Colombia.

We hebben het jaar 2021 afgesloten in Salento, Colombia. Wat was het een indrukwekkend jaar voor ons. Eerst een half jaar in Afrika, daarna de oversteek naar Centraal Amerika. Heel veel mooie fietskilometers om nooit te vergeten, heel veel mooie ontmoetingen die we voor altijd in ons hart bewaren. Zien en ervaren hoeveel vriendelijkheid, hartelijkheid en liefde we van onze medemensen hebben gekregen, daar zijn geen woorden voor! Een grote dank aan alle lieve mensen die we onderweg ontmoet hebben!

Op 1 december stonden we op de kade in de haven van Cartagena, na 5 dagen op zee. Het voelde fijn om weer vaste wal onder onze voeten te hebben, vooral Ming weet nu dat hij geen zeebenen heeft, geef ons de fiets maar!
Cartagena heeft een prachtige oude binnenstad, de stadsmuren zijn nog intact, je kunt er overheen lopen om de skyline van de stad te zien en genieten van mooie zonsondergangen.
We hadden voor 2 nachtjes in de wijk Getsemani een hostal geboekt. Een super leuk hostal, middenin de gekleurde straatjes van Cartagena.
En Cartagena is fantastisch, wat een geweldige binnenstad! Zo kleurrijk, er hangen in de straatjes en steegjes overal vlaggetjes en paraplu’s, zo’n leuk gezicht. Er zijn ongelofelijk veel muurschilderingen, echt geweldig om door de straatjes te struinen en alle muurschilderingen te bewonderen.
Het was ook nodig om na onze zeilreis weer even te aarden. Zelfs ’s nachts in ons hostal wiebelden we nog steeds in ons bed. We waren nog zeeziek in ons hostal, heel bijzonder om dat te ervaren… 😉 We hoorden het ook van onze mede-reizigers aan boord, ook zij hadden er nog last van.
Cartagena staat bekend om zijn warmte en het was er inderdaad erg heet. In de namiddag en avond komt de stad nog meer tot leven, er wordt gegeten en gedronken op de vele pleintjes en wij genoten van de vrolijke Caribische sfeer.
De mensen zetten hun stoeltjes op de stoep en genieten met elkaar van de zwoele avonden met levendige salsa muziek.
Een heerlijke start van ons grote, nieuwe Zuid-Amerika avontuur.

En toen was het tijd om weer op onze fiets te stappen, wat hadden we er zin in, de wind om je oren, de vrijheid tegemoet. We wisten dat dit prachtige stuk van de wereld een hele andere reis zou gaan worden. Er moet flink geklommen worden in Zuid-Amerika, we gaan de Andes tegemoet. Fantastisch maar ook spannend of het haalbaar is voor ons.
Maar eerst gingen we een stukje noordwaarts. In het noorden ligt Tayrona National Park, een beschermd natuurgebied en beroemd om zijn geweldige stranden. En de Sierra Nevada, het hoogtste kustgebergte ter wereld. De hoogste toppen zijn 5.775 meter en liggen slechts 42 kilometer van de Caribische zee.
De route liep de eerste dagen mooi langs zee, een lekker begin na al onze fietsloze dagen. Het waren hele warme, zonnige dagen, de regentijd leek nu echt voorbij. De luchten veel blauwer en niet meer van dat benauwde bewolkte weer.
We overnachtten in mooi waterrijk gebied, een moerasgebied langs zee, het leek Terschelling wel…😉 Een paradijs voor vogels, we zagen er zelfs een groep flamingo’s.

Het plaatsje Minca wordt het verborgen paradijs in de Sierra Nevada genoemd. Vanuit de kustweg was het 650 meter klimmen naar het charmante plaatsje. Het dorp staat bekend om zijn mooie watervallen maar ook om zijn koffie en cacao. Het is populair onder de backpackers, je kunt er heel veel trekkings maken.
Na een stevige klim kwamen we rond de middag in Minca aan. We vonden er een leuke camping, net buiten het dorp. Vanaf het terras hadden we een geweldig uitzicht over de mooie omgeving. Wow, wat een mooi gebied!
De volgende dag zijn we door het weelderige tropische bos naar de watervallen gewandeld. Een heerlijk dagje in de bergen.

