Ecuador.

Het op drie na kleinste land van Zuid-Amerika is de thuisbasis van besneeuwde bergtoppen en kustwoestijn, stromende vulkanen en kratermeren en natuurlijk het Amazone-regenwoud. Het maakt het land voor de echte natuurliefhebber een van de meest aantrekkelijke landen ter wereld, de verscheidenheid aan landschappen is enorm.
We hebben ruim 5 weken genoten van de wonderschone natuur in dit indrukwekkende land.

14 januari stonden we aan de grens bij Ipiales, we vonden het best spannend omdat de grens nog maar een aantal weken geopend was, nadat hij bijna 2 jaar was gesloten  vanwege de pandemie.
Maar we hadden ons goed voorbereid, onze PCR-test op zak dus we hoopten er het beste van! Gelukkig was het niet druk en ging het prima. We kregen ons stempel van Ecuador in ons paspoort en konden beginnen aan ons tweede Zuid-Amerikaanse land en ons 27e land tot nu toe!

We hadden gelezen dat de klimmen in Ecuador steil zijn, heel erg steil zelfs. Waar ze in andere landen met haarspeldbochten een lange klim over een bergwand uitsmeren, lijken ze in Ecuador recht omhoog te willen.
De grens ligt op 2750 meter en we gingen gelijk omhoog, klimmen geblazen! Na een aantal kilometers kwamen we in Tulcán, de eerste plaats na de grens. We kochten een nieuwe simkaart, haalden wat te eten en vervolgens klommen we door naar 3300 meter, een nieuw record voor ons. Het is tijdens zo’n zware inspanning goed te merken dat je minder zuurstof binnen krijgt, het was puffen en hijgen.
Maar toen we eenmaal boven waren en we konden genieten van de mega groene heuvels, vergaten we de inspanning snel!
Gehuld in 3 jassen begonnen we aan de afdaling, er was een super koude wind, we waren nat van het zweten, dan is het goed inpakken en dalen maar!
We overnachtten onze eerste nacht in San Gabriel, het stadje was een echte verrassing voor ons. Midden in het historische gedeelte, in een heel oud pand zat een hostal. Eenvoudige kamertjes maar een super sfeervol pand. Een mooie binnenkomer in dit nieuwe land!

Onze vooraf gemaakte route in Ecuador, was ongeveer 750 kilometer. Het is niet zo’n groot land, we verwachtten er ongeveer twee weken te blijven. Maar het lastige was, dat we wisten dat de grens naar Peru, ons volgende land, nog gesloten was. Dat maakte het een beetje lastig hoe we gingen fietsen. Onze gemaakte route volgen en naar de grensplaats met Peru fietsen en gokken dat de grens open zou gaan, of toch andere opties bedenken.
We besloten eerst naar hoofdstad Quito te fietsen en dan te gaan  bedenken hoe we het verder gingen aanpakken.
Het werden heerlijke maar ook pittige dagen in de Andes. We schroefden onze dagafstand een beetje terug, want de voorspellingen kwamen helemaal uit: de weg gaat soms écht recht omhoog! Het was steeds klimmend maar ook weer net zo hard dalend door de indrukwekkende Andes. Eindigden we een dag in een vallei, dan was de temperatuur rond de 20 graden en genoten we van de aangename temperatuur. Eindigden we op hoogte, dan was het vooral ’s avonds erg koud en sliepen we onder 3 wollen dekens.
Kamperen was lastig, t/m april is het in Ecuador nog regentijd. Vooral in de nachten komen er soms harde buien en dan moet je ’s ochtends alles nat in pakken. En dat is geen pretje, we kregen onze spullen gewoon niet meer droog. Ook overdag bleef het vochtig zodat niets opdroogde en al onze spullen nat bleven. We besloten om zoveel mogelijk hostals op te zoeken waar ze bijna altijd een gezamenlijke keuken hebben, zodat we zelf konden blijven koken.

Fietsen in de Andes is zo bijzonder, het is haast niet uit te leggen hoe indrukwekkend dat is. Je voelt je als fietser zo ontzettend nietig tussen die enorme bergen.
Al na een aantal dagen konden we gaan genieten van ons eerste kratermeer in Ecuador. Laguna Cuicocha ligt aan de voet van vulkaan Cotacachi. We besloten om 2 nachten in de  plaats Cotacachi te blijven, onze bagage achter te laten in ons hostal en de tweede dag naar het kratermeer te fietsen.
We troffen het enorm, de zon scheen heerlijk, we zagen de bergen rondom Cotacachi allemaal liggen tegen de helder blauwe lucht. Beter weer konden we ons niet wensen om rondom het kratermeer te gaan wandelen. Er is een hike uitgezet over smalle paadjes en bergruggen, aan de ene zijde zagen we het helderblauwe water van het kratermeer, aan de andere zijde het uitzicht op de vulkaan. Echt genieten!

