Kwaheri Kenia.

Gisteren zijn we na 4 mooie, fijne, indrukwekkende en prachtige weken de grens overgestoken naar Tanzania. We gaan onze reis in dit buurland van Kenia vervolgen.
De taal blijft hetzelfde, ze spreken allebei Swahili maar de munteenheid is bijvoorbeed wel anders.
Het is altijd weer spannend en leuk om naar een ander land te gaan, weer nieuwe dingen ontdekken en andere mensen ontmoeten.
Maar grenzen oversteken is in dit Covid-tijdperk niet simpel meer, we moesten uren wachten aan de grens maar het is ons gelukt: We zijn in Tanzania, ons 14e land!

• 

• 

Nadat we via het Victoria Lake het binnenland weer ingetrokken waren, kwamen we aan op de eindeloze vlaktes van de Maasai Mara. Een geweldig indrukwekkend gebied wat we kennen van de prachtige natuurseries op tv: de keniaanse Maasai Mara en de enorme Serengeti in Tanzania. De wegen in dit natuurgebied zijn allemaal zandwegen, wat ook past in deze ongerepte omgeving, maar dat hield voor ons als fietsertjes in dat we 150 kilometer lang hebben gehobbeld, gebobbeld en gestuiterd.
Maar dat was het allemaal dubbel en dwars waard, want het is er onbeschrijflijk mooi. Fietsend langs zebra’s, giraffen, wildebeast, gnoes, struisvogels en honderden impala’s; de olifanten families zien drinkend bij de rivier; het is er zoooo prachtig!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

In het gebied zitten alleen een aantal super-de-luxe lodges waar je kunt overnachten, dus we wisten niet goed waar we zouden gaan slapen omdat de tent opzetten in de Maasai Mara geen optie is, dat is te gevaarlijk door alle wilde dieren.
We stonden aan het einde van de middag even stil om te overleggen, toen er een brommertje voorbij kwam. De man stopte en vroeg of we oké waren en waar we gingen slapen. We gaven aan dat we dat niet wisten en hij nodigde ons uit om bij zijn familie de tent op te zetten. Dat aanbod namen we graag aan. We reden achter hem aan naar een geweldige locatie met een fantastisch uitzicht over de Maasai Mara. We mochten de tent naast het huis opzetten en maakten kennis met de Maasai familie. De man had 4 vrouwen dus het was één grote familie met veel kinderen. Wat ontzettend leuk om een avond samen met de familie door te mogen brengen. De man sprak goed engels dus we konden prima samen praten. Het is in Kenia normaal dat als je veel land hebt, je ook veel vrouwen hebt: 4 of 5 vrouwen is heel gewoon. En meestal krijgen de vrouwen ook nog veel kinderen zodat een familie dan zo maar uit 40 personen kan bestaan.
Het nationale gerecht in Kenia is ugali of chapatti. De vrouwen waren ’s avonds in de keuken ugali aan het koken en Jacoline mocht komen helpen. Het hele hutje stond blauw van de rook, de tranen sprongen in je ogen maar het was veel te leuk om in de pot te mogen roeren. Het is overigens super zwaar om te doen, die vrouwen zijn echt sterk!
Nadat het donker werd, werd het vuur aangestoken en zaten we samen rond het kampvuur met heerlijke Afrikaanse thee.
Wat was het een bijzondere ontmoeting met deze eenvoudige mensen met tegelijkertijd hun geweldige rijkdom en kennis. En wat leven ze op een prachtige plek.

• 

• 

• 

• 

• 

We kregen die nacht een geweldige regenbui over onze tent, het hoosde over de vlaktes. Wat kan het in Kenia toch tekeer gaan, heel bizar wat er tijdens zo’n bui naar beneden komt.
Nadat we de volgende ochtend alles nat hadden ingepakt, werden we uitgezwaaid door de familie en trokken we verder over de natte wegen met kuilen, gaten en keien.
Na 150 kilometer kwamen we weer op een doorgaande weg met asfalt en dat was dan toch ook wel weer lekker na al dat geploeter.
De Maasai Mara uitfietsen hield in dat er weer geklommen moest worden. We klommen naar 2300 meter hoogte en hadden weer geweldige uitzichten.
We wilden onze route nu graag richting het zuid-oosten van Kenia gaan verplaatsen maar dat hield ook in dat we toch eerst weer richting Nairobi moesten fietsen. De wegen daar zijn erg druk met een lint van vrachtwagens met rokende uitlaten. Daar hadden we niet zoveel zin in. We zagen boven Nairobi een kleine witte weg op de kaart en namen de gok om die te nemen om de drukke weg te ontlopen.
Dat hobbelpad liep echter zo steil omhoog, dat het fietsend niet meer te doen was en we moesten duwen, trekken en sjorren. Tjonge, en dat op het heetst van de dag, de weg leek wel op een rivierbedding. Het kostte ons ontelbare zweetdruppels….
Maar de omgeving was zo ongelofelijk mooi: zo stil, zo groen, zoveel vogelgeluiden, dat we wisten dat we toch de juiste beslissing hadden genomen door de drukke hoofdweg te mijden.
Na 10 kilometer duwen en trekken kwamen we op het hoogste punt aan in Kimende en besloten we te stoppen. We zagen de donkere wolken alweer aankomen en we waren net op tijd binnen voor weer een geweldige bui.