Na onze klim naar Minca, daalden we twee dagen later met een heerlijke afdaling van 12 kilometer weer terug naar de kust om Tayrona National park te bezoeken.
Tayrona National Park is een beschermd natuurgebied, het is verboden om er met eigen auto te rijden. Je wordt met taxi’s naar een bepaald punt gebracht en van daaruit is het wandelen naar de verschillende baaien met prachtige strandjes. We hoopten dat wij met de fiets wel het park in mochten maar na een discussie bij de ingang, kregen we toch geen toestemming. De wegen zouden te slecht zijn, ze wilden de verantwoording niet nemen als er iets zou gebeuren. Vertel dat maar eens aan 2 Nederlanders! Maar we kregen het niet voor elkaar.
Er kwam een man naar ons toe die goed Engels sprak en hij bood aan dat we bij hem mochten overnachten. Hij had net buiten het park een viskwekerij en we mochten onze tent in zijn tuin zetten. Een super aanbod! Zo waren we toch dichtbij het park en stonden onze fietsen veilig bij hem.
De volgende dag konden we Tayrona national Park dan toch echt bezoeken. Je vind er 150 km2 aan jungle en kilometers lang strand. Omdat het beschermd is en niemand er zomaar in kan, blijft het zo mooi onaangetast zonder grote hotels en/of restaurants. Het is nog ongerept.Op een paar plekjes kun je bij de locals wat te drinken of eten halen.
Het is een waar paradijs met heel veel baaitjes en geweldige stranden. Het water is kraakhelder en diepblauw en er staan heel veel geweldig grote cactussen.We liepen door de jungle van de ene naar de andere baai, bergop de jungle in en bergaf weer richting een nieuwe baai. Het was er zeldzaam rustig, we zagen bijna geen andere mensen, het was ongelofelijk genieten. We hebben nog even gesnorkeld en zagen prachtig gekleurde vissen, wat een schoonheid!

Juan, de eigenaar van de viskwekerij waar we sliepen is een aantal jaren geleden in Nederland geweest. Hij is zelfs op Texel geweest en had nog een vlag! Bij ons afscheid moest daar natuurlijk een foto van gemaakt worden. Wat hebben we een mooie gesprekken gehad met deze man, het was supergaaf om er 2 nachten te kamperen.

We vervolgden de kustlijn en hadden onderweg steeds mooie uitzichten op de hoge toppen van de Sierra Nevada, de wolken hingen er prachtig omheen. Op de hoogste toppen zagen we zelfs sneeuw. Op advies van Juan zijn we naar het plaatsje Camarones gefietst. Dit kustplaatsje grenst aan natuurgebied Los Flamencos. Dit gebied staat bekend om zijn flamingo’s. Tegen zonsondergang kwamen we langs het meer de plaats binnenfietsen. We hadden hier niet op een beter moment langs kunnen komen. De lucht veranderde ieder moment van kleur, we bleven maar stoppen om te genieten van de schoonheid van het meer in alle kleuren oranje met daarachter de hoge bergtoppen. Op afstand zagen we honderden flamingo’s, het was een prachtig schouwspel.
Het was ondertussen donker voor we het plaatsje binnen fietsten maar we vonden toch een prima kamertje om te overnachten!

