Mzungu, mzungu, how are you?!?
Dit horen we de afgelopen anderhalve week honderden keren per dag.
Zelfs Ming is hier een mzungu…..
Zondagochtend 7 februari kwamen we ’s nachts om half vier aan in Nairobi. Na een prima rechtstreekse vlucht van 6.5 uur, konden we onze bagage en fietsen weer gaan uitpakken. We vonden een mooie rustige hoek in de aankomsthal om de fietsen en de bagage weer klaar te maken voor vertrek. Na een paar uurtjes werk stonden ons fietsjes weer klaar: trappers er weer aan, stuur vast, lucht in de bandjes en de tassen weer aan het frame.
Nadat we Keniaanse Shillings hadden gepind en bij de telefoonwinkel een simkaart hadden gekocht, konden we op pad.
Ondertussen was het licht geworden en fietsten we heerlijk rustig de luchthaven af. Nairobi is een super drukke stad maar nu op dit vroege zondagochtend tijdstip was het heel rustig. We waren moe na de nachtvlucht maar wilden toch graag eerst de stad uitfietsen. We hadden 50 km verderop een klein hostel gereserveerd, buiten de stad om daar lekker uit te rusten.
Nairobi ligt op 1600 meter hoogte en we moesten klimmen naar 2150 meter. De weg liep heel gestaag omhoog en zo konden we de eerste indrukken opdoen van Kenia. Het was heerlijk weer met een lekker fris windje op die hoogte en we hoorde heel veel gospelmuziek. Er zijn heel veel kerken en van alle kanten hoorden we de muziek. Iedereen op pad naar de kerk of wandelend langs de weg, wat een vrolijkheid.
’s Middags arriveerden we bij het hostel. Er bleken allemaal studenten te wonen. Niemand wist dat we geboekt hadden en na wat rondgebeld te hebben, bleek er geen kamertje meer over te zijn voor ons. Gelukkig mochten we onze tent in hun tuin zetten en zo sliepen we onze eerste nacht in Kenia heerlijk in ons eigen tentje.
De volgende ochtend vertrokken we richting Naivasha Lake. We hadden daar mooie verhalen over gelezen. Het is het hoogst gelegen meer van Afrika. We genoten al klimmend van de prachtige omgeving onderweg, de vrolijke Afrikaanse muziek en de markjes waar we onze groenten konden kopen.
Op 2750 meter hadden we een geweldig uitzicht op Mount Logonot. En daar begon een 20 kilometer lange daling naar Lake Naivasha. Heerlijk zoefden we naar beneden met geweldige uitzichten.
We vonden een prachtige campsite met uitzicht op het meer. Hier bleven we 2 nachtjes om de volgende dag een bootsafari op het meer te gaan doen.
In een klein bootje gingen we het meer op, vanuit onze boot zagen we de hippo’s in het water liggen. In het meer ligt Crescent Island, waar vele wilde dieren ongestoord kunnen leven. We voeren prachtig langs het eiland en zagen zebra’s, giraffen en impala’s op hele korte afstand. Wat een prachtige dag!
Vanuit Naivasha gingen we op pad naar Nakuru. Maar eerst wilden we om het meer gaan fietsen, via Hell’s Gate National park. Hell’s Gate is een van de weinige nationale parken waar je mag fietsen. We hebben uren langs de zebra’s, giraffen, impala’s en wrattenzwijnen gefietst. Drie giraffen renden een stuk met ons mee, echt fantastisch mooi!
We vervolgden onze weg langs het meer en we bleven ons verbazen. We zagen zebra’s en giraffen vlakbij, zo langs de kant van onze weg. Heel bijzonder om deze dieren van zo dichtbij op je fietsje te kunnen bewonderen. Ze lijken heel nieuwsgierig, kijken je aan en gaan niet gelijk weg.
Het was lastig om aan het einde van de dag een overnachting te vinden. Kenia heeft heel veel hele luxe overnachtingen voor bizar veel geld maar gelukkig konden we na een lange dag fietsen net voor donker in Gilgil een klein hotelletje vinden. Moe maar helemaal gelukkig na zo’n prachtige dag!
De volgende dag kwamen we aan in Nakuru National Park. In dit park mag je niet fietsen, aangezien daar zwarte en witte neushoorns leven. Ook staat Lake Nakuru bekend om zijn flamingo’s. We vonden een campsite vlakbij de entree van het park maar helaas hebben we de flamingo’s niet kunnen spotten.
Vanuit de drukke weg bij Nakuru vertrokken we de volgende ochtend om al snel op een mooie rustige weg te belanden met mooie uitzichten. Het was flink klimmen geblazen, we bleven maar steigen. De heuvels zijn hier soms zo ongelofelijk steil. Onderweg kwamen we weer door vele dorpjes en het ‘mzungu mzungu how are you’ klonk weer uit vele kelen. Kindertjes rennen met je mee, zwaaien en roepen. Weer een en al vrolijkheid.
Na al dat geklim kwamen we in een geweldig gebied met allemaal theeplantages. Prachtig gelegen tegen de hellingen. Groen, groener, groenst: fantastisch mooi om daar, over de glooiende heuvels, doorheen te fietsen. De vrouwen met hun kleurrijke kleding hard aan het werk om thee te plukken, de theeverkopers langs de kant van de weg, iedereen probeert wat te verdienen.
