Fantastisch Namibië.

We zijn al 2 maanden in Namibië en dat is veel langer dan van tevoren gedacht. De schoonheid van het land prikkelden al onze zintuigen. Echt terug naar de natuur; iedere dag de zon met de strakblauwe hemel, de volle maan tijdens het wildkamperen, de fantastische sterrenhemel, de wind op je huid, het zand wat overal in doordringt, het vuurtje om ’s avonds warm te blijven, we leefden zo intens! We zijn ongelofelijk gaan houden van dit bijzondere land, het staat met stip op nummer 1!!

• 

• 

• 

• 

Onze dagen aan zee in Swakopmund werden door een woestijnstorm heel bijzonder: een woestijnstorm aan zee. Er hing een wazige, bruine laag boven zee. Net alsof het donker werd maar het was het zand in de lucht. Het dwarrelde overal. In de plaats zelf zaten we aardig beschut maar we hoefden de deur maar uit te gaan en we werden letterlijk gezandstraald. Wat bijzonder om dat mee te maken.
En wat een hitte, het was zo’n ongelofelijke droge, warme wind; je droogt al uit met een stukje wandelen.
Na een paar dagen waren de voorspellingen voor de middag wat beter, het zou rustiger worden. Voor ons de gelegenheid om een stukje te gaan fietsen om te kijken of het te doen was. We kregen de tip om naar Moonlandscape te fietsen. Dit maanlandschap lag 40 kilometer verderop in de woestijn met een mogelijkheid om te kamperen in dat bizarre landschap. We wisten dat we met tegenwind aan onze route zouden beginnen maar dat was gunstig, de volgende dag zou het weer volop stormen en dan konden we voor de wind door de woestijn terug fietsen naar Swapkopmund.
De voorspellingen klopten, het was inderdaad rustiger die middag, het was pittig maar goed te doen. We bereikten om een uurtje of vijf na een geweldige route door het ruige maanlandschap de camping.

• 

• 

• 

• 

Oasis Rest Campsite ligt in een prachtige vallei en daardoor had de wind geen vat  op onze tent en konden we die avond heerlijk rustig doorbrengen. We werden door het personeel uitgenodigd bij het kampvuurtje en konden gelijk van de braai mee eten. Echt super gezellig!
De volgende ochtend klommen we eerst 5 kilometer rustig de vallei uit en bovengekomen belandden we gelijk in een grote zandstorm. Zoveel zand dat we elkaar af en toe gewoon kwijt waren…
Wat een storm, wat een zand maar doordat we voor de wind gingen was het toch te doen.
We hoefden niet te trappen en zoefden met een gangetje van 30 door de woestijn, wat een unieke ervaring! Af en te stopten we om een mooie foto te maken maar we waaiden echt uit ons velletje, werden gezandstraald.
Aangekomen in Swakopmund was alles zand: wijzelf, onze fietsen en al onze tassen.
Wat een natuurgeweld!

• 

• 

• 

• 

• 

De storm was nog niet helemaal uitgeraasd maar het ergste was voorbij en we dachten het laatste stuk langs de kust naar Walvisbaai alvast te kunnen fietsen. Van daaruit konden we dan hopelijk aan onze route door de woestijn richting Solitaire en de wereldberoemde zandduinen van Sossusvlei beginnen.
Het waaide die ochtend echter nog enorm, de weg was helaas afgesloten. De zandduinen lopen tot aan de weg en het zand heeft vrijspel, de weg was niet begaanbaar. Gelukkig werd het na een paar uurtjes beter en konden we alsnog gaan fietsen. Door de noordoosten wind konden we aardig voor de wind Walvisbaai bereiken. We vonden een leuk backpackersadresje bij een vissersman met erg veel verstand van het weer. Wij hadden in de voorspellingen gezien dat het gedaan was met de storm en wilden de volgende ochtend de woestijn intrekken. We hadden boodschappen gedaan en 30 liter water gekocht voor onderweg. Maar de vissersman waarschuwde ons: wacht nog een dag! De storm is aan de kust uitgeraast maar in de woestijn duurt dat nog een dag. Daarna is het verantwoord om te woestijn in te trekken. We luisteren graag naar mensen met ervaring! De woestijn kent geen mededogen.
Dat gaf ons de mogelijkheid om naar de lagune van Walvisbaai te fietsen.
We wisten dat we nog 5 kilometer moesten fietsen om de 25.000 kilometer aan te tikken. We dachten dat dat in de woestijn zou zijn maar nu konden we ons zilveren jubileum vieren in een mooie lagune met prachtige zoutvlaktes en honderden flamingo’s.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

15 maanden na ons eerste vertrek uit Nederland, bereikten we de magische grens van 25.000 kilometer.
Wat zijn dat ongelofelijk veel mooie herinneringen en indrukken! Herinneringen aan mooie ontmoetingen en vriendelijke mensen onderweg. Herinneringen aan onze mooie aarde waar we op mogen leven en waar we op de fiets iedere dag zo van mogen genieten. Fietsen geeft zo’n ongelofelijke vrijheid, wat zijn we dankbaar en blij dat het in deze bijzondere tijd toch nog steeds mogelijk is.
Deze maanden zitten voor altijd in ons hart!