• 

• 

• 

• 

• 

De volgende ochtend konden we ons harde werken van gisteren gaan omzetten in een heerlijke daling langs de mooiste theeplantages die je je kunt voorstellen. Zo mooi groen, alsof we door het paradijs fietsten. Na de thee kwam de koffie en reden we kilometers lang langs de koffieplantages. Wat een dag, wat een schoonheid, wat een pracht!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We daalden in een paar dagen tijd  van ruim 2600 meter hoogte naar 1200 meter en de natuur veranderde enorm. De super groene omgeving maakte plaats voor drogere gebieden, het werd kaler en vlakker. Het werd daardoor ook veel heter en we kregen last van muggen. Op hoogte zie je ze niet maar nu moesten we echt oppassen. Ondanks dat we sokken en lange mouwen aandeden, werden we alsnog gestoken. Ze prikken gewoon door je kleding heen.

In het zuiden van Kenia ligt de beroemde Kilimanjaro met daarbij Amboseli National Park. In dat park leven heel veel olifanten. Vanuit het oosten wilden we daar graag naartoe fietsen. We zagen een mooie kleine weg op de kaart, die ons er naar toe zou leiden. Maar die weg liep dwars door het park en vervolgde zijn weg aan de andere kant van het park, richting de grens van Tanzania, waar we naartoe wilden. Er is maar één grens open voor toeristen en dat is de grens bij Namanga.
Fietsend mochten we niet door het park omdat er ook leeuwen in het park leven. Maar als we niet door het park konden, moesten we via een omweg eerst weer richting Nairobi fietsen, om vervolgens over een drukke weg naar de grens te kunnen. Dat leek ons niet optimaal.
Bij de ingang van het park zagen we dat er een camping was. We hebben de camping gebeld en gevraagd of ze ons met onze fietsen naar de andere kant van het park konden brengen om onze route te kunnen vervolgen richting de grens. Dat was geen probleem dus konden we de mooie, kleine weg nemen richting Amboseli National Park.
Aangekomen bij de camping zagen we de prachtige ligging. De camping ligt aan de voet van de Kilimanjaro. Vanuit onze tent keken we zo naar die geweldige witte top. We besloten om hier een paar dagen te blijven en te genieten van deze unieke omgeving.
We hadden geluk met het weer: het was mooi helder om de Kilimanjaro goed te kunnen zien. Wat een indrukwekkende berg.
’s Avonds was het volle maan en konden we nog steeds de mooie witte top zien, prachtig!
We bleven maar foto’s maken……

• 

• 

• 

• 

De volgende ochtend bij zonsopkomst bleek dat er een olifant rond de tent had gewandeld, hij was nog binnen de omheining van de campsite. Wow, wat is het gaaf om zo’n geweldig beest van zo dichtbij te kunnen bekijken. Maar spannend was het ook, het blijft toch een wild dier. We zagen aan de houding van de Masai dat ze er niet gerust op waren. Ze vonden het zelf ook prachtig maar zij weten natuurlijk nog veel beter hoe gevaarlijk olifanten kunnen zijn. We probeerden nog een paar mooie foto’s te maken toen de olifant opeens recht op ons af kwam. Dat was het moment dat het sein werd gegeven: rennen!
Wat een opwnding in de vroege ochtend….

• 

• 

De volgende dag gingen we op bezoek in Amboseli National Park. Gelijk na binnenkomst stonden er al vier olifanten heerlijk te drinken bij een watertje, vlakbij onze auto.
Beter begin van de dag kon niet….
We bleven ons die dag verbazen: wat een wildlife in het park. Er is ook een prachtig merengebied waar ongelofelijk veel flamingo’s, lepelaars, pelikanen en andere vogels leven, een waar paradijs voor die dieren.
Vanaf een observatie heuvel kun je prachtig over de vlaktes kijken en de vele olifanten zien poedelen in het waterijke gebied met steeds de Kilimanjaro op de achtergrond. Fantastisch!

• 

• 

• 

• 

• 

Na al dat moois was het de volgende dag tijd om verder te gaan.
’s Ochtends werden onze fietsen opgeladen in de auto en vertrokken we naar de gate. We reden ditmaal rechtstreeks naar de andere kant van het park maar door al de hobbelwegen, konden we toch nog weer 2 uur genieten van de dieren. We hadden zelfs het geluk dat we een groep van 8 leeuwen zagen! Dan begrijp je nog weer beter waarom we niet door het park kunnen fietsen….

Bij de uitgang werd het tijd om onze fietsen weer op te pakken en de laatste 50 kilometer naar de grens te fietsen. 50 kilometer door de bush zonder een dorpje of gehuchtje. Na die laatste mooie kilometers in Kenia zagen we Namanga liggen.
Na 4 weken in een prachtig, gastvrij en bijzonder mooi land te hebben gefietst, is het nu tijd voor een nieuw hoofdstuk: Tanzania, ons 14e land!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

2 maart 2020 zijn we op de fietst gestapt en wie had kunnen vermoeden dat we bijna een jaar later op 27 februari 2021 in Tanzania zouden zijn met 19.000 geweldige kilometers op de trappers.
Wat een bijzonder jaar, wat een ondekkingstocht, wat een mooie wereld!

•