Rond de middag kwamen we aan in Kericho en wilden we onze route vervolgen richting Sosiot. We zagen op de kaart dat dit een heel smal streepje was maar we namen de gok.
Eigenlijk wisten we al dat dit soort weggetjes meestal niet verhard zijn. En dat hebben we geweten: het was alleen maar zwoegen over grote keien, kuilen en gaten…. Helaas kreeg Ming daardoor een grote scheur in zijn nieuwe buitenband. Gelukkig hadden we een reserveband bij ons maar dat was wel erg balen… De uitzichten over de theevelden waren overigens fantastisch mooi!
Na Sosiot vervolgden we onze route richting Victoria Lake. Het meer ligt op 1150 meter hoogte dus we gingen veel dalen. Eerst nog via de theeplantages, later prachtig door de heuvels. De toeterende brommertjes, zwaaiende kindertjes en roepende vrouwen zoefden aan ons voorbij. Aangekomen bij het meer, vonden we een leuk plekje om te lunchen. De Keniaanse kindertjes kwamen al snel weer naar ons toe, zijn erg nieuwsgierig en vonden onze stoeltjes die uit een klein tasje kwamen wel heel bijzonder…. Ook onze fietsen worden altijd bewonderd en iedereen wil wel zo’n fiets: Give me your bike!
De hele route langs de kust van het Victoriameer was niet verhard. Het is geweldig fietsen maar het was wederom de hele dag hobbelen, bobbelen, stuiteren en stof happen. En toch bleef het leuk: we zagen de vrouwen samenwerken om de visjes te laten drogen, maakten een praatje hoe dat allemaal in zijn werk gaat en genoten van de mooie bootjes op het meer.
We trokken het binnenland weer in om dwars door Ruma National Park te fietsen en zagen de Masaï met hun koeien en geiten. Soms dwars door de modder fietsend, dan weer stof happend maar altijd genietend van de omgeving.
Uiteindelijk kwamen we weer uit bij het Victoria Lake in het plaatsje Karungu. En daar sprong onze kilometerteller op 18.000 km. Dat was natuurlijk wel weer even een fotootje waard. Een passerende brommer met zes kindertjes op 1 brommer (!) stopte om even samen op de foto te gaan!
Ondertussen weten we onze weg aardig te vinden: waar je in de lokale eethuisjes wat kunt eten want dat is aan de buitenzijde meestal niet te zien. Maar als je een beetje naar binnen gluurt, zie je wel waar een aantal tafeltjes staan en anders vragen we het en wijzen ze je de weg. Er is bijna nooit een menu dus vragen we wat er is. Meestal hebben ze wel groenten met rijst, ugali of chapatti, dat zijn soort pannenkoekjes. Prima voedzaam en lekker.
In de grotere steden zijn supermarkten met alle voorzieningen, in de kleine gehuchtjes zijn de winkeltjes beperkt. Maar brood en water kunnen we altijd kopen en groenten en fruit bij de lokale stalletjes langs de kant van de weg.
Wildkamperen bestaat niet echt, ook als je ergens je tent in een tuin bij iemand mag zetten, betaal je daar wel voor. Campsites zijn beperkt maar overnachten in kleine hotelletjes, tussen de lokale bevolking, is erg leuk en niet duur. Er is meestal een binnenpleintje met aan beide zijden deuren met kamertjes. De fietsen mogen op het binnenplein dus dan staan ze echt veilig.
Gisteren kwamen we na een hele warme dag fietsen aan in Kehancha. Er was geen campsite en we vonden weer een prima kamer om te slapen. Net voor donker gingen we nog een paar boodschappen halen en aten we in een lokaal eettentje een heerlijk bord met rijst en groenten, toen de hemel openbrak. Wat een water, wat een wind…. De hele straat stond in no-time onder water en het water stroomde alle kanten op.
Wat een geluk dat we niet in ons tentje zaten want dan waren we compleet weggespoeld.
In het donker (de stroom valt hier regelmatig uit) zaten we in het eettentje te wachten tot de bui overtrok.
Uiteindelijk werd het droog en konden we door de watermassa terug naar onze kamer maar vannacht en vanochtend bleef het maar weer regenen.
Vandaag hebben we dus maar een rustdag ingelast, een dag om een blog te schrijven en onze fietsen na te kijken na al het gehobbel en gebobbel.
Wat hebben we deze afgelopen anderhalve week ontzettend genoten in dit prachtige, warme land en wat vinden we het heerlijk om weer te kunnen fietsen.
We hopen nog vele kilometers in Afrika te kunnen maken!
jacomingaroundtheworld.com 
Wow, dit lijkt wel een hele andere wereld weer zeg! Heerlijk jullie verhaal te lezen en de prachtige foto’s te zien! Genieten. Geel veel plezier gewenst!
Prachtig verhaal
Wat een mooi verslag en prachtige foto,s wij hebben ook mooi weer maar wel koud ga zo door dan kunnen we blijven mee genieten. Groet Gert en Olga
Prachtige foto’s, wat gaaf dat jullie reis zo’n wending heeft gekregen en jullie nu weer zo genieten! Ik geniet mee 🙂