En toen was het dan echt zover, onze fietsen waren nog niet eerder zo vol geladen als die ochtend. 30 liter water en veel eten gingen we meesjouwen de woestijn in. Voorlopig absoluut geen asfalt meer, alleen nog gravel. We zouden weer echt op elkaar zijn aangewezen, er was geen teken van leven in dit gedeelte richting Solitaire.
Gelukkig was het eerste gedeelte van de weg prima en konden we een beetje aan onze zware bepakking wennen. We schoten aardig op en rond de middag zagen we een mooi plekje om te lunchen tussen de rotsen. In het kleine beetje schaduw wat er was, zetten we onze stoeltjes en genoten van ons broodje en het uitzicht.
Het was een prachtige tocht met niets dan leegte. Aan het einde van de middag probeerden we een plekje te zoeken voor onze tent maar dat was lastig te vinden. Er was geen beschutting, geen zanddduin te bekennen. We fietsten en fietsten maar door. Na zessen, de lucht kleurde al rood, zagen we na 120 kilometrer een plekje met een paar boompjes. We konden onze tent in een delletje zetten waar de wind geen vat op had.
En als het dan donker wordt en de sterren te voorschijn komen, blijkt onze overnachting een duizend-sterren accomodatie, echt onbetaalbaar! Wat een pracht!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De woestijn blijft steeds maar weer verbazen, het landschap is heel divers. Van volkomen vlak en totale leegte tot ruige rotsformaties met veel klimwerk. Het is een bizarre wereld waar je onderdeel van bent. Je voelt je als mens zo nietig en klein in die enorme woestijn. De uitzichten zijn fenomenaal, puur natuur. Hier is geen mensenwerk aan te pas gekomen.
Maar naast het intense genieten is het ook vaak afzien. Soms zijn de gravelwegen zo slecht en is het zand, keien en wasbord. Is het duwen en trekken met onze volle bepakking.
Maar het genieten wint het uiteindelijk altijd van het afzien, het is uniek om hier te fietsen.

Solitaire is een stukje bewoonde wereld in de woestijn. Even op adem komen op een hele mooie plek. Ton van der Lee, de oprichter van Solitaire heeft er zelfs een boek overgeschreven: een thuis in de Nambische woestijn.
Zo voelde het voor ons ook, na dagen in de woestjn hier even tot rust komen.
Het is een hele leuke kleinschalige plek, je kunt er tanken, er is een klein winkeltje, een lodge en een mooie campsite. Iedereen stopt hier op weg naar of vanuit Sossusvlei voor koffie met hun beroemde appeltaart. Het ziet er geweldig uit met allemaal oude autowrakken, heel mooi gemaakt.
Voor ons was het heerlijk om weer een koud drankje te kunne kopen, om weer te douchen en stromend water te hebben.
En in Solitaire krijgen we dan eindelijk, na ruim 5 weken, ons pakket uit Nederland.
Wat super fijn dat Minggoes weer op een lekkere mat kan slapen en niet meer op de koude grond ligt. En we hebben weer reserve buitenbanden, remblokjes en nog veel andere dingen. Helemaal top!