Het laatste stuk noordwaarts veranderde de natuur enorm. Het groen verdween, de natuur werd dor en geel. Het was super heet, geen schaduw van de bomen, de volle zon op onze bol, het was lang geleden dat het zo warm was.
Het noordelijkste stuk van Colombia is woestijn, daar waren we nog niet maar we zagen wel dat het in deze streek heel erg droog was. Geen bomen meer, alleen laag struikgewas. De droge periode was aangebroken, het regent hier dan vanaf begin december t/m april niet meer. En dat zagen we aan de natuur, wat een droogte, nu al in december. Het is voor de mensen die hier wonen een groot probleem, ze hebben geen water meer.
Riohacha was ons noordelijkste punt, vanaf daar gingen we langzaam zuidwaarts richting Medellin. De wind was ons nu steeds goedgezind, met een heerlijk windje in de rug vervolgden we onze route. Ook de natuur zagen we langzaam weer veranderen, de bomen kwamen terug en het werd steeds groener.
Nu we de kust verlaten hadden, zagen we geen toeristen meer maar ook geen campings. We zagen het gewone Colombiaanse leven vanaf onze fiets. De route was veelal vlak en met het windje in de rug was het lekker fietsen. De route liep door een soort vallei, aan beide zijden hadden we uitzicht op de bergen. Na een aantal dagen op asfalt, besloten we een binnendoor weg te nemen naar Santa Cruz de Mompox, een historisch stadje aan de rivier. We kwamen op een gravel/zandweg terecht en er volgde een geweldige route, dwars door de natuur, geen bebouwing, niets. We waren één met de natuur met de vele vogelgeluiden en de krekels. We sliepen in een klein gehuchtje bij een hospedaje, bij een super vriendelijke familie. Ze hadden er ook een restaurantje bij dus we konden na een lange dag fietsen ’s avonds zo aanschuiven! Ook de volgende dag was geweldig! Wat is Colombia prachtig.
De route ging over gravel, zand en keien maar het was zoooo ontzettend mooi! Langs hacienda’s met vele koeien en cowboys te paard. Door niemandsland, alleen maar natuur. Het deed ons zelfs denken aan de uitgestrektheid van Afrika: het rode zand, de droogte en kale vlaktes. Het alleen zijn op de wereld gevoel….
We aten onder een boompje in de schaduw om bij te komen van de hitte.

Na een kilometer of 70 kwamen we aan bij de rivier in San Sebastian de Buenavista. Daar namen we een pontje naar de overkant van de rivier.
Het verschil in de natuur was enorm, na de droge, kale vlaktes fietsten we nu langs de rivier in een super groen landschap. Dat deed ons weer beseffen dat water van levensbelang is!
Aangekomen in Santa cruz de Mompox vonden we een heel leuk hostel in de historische kern van het plaatsje. Hier konden we heerlijk afkoelen en relaxen in de schommelstoel.
De volgende dag hebben we genoten van het historische stadje. We zagen de Spaanse invloeden, alles is prachtig gerenoveerd en het stadje staat zelfs op de Unesco werelderfgoedlijst.
Het was heel rustig, we konden lekker door de straatjes dwalen. Wel steeds de schaduw opzoekend want het was super heet. Er waren leuke pleintjes met vele straatverkopers: schoenenpoetsers, we zagen technische luitjes zittend aan een tafeltje waar je je telefoon kon laten repareren, boekenverkopers en natuurlijk de vele eetstalletjes. En overal hoor je de Colombiaanse muziek.

Na ons ontspannende dagje in historisch Mompox, stapten we weer op de fiets. Langzaam richting de bergen. We wilden de kerstdagen graag vieren in Guatapé, het meest kleurrijke stadje van Colombia. Maar daar lagen nog heel wat kilometers tussen. We kozen ervoor om het eerste gedeelte de grote weg te nemen en later meer de binnendoor weggetjes naar Guatapé. De paar dagen over de grote weg waren best saai, ’s ochtends ging het nog prima maar vooral ’s middags waren er veel vrachwagens en dat is nooit leuk fietsen. Er waren weinig dorpjes, het was gewoon flink doorfietsen.
Op de kaart zagen we een kilometer of 5 van de route een klein dorp en daar vonden we een leuke hospedaje. Dat bevalt ons erg goed, het zijn leuke kleinschalige overnachtingen bij een familie. We waren bij een wat ouder echtpaar, bijzonder lieve mensen. Voordat we de volgende ochtend vertrokken, kwam de lieve meneer van de hospedaje op ons kamertje. Hij wilde ons graag Gods zegen meegeven op onze verdere reis. We stonden met z’n drietjes, onze handen samen vasthoudend, terwijl hij ons toesprak. Het was natuurlijk in het spaans, wij konden maar woordjes volgen maar het was kippenvel. Een heel bijzonder moment…..
Onze dag kon niet meer stuk!
Na een aantal dagen op de grote weg, wachten de bergen op ons. Het was nog 170 kilometer naar Guatapé. Je zou zeggen makkelijk te doen in 2 dagen om met kerstavond in Guatapé te zijn. Maar dat viel flink tegen. Buiten het klimmen, kwamen we een heel groot gedeelte op gravel/zandwegen terecht. En dat werd super zwaar! Het was geen gewone gravelweg, het waren alleen maar keien, gaten en grote kuilen. Eén dag maakten we nog vol, we hobbelden en bobbelden de hele dag, we gingen maar 5 kilometer per uur. We kwamen net voor donker het dorp Puerto Garza binnen fietsen en vonden een hospedaje. De kamer werd nog snel schoongemaakt voor ons en we konden douchen. We waren helemaal leeg.