Fietsen in de Andes betekende ook het dagelijkse leven zien van de traditionele bergbewoners. In Otavalo is de grootste markt van Ecuador. De stad dankt zijn naam aan de Otavalo-indianenenstam. Deze stam is erin geslaagd om haar eigen cultuur te behouden en aan te passen aan de huidige tijd. In het weekend en op woensdag vind je hier veel locals die van heinde en verre komen om hun spullen maar ook lama’s te verhandelen. En er is iedere dag een markt met vooral textielnijverheid. De markt is legendarisch, ze verkopen prachtige poncho’s, hoedjes, mutsen, tassen en nog veel meer, allemaal in mooie felle kleuren. We waren er vroeg en het was lekker rustig. Op ons gemakje konden we over de markt struinen. Het is zo mooi om de prachtig geklede mensen te zien in hun kleurrijke kleding. Wat zijn ze klein allemaal, ze komen tot aan onze elleboog, wij zijn er reuzen bij. Het was een belevenis om zo onder de lokale bevolking te komen.

En toen kwamen we na dagen klimmen en dalen aan in Quito, de hoofdstad van Ecuador. Quito ligt in een vallei, ondanks dat het op 2850 meter hoogte ligt. De stad wordt aan alle kanten omgeven door bergen. De laatste kilometers voordat we de stad bereikten waren erg druk maar gelukkig was het eenmaal in de stad prima te doen. Er zijn zelfs veel fietspaden in de stad, Quito bleek een echte fietsstad! Iedere zondag worden er hele straten afgezet en mogen die dag alleen gebruikt worden voor fietsers, kilometers lang. En daar wordt volop gebruikt van gemaakt, van jong naar oud, van mountainbike tot racefiets, iedereen zit op de fiets!

Omringd door indrukwekkende bergen heeft Quito geen gebrek aan uitzichtspunten.
Het maximale uitzichtspunt is vanaf de top van de Pichincha-vulkaan, op een hoogte van bijna 4000 meter. Je kunt er met een kabelbaan vanuit de stad naar toe. In ongeveer 18 minuutjes stonden we boven met een fantastisch uitzicht over de stad en de omliggende vulkanen. Er zijn mooie wandelroutes uitgezet, je kunt er echt een aantal uren blijven. Ook hier moest de inspanning niet te groot worden, anders liepen we gelijk weer te hijgen. Wat  een verschil met de lokale bevolking die bijna rennend omhoog gaan.

In Quito was het moment aangebroken om te beslissen hoe we verder zouden gaan.
De situatie was nog niet veranderd, de grens met Peru was nog steeds gesloten, we begrepen dat het wel begin maart kon worden voordat de grens weer open zou gaan.
We besloten langer in Ecuador te blijven en vakantie te gaan houden! We huurden een auto om de vele vulkanen in de Andes per auto te gaan verkennen. Op de fiets is dat bijna niet te doen. We maakten een mooie route langs de vele hoogtepunten van Ecuador die we graag wilden zien en gingen negen dagen op pad. Ons start- en eindpunt was Quito.
De eerste dag was ons doel Mindo, een klein dorp verscholen tussen nevelwouden. Maar eerst reden we naar Mitad del Mundo, precies op de evenaar. In Kenia waren we er dichtbij geweest maar hadden we het exacte punt niet gezien, nu wilden we er wel graag heen. Er staat een groot monument om de locatie van de evenaar te markeren, je kunt het monument ook beklimmen, van bovenaf heb je een mooi uitzicht over de omgeving.
Daarna vervolgden we onze route naar Mindo. De natuur veranderde enorm, de dag begon stralend maar halverwege kwamen we in de jungle terecht en werd het mistig en vochtig. Een totaal andere wereld, we waren in het regenwoud. We maakten bij aankomst een trail door de mysterieuze jungle en overnachtten in een soort blokhut met alle geluiden uit de jungle om ons heen, een oorverdovend gezang!

Vanuit het regenwoud reden we naar National Park Cotopaxi. Cotopaxi is één van de hoogste actieve vulkanen ter wereld. Het is tevens de op één na hoogste berg van Ecuador.
We sliepen in ons tentje en waren al vroeg uit de veren. De meeste kans om de vulkaan te zien, is ’s ochtends, dan is het vaak het helderst. Er hingen nog wat wolkenflarden maar het zag er goed uit. We sliepen vlakbij de ingang van het park en waren daardoor lekker vroeg bij de vulkaan. En wat hadden we een geluk, de laatste wolkjes trokken weg en het werd helemaal helder. Aan de voet van de vulkaan ligt Lagune de Limpiopungo, daar hebben we onze auto geparkeerd en zijn gaan wandelen rondom de lagune. Ondertussen was de hele berg zichtbaar en konden we volop genieten van de imposante reus met de witte top, afstekend tegen de blauwe hemel. Na een paar uur wandelen trok alles weer dicht en verdween de vulkaan weer net zo snel als hij ’s ochtends tevoorschijn was gekomen.

