Gisteren zijn we aangekomen in Bodrum, het eindpunt van onze kustroute door Turkije. Nadat we begin oktober hoorden dat we voorlopig onze reis niet konden vervolgen naar Iran of Georgie, hadden we een nieuwe route gemaakt. Een route langs de lange kustlijn van Turkije, eindigend in Bodrum.
Het is stil in Bodrum…. Afgelopen vrijdag heeft de Turkse regering de maatregelen verscherpt om het aantal besmettingen te beperken. En dat merken wij ook. Campings zijn gesloten en ook heel veel hostels/hotels hebben hun deuren gesloten. Het wordt voor ons lastiger om plekjes te vinden om te slapen.
Het was ons begin november gelukt om in Kemer een verblijfsvergunning/Ikamet te kunnen regelen voor 6 maanden. Het officiele boekje wordt nog naar ons toegestuurd en gaan we nog in Kemer ophalen maar we kunnen tot begin juni in Turkije blijven. Dat was wel reden voor een feestje voor ons. Het geeft een stukje rust nu we weten dat we hier voorlopig kunnen blijven om de situatie in de wereld af te wachten.
Maar we waren ook blij en gelukkig dat we weer op onze fiets konden stappen na 4 dagen Kemer om onze route langs te kust weer te kunnen vervolgen. En wat vinden we steeds weer mooie plekjes. In Demre bezoeken we eerst de ruines van Myra. Er zijn twee lyrische dodensteden (rotsgraven) uitgehakt in de kliffen. Prachtig om te zien. Ook het Romeinse theater ziet er nog mooi uit. Daarna naar een plekje voor de nacht: in een kleine baai naast een scheepswerf vinden we een heel relaxt klein plekje waar de turkse thee (en een biertje..) voor ons klaarstaan en we genieten van muziek van David Gray.
We trekken verder langs de kust, het is steeds maar klimmen en dalen met de mooiste uitzichten over zee. We komen langs Kas, ook al zo’n mooie plaats en fietsen vervolgens naar de Saklikentkloof. De Saklikentkloof is de op een na grootste kloof van Europa, de langste en diepste van Turkije. Daar willen we graag gaan wandelen. Bij aankomst is de camping gesloten, we merken dat het seizoen er langzamerhand op zit, steeds meer campings zijn gesloten. Maar ook hier worden we weer verrast door de Turkse gastvrijhed; we mogen onze tent op een mooi plekje op het terrein bij de ingang van de kloof neerzetten. Altijd als we wat vragen is het: no problem, no problem…. Prachtig, wat een geweldige instelling hebben deze mensen toch.
De volgende ochtend, gelijk na openingstijd, gaan we de kloof in. Er is niemand, we zijn met zijn tweetjes. We klimmen en klauteren door de kloof. Normaliter stroomt het water flink door de kloof maar in deze tijd is de waterstand laag. In het voorjaar is het niet mogelijk omdat het smeltwater uit de bergen door de kloof stroomt en het waterpeil vele malen hoger is. Het is een spectaculair natuurwonder.
In Sanliurfa hadden we een stel ontmoet en ze gaven ons een tip: Als je op zoek bent naar een geweldige plek om te verblijven, ga dan naar Kabak Beach. Het paradijs van Turkije, een verborgen juweeltje. We zagen op de kaart dat het niet eenvoudig was om daar per fiets te komen maar we wilden het toch gaan proberen, het klonk zo goed! Een groot deel van de Turkse kust rond Alanya en Antalya staat volgebouwd met mega grote hotels. We hadden dat allebei nog nooit gezien en keken onze ogen uit. Hier zitten dus de all-inclusive toeristen…
Maar gelukkig zijn er ook nog steeds zovele prachtige, rustige plekjes en daar gingen we nu naar toe: Kabak Beach. Het werd een zware maar tevens geweldige fietsdag. Aan het einde van de middag kwamen we moe maar gelukkig aan bij Christiania’s House. Hij verhuurt er 3 super knusse huisjes. Alles erop en eraan maar ook puur en simpel. Precies zoals het past in de omgeving. We zijn 3 dagen gebleven, hebben genoten van de geweldige baai, de prachtige wandelingen en ons gezellige balkon met prachtige uitzicht. Je waant je echt in het paradijs!
Het was moeilijk om het paradijs te verlaten, ook omdat we wisten dat we de zware klim nogmaals moesten maken maar ook vanuit de andere kant was het wederom fantastisch fietsen. Na een heerlijke lange daling kwamen we in Fethiye.