Na het douchen werden we door de familie uitgenodigd om aan te schuiven bij het eten, echt super leuk! Er werd uitgebreid gekookt, het leek al een beetje kerst. De muziek ging aan, de drankjes kwamen op tafel en er werd wat gedanst. Wat heerlijk om zo te kunnen ontspannen na een zware fietsdag.
We begonnen de volgende ochtend nog vol goede moed aan het vervolg van onze route maar de weg bleef net zo slecht. En we moesten alleen maar omhoog.
We wilden heel graag een beetje op tijd in San Rafael zijn (Guatapé was al niet haalbaar meer) om daar kerstavond te vieren, maar dat ging op de fiets op deze manier nooit lukken.
En toen kwam ons een vrachtwagentje voorbij dat pakketten bezorgde. We mochten meerijden! En hoe bijzonder, hun einddoel die dag was San Rafael. We grepen de mogelijkheid om mee te mogen rijden met beide handen aan. De fietsen werden ingeladen en zittend op grote zakken zout, suiker en steenkool vervolgden we onze weg. De voor- en achterkant van de auto waren open dus we konden blijven genieten van de geweldige bergen. Maar ook voor de vrachtwagenchauffeur was het geen makkelijke route, er was bijna geen doorkomen aan. Uiteindelijk hebben we over de 60 kilometer naar San Rafael
4.5 uur gereden! Maar we waren op tijd om kerstavond te vieren. We vonden een leuke plek middenin het gezellige dorp vol met lampjes en lichtjes. Het hele dorpsplein was versierd, echt prachtig om te zien. Om 22.00 uur begon de nachtmis, het werd een prachtige kerstavond voor ons!

Kerstochtend hadden we nog een korte maar o zo mooie kerstrit tegoed naar Guatapé.
Het was maar een kort ritje van 35 kilometer maar toch wel weer een rit met 1000 hoogtemeters. Maar we fietsten nu op asfalt, het was een heerlijke rit.
Guatapé ligt aan een groot stuwmeer, op een gegeven moment zagen we vanuit de bergen het prachtige meer liggen.

De laatste kilometers fietsten we langs het meer voordat we Guatapé binnen fietsten. In dit gekleurde stadje hebben we onze kerstdagen gevierd. We hebben heerlijk door de kleurrijke straatjes gedwaald, wat hebben ze er hier een kunstwerkjes van gemaakt, heel gaaf om te zien. De huizen zijn in meerdere kleuren geverfd met heel veel houten balkons. Maar het meest in het oog springend zijn de plinten. Ze zijn prachtig versierd met tekeningen en schilderijen met reliëf. Ieder huis heeft weer zijn eigen unieke tekening, heel leuk om te zien.

2e Kerstdag zijn we naar La Piedra del Peñol gewandeld, een wonder van de natuur. Het is een 220 meter hoge monoliet. Je kunt de rots beklimmen, met 702 treden sta je boven. Eenmaal boven heb je een panoramisch uitzicht over het stuwmeer met verschillende groene eilandjes. Ook het stadje zie je mooi liggen.
Heerlijke kerstdagen om even te ontspannen, wetend dat er nog heel veel bergen op ons wachtten op het vervolg van onze reis in Colombia.