We reden van het ene hoogtepunt naar het andere hoogtepunt. We bezochten kratermeer Quilotoa. Dit meer ligt in een vulkaankrater op een hoogte van 3850 meter. De route door de Andes was fantastisch, we bleven ons maar verwonderen over de immense bergtoppen. Bij aankomst liepen we naar het meer en zagen het blauw/groene kratermeer onder ons liggen, wat een uitzicht! We dronken een biertje op onze geweldige dag, toen het plots helemaal dichttrok. Het meer waar we een paar minuten eerder mooie foto’s van hadden gemaakt, was niet meer zichtbaar. En het werd koud. In het familiehotelletje waar we overnachten was een houtkachel waar we ons heerlijk konden opwarmen. De volgende ochtend was het weer strak blauw en genoten we van een prachtige wandeling langs het meer.

Alausi is bekend van de Nariz del Diablo of Devil’s Nose. Vanuit Quito start er een treinreis naar de kust waar bijzondere trajecten de revue passeren. Het wordt één van ’s werelds mooiste treinreizen genoemd. Het meest bijzondere traject is het gedeelte waar de trein langs een kloof rijdt. De mythische Duivelsneus met een spectaculaire zig-zag afdaling. En deze start in Alausi.
Alausi is een klein, kleurrijk stadje met veel oude gebouwen. We vonden een hostal net aan het spoortje waar de mooie wagons staan. Helaas hoorden we bij het inchecken dat de trein al sinds het begin van de pandemie niet meer rijdt. Dat was erg jammer maar gelukkig hoorden we dat er een hele mooie wandeling is door de kloof die een prachtig uitzicht geeft op de Duivelsneus.
We vertrokken de volgende ochtend in dichte mist maar volgens de locals zou het na een paar uur goed komen. Bij aankomst bij de Duivelsneus trok het inderdaad open en zagen we in de diepte van de kloof het spoortje liggen met de scherpe haarspeldbochten en zigzagrails. Wat ontzettend knap dat ze dit spoor hebben kunnen aanleggen.

Eén stad wilden we in onze ‘vakantiedagen’ graag aandoen en dat was koloniale stad Cuenca. Na Quito de belangrijkste koloniale stad van Ecuador.
In het historische gedeelte van deze mooie stad, vonden we een hostal in een oud, statig pand met groot dakterras. Vanaf het dakterras hadden we een geweldig uitzicht over Cuenca en in het bijzonder Catedral Immaculada Concepcion. Met haar hoge, azuurblauwe koepels is het een symbool voor de stad. Het is een gigantische kerk, het heeft een capaciteit van ongeveer 8000 mensen. Dagelijks trekt het honderden bezoekers, er is zelfs 100 jaar aan de kerk gebouwd.

Vanuit Cuenca bezochten we Cajas National Park. Dit park heeft hele ruige landschappen, het deed ons denken aan de Schotse Hooglanden, met rotsachtige groene bergen afgewisseld met kristalheldere meren en beekjes. Er zijn ontelbaar veel meren en beekjes in het gebied, Cajas is erkend als een wetland van internationaal belang.
De landschappen zijn bedekt met mooie bloemen, er lopen lama’s, alpaca’s en wilde paarden. Het weer is er erg onvoorspelbaar maar we troffen het enorm, we maakten een prachtige hike rondom Laguna Llaviucu en het weer bleef gelukkig steeds goed.

Na al dit natuurschoon, was onze vakantie bijna voorbij en reden we in twee dagen weer terug naar Quito. Wat hadden we veel gezien van de indrukwekkende Andes, de vele vulkanen en kratermeren. De nationale parken en de bergdorpjes met de kleurrijke, gastvrije bevolking. Het was een erg leuke afwisseling om even van de fiets te zijn en onszelf wat rust te gunnen.