• 

• 

• 

• 

• 

Na Solitaire is het nog 85 kilometer naar Sesriem. Van daaruit vertrek je naar de wereldberoemde rode zandduinen van Sossusvlei met deadvlei. Volgens zeggen een van de mooiste locaties ter wereld. Normaal is het daar erg druk maar ook nu schijnt het daar bijna uitgestorven te zijn. We waren heel benieuwd!
Het werd weer een dag met heel veel hobbelen en bobbelen over het wasbord. Er was ook veel los zand en dat maakte het extra zwaar. Gelukkig waren de laatste 12 kilometer richting Sesriem geasfalteerd.
Na Sesriem is het nog 65 kilometer naar Sossusvlei maar dat stuk is gelukkig ongerept gebleven, daar kun je niet meer overnachten. De poort gaat ’s ochtends in Sesriem open en dan kun je naar de rode zandduinen rijden. Het mooiste is om met zonsopkomst bij de duinen te zijn, de zon zet de duinen in brand! Echt fantastisch mooi!
Op de motor of op de fiets mag je de laatste 65 kilometer ook niet rijden, alleen met de auto.
We vonden een plekje op de camping en er waren nog een paar andere gasten. We spraken  twee Zwitserse jongens aan en hebben gevraagd of we de volgende ochtend met ze mochten meerijden naar Sossusvlei. En we hadden geluk, het was oke!
Om 6.30 uur verlieten we de volgende ochtend in donker de campsite en stonden we voor de gate. Er was verder niemand. Wetende dat er normaal een hele lange rij auto’s staat, is dat al heel bijzonder.
We reden eerst naar Dune 45, het was al een beetje licht toen we de duin beklommen En als de zon dan opkomt en je daar boven op die duin staat en de zon de duinen in brand zet, wat is dat dan ongelofelijk genieten! Het uitzicht is uniek en fenomenaal. We waren er met 8 mensen, 6 jaar gelden was Jacoline hier ook en beklom ze de duin met honderen mensen, het was file lopen omhoog.
Daarna reden we door naar Sossusvlei en Deadvlei. Ook hier beklommen we eerst weer de duinen om boven een geweldig uitzicht te hebben op Deadvlei. Deadvlei is een wite kleivlakte omgeven door een aantal van de hoogste duinen ter wereld. In de vallei staan dode bomen die de droogte niet hebben overleefd. Dat maakt deze vallei heel mysterieus: de rode bergen met de witte kleistenen vallei en de dode bomen tegen de strakblauwe lucht. Uniek en heel bijzonder. De stilte in de vallei is immens.
Een dag met een gouden gloed!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na Sossusvlei trokken we verder door de woestijn richting het zuiden. Steeds zorgend dat als er weer ergens een winkeltje was, we voldoende water en eten meenamen voor de dagen die gingen komen. We moesten onze dagen daardoor wel proberen een beetje te plannen anders kwamen we zonder water en eten te zitten.
De route naar Maltahöhe was zo’n route. Het genieten wint het altijd van het afzien maar die dag won het afzien. De weg was zo slecht, we kwamen echt niet verder dan 10 kilometer per uur. En dan gaan de kilometers minder snel dan we gedacht hadden. We dachten in 2 dagen Maltahöhe te bereiken maar we beseften dat we dat niet gingen halen.
En gelukkig komt er dan toch altijd weer wat op ons pad!
We hadden gezien dat er een farm moest zijn met een mogelijkheid om je tent neer te zetten. We kwamen behoorlijk kapot bij de farm aan maar het hek was gesloten. We hebben hard geroepen maar er kwam geen reactie. En ineens zagen we dat er toch iemand was. De farm bestond nog maar vanwege de Covid waren ze vorig jaar gestopt met de camping. Het was een super vriendelijke, gepensioneerde man en hij bood ons een kamer aan om te overnachten. We mochten douchen en de hele keuken stond tot onze beschikking. Wat een vriendelijkheid!
De farm lag op een prachtige locatie, midden tussen de rode bergen. Ons terras, omgeven door koeien en paarden, bood uitzicht op die fantastische bergen. De vermoeidheid viel helemaal van ons af na zo’n geweldige ontvangst.
We kregen voor de volgende dag zelfs eten mee voor onderweg zodat we toch Maltahöhe konden bereiken met een supermarkt. Bijzondere ontmoetingen met bijzondere mensen!

• 

• 

• 

• 

• 

Vanaf Maltahöhe vertrokken we richting Helmeringhausen en Aus. Het bleek een magnifieke route te zijn met vele tafelbergen. Kilometerslang konden we genieten van deze imponerende bergen, het hield niet op.
We hadden de wind mee, het gravel was goed, we bleven maar fietsen en konden genieten van deze tafelkoppen.
Na 125 kilometer vonden we bij campsite Mount D’Urban een fantastische plek voor onze tent, op een heuvel met al die tafelbergen als buren.
Als het vuurtje dan ’s avonds aangaat en we al imposante bergen zien met de miljoenen sterren, weten we dat we verder niets nodig hebben. Hier doen we het voor!

Ondertussen raken we bijzonder verwend met deze manier van fietsen in dit bijzondere land: het alleen zijn op de wereld gevoel, de rust, de fantastische vergezichten, de enorme stiltes. We zeiden tegen elkaar: wat zullen wij weer moeten wennen als we weer in een ‘gewone’ omgeving fietsen, op een ‘gewone’ asfaltweg met auto’s en vrachtauto’s… Dat staat nu zo ver van ons af. Wat zal het een schok zijn met al die geluiden….