Omdat we op hoogte zaten, was het stukken koeler. We verlieten een fris Guatapé via Piedra El Penõl, de rots hing in de wolken.
We trokken verder zuidwaarts en wilden graag Salento bezoeken. Ons volgende hoogtepunt in Colombia. Maar daar lagen nog heel wat klim kilometers tussen!
We kwamen door prachtig historisch bergdorp El Retiro, het deed een beetje denken aan een wintersport dorp. Iedereen vrij tussen kerst en oud en nieuw (in Colombia is het vakantie in dec-jan) en er waren volop feesten en optredens in het dorp.
Er brandden ongelofelijk veel lampjes, hele straten waren versierd, super leuk om te zien.
En het was koud, we zagen restaurants en bars waar een vuurtje brandde. En mensen met jassen en mutsen op. Wat een andere wereld ineens…
Ook wij haalden ’s avonds onze schoenen weer te voorschijn, dat was erg lang geleden.
We hadden een hostal middenin het oude gedeelte, we konden ’s avonds vanaf onze balustrade genieten van alle drukte op straat.

Klimmend en dalend fietsten we verder. De éne dag eindigden we op hoogte en deden we ’s avonds ons thermoshirt aan, de volgende dag waren we weer gedaald en zaten we ook ’s avonds nog heerlijk in korte broek en T-shirt.
De bergen zijn overweldigend groen en mooi. Wat is het Andesgebergte indrukwekkend. Je kunt op iedere hoek wel stoppen om foto’s te maken. Het is volop genieten!
We fietsten door de beroemde koffiestreek in een koffiedriehoek tussen de steden Manizales, Pereira en Armenia. We genoten van de gewéldige uitzichten over de groene heuvels met al de koffieplantages. Én we dronken en genoten bij aankomst in de plaatsjes van heerlijke Colombiaanse koffie.

31 december fietsten we ’s ochtends de laatste kilometers naar Salento om oudejaarsavond te vieren in dit mooie, ook kleurrijke stadje.
Salento is na Cartagena de meest bezochte plek van Colombia. Nabij Salento ligt de wonderschone Cocora Valley. En dat trekt vele Colombiaanse mensen vanuit de steden Bogata, Medellin en Cali naar deze vallei om te genieten en te ontspannen.
Wij hadden niets gereserveerd en bij aankomst bleek dat het stadje Salento vol zat voor de komende dagen. We vonden in het prachtige gebied rondom het plaatsje een mooie farm om de komende dagen te verblijven. Oudejaarsavond vieren, onze beentjes rust geven na al het klimmen én de Cocora Valley bezoeken. Ming was niet fit, verkouden en grieperig dus we deden het de eerste paar dagen in het nieuwe jaar rustig aan. We konden ons geen betere plek wensen, middenin de glooiende heuvels.

De Cocora Valley is beroemd om zijn palmsoort. De waxpalmen die hier groeien worden wel 45 meter hoog, soms wel tot 60 meter en hebben een zeer dunne stam. Uniek in de wereld. Je kunt in deze vallei een korte of lange hike maken, we kozen voor de lange vijf uur durende hike.
We startten al vroeg en liepen eerst door een dicht nevelwoud, langs een rivier. We staken verschillende gammele hangbruggetjes over voordat we écht moesten gaan klimmen. Bovengekomen kom je bij Finca la Montana, op een hoogte van 2900 meter. Hier hadden we een prachtig uitzicht over de omgeving.
We aten er een broodje en ineens trok het helemaal dicht en begon het zelfs te regenen. Gelukkig hadden we onze regenkleding mee. Gehuld in regenjas en -broek begonnen we aan onze afdaling richting de vallei. We kwamen langs een aantal viewpoints en zagen ondanks de mist de geweldig indrukwekkende waxpalmen. Tussen de lichtgroene heuvels staan honderden van die bomen, in de mist een heel mysterieus en surrealistisch gezicht, prachtig!
Al verder dalend door de dennenbossen trok de mist steeds meer weg en kwamen we in de vallei aan. Een wonderschone vallei, niet eerder zo’n mooie vallei gezien. Een fantastisch begin van 2022.