We merken dat het langzamerhand ook in Turkije herfst wordt. Overdag is het nog steeds rond de 20 graden maar de avonden en ochtenden worden best koud. We halen onze donsjacks en mutsen onderuit onze tassen en genieten ’s avonds heerlijk ingepakt bij onze tent van ons eigen gekookt potje. Ook ’s ochtends starten we later, de dagen worden korter en daardoor ook onze fietsdagen. Maar zolang het op deze manier nog lukt, kunnen we nog blijven kamperen. Straks zullen we misschien iets anders moeten verzinnen.
We fietsen via een prachtig groen schiereiland naar Datca. Een weg waar je voldoende water en eten moet meenemen, omdat we onderweg alleen kunnen genieten van de mooie natuur. Wat een mooie heuvels, wat een groen. Datca vinden we erg leuk, het heeft een mooie sfeer met een leuke haven. Echt een gezellige plek met veel Turkse gezelligheid en gastvrijheid. We zitten midden in de plaats in een hostel en kunnen vanaf ons balkon genieten van de gezelligheid op straat. Er is ook een prachig oud gedeelte, we wandelen naar Eski Datca en genieten van de prachtige oude pandjes en geweldige straatjes.
We zien dat er de komende 2 dagen regen wordt voorspelt, en dat blijkt echt te kloppen. Na al die maanden komen onze regenspullen weer uit de tas en fietsen we in de regen terug naar het beginpunt van het schiereiland. Nat en koud komen we aan het einde van de middag aan in Marmaris. Dat is echt wennen voor ons, maar na een heerlijke warme douche zijn we weer lekker warm. We beseffen nog maar eens des te meer hoe verwend we de afgelopen maanden zijn….
Gelukkig schijnt de volgende dag het zonnetje alweer heerlijk. Wat een verschil met gisteren. We gaan op bezoek bij fietsenwinkel Safari Bisiklet. De eigenaar van deze winkel is ook een echte langeafstandsfietser en is van Turkije naar Zuid-Afrika gefietst. We horen zijn mooie verhalen en zien de prachtige foto’s van Afrika. Wat een warmte en vrijgevigheid bij deze lieve mensen. Hij is tijdens zijn reis vaak geholpen door mensen en nu wil hij graag wat terug doen. Wat een mooie levenshouding! Wij hopen dat als we ooit terugkeren naar Nederland, we deze menselijke vriendelijkheid ook kunnen betonen. Dat we een deel van de Turkse waarden mee naar huis kunnen nemen.
Het laatste stuk van onze route loopt via een mooie kleine weg naar Bodrum. Het zijn 100 prachtige kilometers. Alles klopt: het weer, de weg, de geweldige uitzichten over zee, de indrukwekkende rotswanden waar we tegenaan kijken, het klimmen en dalen. Echt dagen dat we nog maar eens goed beseffen hoe ongelofelijk bijzonder het is om dagelijks, onder deze omstandigheden, op de fiets te mogen zitten.
En nu zijn we in Bodrum, het eindpunt van onze kustroute. De omstandigheden zijn sinds afgelopen vrijdag gewijzigd; hotels en campings veelal gesloten en de winter langzaam in aantocht. En de wetenschap dat zodra we het binnenland in gaan, het weer gelijk stukken minder wordt.
Bodrum; een plek waar we wederom gaan overdenken hoe we onze reis gaan voortzetten. Na bijna 5.000 kilometer dwars door Turkije zijn we eigenlijk bij het begin punt van onze oorspronkelijke geplande reis door Turkije.
Hoe gaan we de winter doorkomen? Gaan we een huisje huren voor een bepaalde tijd? Gaan we een auto huren en daarmee door het land trekken? Dat is iets om goed over na te denken in ons leuke hostel.
jacomingaroundtheworld.com 
Alweer prachtige verhalen en schitterende foto’s. Wat beleven en zien jullie veel. Het lezen van jullie verhalen en het bekijken van de foto’s kan nooit helemaal duidelijk maken hoe het voor jullie is. Veel plezier gewenst en succes met het plannen maken voor het vervolg.
Hartelijke groet,
Henk
Leuk dat je ons zo blijft volgen Henk, dank je wel.
Wat een mooie foto,s en geweldig hoe jullie genieten succes met het huren van een huisje voor de winter en we lezen wel weer jullie vervolg plannen.
Groet Gert Olga
Ha Gert en Olga, bedankt voor jullie reactie. Leuk dat jullie ons blijven volgen!
Wat een avontuur!! En die prachtige foto’s….ik geniet weer mee!! Goede reis verder hoe die ook zal gaan. Dat is vrijheid!!
Liefs Renske
Dat is het Renske, dank je wel!