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Van verschillende mensen hadden we gehoord dat het laatste stuk van onze route, vanaf Rosh Pinah dalend naar Oranjerivier, ook weer erg mooi moest zijn.
Dat deed ons besluiten om onze geplande route naar Noordoewer helemaal te fietsen.
Oranjerivier is de grens tussen Namibië en Zuid-Afrika. Er kronkelt aan de Namibische zijde een weggetje langs de rivier richting Noordoewer, de grensplaats naar Zuid-Afrika die open is.
Daar lag voorlopig ons einddoel, daar wilden we gaan bekijken wat onze mogelijkheden voor het vervolg van onze reis waren.

De voorspellingen over de route klopten helemaal: het was een geweldig mooi stuk. Eerst weer door een soort van maanlandschap dalend naar de rivier en dan zie je daar plots de Oranjerivier. We zagen na maanden weer water in een rivier en water betekent: groen! Groene bomen, struiken en grassen. Een groter verschil is niet denkbaar met de ruige rotsformaties waar we vandaan kwamen. Ook was het hier veel warmer, we zaten nu op zeeniveau en dat scheelde enorm. ’s Zomers schijnt het hier boven de 40 graden te zijn dus dan is er niet te fietsen.
De weg kronkelde leuk met de rivier mee, op en af. Rechts de rivier, links de ruige uitlopers van de woestijn.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na 2 dagen fietsen langs de rivier zijn we eergisteren aangekomen bij Norotshama River Resort & Campsite. Deze lodge ligt 50 kilometer voor Noordoewer. Het is een weldadig luxe plekje aan de rivier. Ons tentje staat prachtig op het gras aan de rivier. Hier is weer internet en hadden we een rustdag om te bepalen waar onze reis ons brengen gaat.

• 

• 

• 

• 

We zijn nu vijf maanden in Afrika en hebben volop genoten van de verschillende landen, de verschillende gewoontes, het verschillende eten en de verschillende natuur. Dat blijft het mooie van reizen, je wordt steeds weer verrast.
Vijf hele bijzondere maanden die we nooit gaan vergeten. Twee maanden daarvan in Namibië, het land wat ons hart heeft gestolen. Na Mongolië het dunstbevolkte land ter wereld. Wat een rust, wat een ruimte, wat een zand, wat een bergen, wat een verscheidenheid van kleuren, vormen en strukturen. Nooit geweten dat een woestijn zo divers kon zijn.

• 

Gisteren op onze rustdag hebben we besloten om morgen te proberen de grens over te gaan en tóch verder te fietsen naar Kaapstad.
Windhoek was steeds onze poort naar Europa, Lufthansa vliegt rechtstreeks vanuit Windhoek naar Frankfurt.
In Zuid-Afrika is de delta-variant en daardoor moet je bijna altijd 14 dagen in quarantaine in het land van aankomst. En daar zitten we niet op te wachten. Dan maar via Frankfurt naar een andere bestemming vliegen was onze gedachte.
Helaas zijn de besmettingen in de steden van Namibië erg opgelopen en heeft de regering besloten om o.a. de regio Windhoek in lockdown te zetten. Door die opgelopen besmettingen heeft Duitsland Namibië nu als een hoog risicoland geplaatst en mag Lufthansa alleen nog Duitsers vervoeren vanuit Windhoek naar Frankfurt.

Of we de goede keuze maken weten we niet, juist nu hoorden we dat ook Zuid-Afrika  weer in lockdown gaat en er voor de komende 14 dagen weer strengere regels zijn.
Covid is hier niet op z’n retour, maar stijgt juist. Er zijn helaas te weinig vaccins in de derde wereld landen.

En vandaag is het gelukt om de grens over te gaan: we zijn in Zuid-Afrika, ons 17e land! 🇿🇦 🇿🇦 👍Het was allemaal heel goed geregeld, je kunt terplekke een pcr-test doen en we konden wachten op de uitslag. We hebben begrepen dat de regio’s richting Kaapstad open zijn dus we kunnen weer vooruit! Restaurants zijn gesloten maar supermarkten zijn open dus we kunnen zelf koken. Erg fijn om onze reis af te kunnen maken naar Kaapstad, dat was ons einddoel in Afrika.

Wij gaan zien wat onze mooie fietsreis ons brengen gaat.🥳🥳

•