Het was na die heerlijke nieuwjaarsdagen best lastig afscheid nemen, we hadden het gevoel alsof we er een week waren geweest in plaats van een aantal dagen.
En toen begonnen we aan het laatste gedeelte van onze geweldige fietsreis in Colombia. Het was een zwaar gedeelte waarin we heel moest moesten klimmen. Maar ook een fantastisch mooi gedeelte, vooral het departement Cauca. We hebben een aantal dagen langs de Rio Cauca gefietst, een mooie rivier die kronkelend door het landschap loopt. In dat gebied wordt veel rietsuiker verbouwd, we zagen ze van kleine plantjes tot hele hoge stengels met daarachter steeds de indrukwekkende bergen. Heerlijke fietsdagen. We kwamen door grote stad Cali, waar het door de drukte van al het verkeer niet leuk fietsen was. Vele kilometers met veel vrachtverkeer, dat zijn we altijd snel zat. Maar ook dat hoort bij fietsen, niet alle kilometers kunnen altijd mooi zijn.
De benen werden iedere dag volop getest, we bleven maar klimmen en dalen. We waren
’s avonds altijd blij als we weer een plekje hadden gevonden en we na het koken in onze stoeltjes konden relaxen. Genieten van de rust momentjes.

9 januari was het oudjaarsdag voor Jacoline. De route die dag was onbeschrijflijk mooi, de bergen in de Andes zijn zo anders dan wij ze kennen in Europa. Allemaal lichtgroene heuvels, vele achter elkaar. Het lijken wel allemaal plakjes, heel indrukwekkend en bijzonder.
We kwamen door verschillende dorpen waar het feest was. Begin januari viert Colombia Carnaval de Blancos y Negros: een feest ter ere van de etnische verscheidenheid. Grote praalwagens kwamen ons voorbij en mensen bekogelen elkaar op pleinen met meel, schuim en waterballonnen. Ook wij kwamen niet ongeschonden uit de strijd….😉
We wilden aan het einde van die middag graag een leuke overnachting vinden en daar twee nachten blijven om de verjaardag te vieren. Helaas konden we na onze geweldige route niks leuks vinden. Er waren bijna geen overnachtingsplekjes in dit uitgestrekte gebied. We vonden een hotel langs de weg, dat werd dus tóch fietsen op de verjaardag, hier wilden we geen twee dagen blijven.
We hadden wel een lekker balkon tot onze beschikking en Ming had slingers en champagne gescoord onderweg dus we konden de verjaardag tóch leuk inluiden!
De volgende ochtend stonden er prachtige ingezongen berichtjes in de WhatsApp en konden we videobellen met onze ouders en zus & zwager. Een super leuke start van de verjaardag.

Om half tien stapten we op de fiets voor een korte ochtendrit naar Puento de Cumbaras. Daar hoopten we wél een leuk hotelletje te vinden om de verjaardag te vieren.
De rit was weer even mooi als gisteren maar bij aankomst in het plaatsje zagen we geen leuke plek om te overnachten.
We hadden steeds gehoopt om de verjaardag in Pasto te vieren maar dat lag nog ruim 80 kilometer verderop, hoog in de bergen dus dat was te ver voor die middag.
We stonden langs de weg te overleggen toen er een grote bus stopte, waarop Ipiales stond. Ipiales is de grensplaats naar Ecuador, 80 kilometer voorbij Pasto. We vroegen de buschauffeur of hij via Pasto naar Ipiales ging en dat was het geval.
We konden onze fietsen en tassen in de laadruimte van de bus leggen en daar gingen we al, op naar Pasto. Soms zit alles mee!
Om half vier stonden we middenin Pasto, op een hoogte van ruim 2500 meter.
Daar vonden we het leuke hostel waar we naar op zoek waren! Een hele gezellige plek met een mooi uitzicht over de stad. Een mooi verjaardags cadeau! We boekten er gelijk twee nachtjes om de volgende dag de stad te bekijken en te genieten van deze mooie plek! We hebben er ’s avonds in de stad heerlijk op geproost!
De volgende dag in Pasto was heerlijk, lekker rondwandelen in het historische gedeelte van de stad en de kerken bekijken. De plaats staat bekend om zijn vele kerken. Een taartje eten, nog ter ere van de verjaardag en genieten vanaf onze mooie balustrade bij het hostel. Onze kleren werden weer een keertje met de machine gewassen en de fietsen nagekeken.

