedankt voor je reactie, erg leuk. We laten je de uitkomst weten, we hebben de hoop dat we vandaag meer weten! We horen graag waar je paradijs is! Leuk om te contacten, wij hebben ook een Turkse simkaart dus we kunnen Whatsappen. Hierbij ons mailadres: jacomingaroundtheworld@gmail.com. Dan kunnen we elkaars nummer doorgeven. Tot horens.