Ondertussen waren we bijna bij de grens met Ecuador, zouden we ons avontuur kunnen vervolgen in dit land?
17 december 2021 hebben Colombia en Ecuador de grens bij Ipiales weer heropend. Sinds maart 2020 was de grens door de pandemie gesloten.
We hebben uit het bericht dat we hebben gelezen, begrepen dat de grens eerst voor 30 dagen open is en dat er dan een evaluatie komt.
Zouden we nu net het geluk hebben en de grens over kunnen?
De afgelopen paar weken zaten die 30 dagen steeds in ons achterhoofd, we wilden vóór 17 januari bij de grens zijn. Maar in Pasto bedachten we dat 30 dagen vanaf 17 december niet 17 januari is maar waarschijnlijk al 15 januari!
We hadden nog maar een paar dagen om de grens over te gaan vóór die datum. En we moesten ook nog een pcr-test doen, waarvan we de uitslag pas 36 uur later kregen.
Dat deed ons besluiten om niet in 2 dagen naar Ipiales te fietsen maar om het laatste stuk met de bus te doen. De volgende ochtend stonden we al vroeg bij het busstation. Eén fiets pastte achterin de laadruimte,  de andere fiets mocht mee naar binnen en stond in het gangpad. Dat is het mooie van Colombia, ze denken altijd in oplossingen en kennen geen problemen. Ze proberen iedereen te helpen. Colombianen zijn ontzettend sociaal en vriendelijk.
Na een prachtige busrit door de bergen, waren we al om 1.00 uur in Ipiales. We gingen diezelfde middag naar het laboratorium voor de pcr-test. We moesten mega lang wachten maar uiteindelijk stonden we om 16.30 uur weer buiten en waren we getest. De uitslag zou 36 uur later per email naar ons toegestuurd worden.
We hadden dus nog een hele dag in Ipiales tegoed voordat we naar de grens konden.

Acht kilometer buiten Ipiales ligt het heiligdom van Las Lajas. Het wordt beschouwd als een architectonisch wonder. Wij dachten dat het bij Pasto lag maar het ligt veel dichter bij Ipiales. Een mooie gelegenheid om deze wonderschone basiliek te bezoeken.
De basiliek is gebouwd in een kloof waardoor de rivier de Guaitara stroomt. Reden dat het tot de mooiste van Amerika behoort. We fietsten richting de basiliek toen we zagen dat je er het laatste stuk met een kabelbaan naar toe kunt. De kabelbaan is 1400 meter lang en doorkruist tot tweemaal toe de Guaitara-rivierkloof,  met uitzicht op de prachtige landschappen van het Nariño gebied. Na een kwartiertje stonden we beneden bij de basiliek. Vanuit de kabelbaan hadden we er al een prachtig uitzicht op gehad.
We hebben er een heerlijk rondgewandeld, er was een dienst, we konden naar binnen en hoorden de prachtige muziek. Een mooi moment van bezinning!

Deze mooie dag was een geweldige afsluiting van onze ruim zes weken in Colombia. We hebben ruim 2300 kilometer gefietst in dit bijzonder mooie land met zijn bijzonder open en hartelijke bevolking.
Het land heeft alles: mooie stranden, prachtige meren, de indrukwekkende Andes, de kleurrijke dorpen. Het heeft, anders dan bijvoorbeeld Costa Rica en Panama waar de Amerikaanse invloeden heel groot zijn, zijn eigen authenticiteit behouden.
En de vele mooie en bijzondere ontmoetingen onderweg, maakte Colombia ons favoriete land tot nu toe in Amerika!

’s Avonds ontvingen we de uitslag van de pcr-test in onze mail en de volgende ochtend togen we naar de grens. We gingen eerst nog even langs het laboratorium omdat we onze uitslag ook op papier nodig hadden. En toen op naar de grens met Ecuador!
Spannend bleef het wel, we hadden gelezen dat Ecuador maar vijf vaccins erkend en daar zat het vaccin van Janssen niet bij..
Gelukkig ging alles goed en keken ze meer naar de pcr-test.
En zo stonden we met een stempel van Ecuador in ons paspoort in ons 27e land! 🇪🇨 🇪🇨
We kunnen in ieder geval weer één land door, wat een goed gevoel! 🎉🎉🎉
Peru heeft zijn landgrenzen nog gesloten.