Ecuador heeft een lange kustlijn en dit gedeelte was nog helemaal onbekend voor ons. We hadden de Pacific in Midden-Amerika gezien maar nog niet in Zuid-Amerika. Dat werd ons volgende doel: fietsen langs de kust van Ecuador.
Onze eerste fietsdag werd een regendag. Het miezerde al bij vertrek in Quito en het werd er in de loop van de dag niet beter op. Het eerste gedeelte van de route kenden we al van onze autorit, vanuit de stad richting het nevelwoud. Daar aangekomen was alles groen, groener, groenst. Veel watervallen en prachtige bloemen en vogels. We zagen honderden kolibrie’s, ze vlogen letterlijk om onze oren. Er wordt ‘in het midden van de wereld’ heel veel chocolade verbouwd (Andes Choco) en dat schijnt als een magneet op de mooie vogeltjes te werken. Net voor een plaatsje zagen we een hospedaje, midden in de natuur. Totaal nat kwamen we aan maar na een lekkere douche kwamen we weer helemaal bij en genoten van de geluiden van het ruisende water en de talloze vogels.

De Andes hadden we nu echt verlaten en via het regenwoud daalden we richting zee. De temperatuur steeg, de dikke jas, muts en schoenen werden ingewisseld voor korte broek,
T-shirt en Teva’s. We kwamen aan in Pedernales aan zee. Net voor donker konden we nog genieten van het laatste zonlicht boven zee. We waren sinds lange tijd weer op zeeniveau. Het verschil was groot, het fietsen ging weer makkelijk, dit is toch meer zoals wij het gewend zijn in Holland.
We genoten volop van het lekkere weer na onze koude weken in de Andes. Het werd weer 27/28 graden en dat was heerlijk fietsen: de route was rustig, tijdens de lunch genoten we van de mooie plekjes aan zee, we maakten mooie strandwandelingen en kwamen door kleine vissersdorpjes. Ook de overnachtingsplekjes waren steeds vlak aan zee. Via de
i-Overlander-app hadden we een mooi plekje op het oog: een hostal aan zee waar je ook je tent mocht opzetten. Bij aankomst zagen we een heel mooi hostal helemaal van bamboe gemaakt met een fantastisch uitzicht over zee. De eigenaresse was Belgisch, getrouwd met een Ecuadoriaan. Ze wonen al 8 jaar op deze bijzonder mooie plek met hun 2 kinderen.
Het gedeelte voor de tenten was echter helemaal verwaarloosd omdat er sinds de pandemie bijna geen toeristen meer kwamen. Daardoor mochten we voor hetzelfde geld een nachtje in een kamertje slapen, een super deal!
In Ecuador is bijna geen stukje van de route vlak, ook langs de kust was het klimmen en dalen. De weg loopt soms stukken het binnenland in en dan werd het gelijk weer klimmen om daarna weer met de mooiste uitzichten te dalen naar zee.
We stonden op en gingen naar bed met het geluid van het ruisen van de zee.

Ook langs de kust bleven de mensen super vriendelijk en hartelijk, wat kregen we een begroetingen onderweg en wat werden we vaak toegezwaaid!
Op een gegeven moment stopte er een stukje voor ons een auto. We kregen van het echtpaar wat lekkers voor onderweg toegestopt en een uitnodiging om zelfs bij hun te komen slapen! Ze waren zelf motorrijders, dol op reizen en waren erg benieuwd naar onze verhalen. We beloofden te komen, dat was weer zo’n mooie ontmoeting die op ons pad kwam.
We werden aan het einde van de middag warm onthaald door het echtpaar, wat een lieve mensen, wat een gastvrijheid. We werden helemaal verwend, we zijn naar zee gereden en hebben daar lekker gegeten. Een hele gezellige avond volgde met heel veel mooie verhalen!
Toen ze hoorden dat wij op weg waren naar Guayaquil, werden we voor de tweede keer van harte uitgenodigd, ze bleken ook een huis te hebben in Guayaquil. Een mooi vooruitzicht!

Onze laatste plaats aan de kust was Salinas. Van daaruit kun je fietsen naar La Chocolatera, het meest westelijke puntje van Ecuador. We vonden een leuke plek voor onze tent in Salinas en fietsten heerlijk zonder bagage door naar La Chocolatera. Twee zeestromingen veroorzaken hier een golfslag tegen de rotsen. Door de kracht waarmee dat gepaard gaat, doen het geluid en de beweging van de golven denken aan het koken van chocolade: La Chocolatera.
Er zijn verschillende wandelroutes en uitkijkpunten waar we uitzicht hadden op het opspattende water tegen de kliffen, een mooi stukje natuur!
Terug bij de camping konden we onze tent op een soort dakterras van bamboe zetten. Een heel gezellig plekje waar we genoten van onze laatste avond aan de kust.
Onze keuze om langs de kust te gaan fietsen was een hele goede keuze geweest. De kustlijn van Ecuador is prachtig en de route was heerlijk rustig.

De volgende dag fietsten we de eerste 20 kilometer nog langs de Pacific en toen was het gedaan, we trokken het binnenland weer in, op weg naar Guayaquil.
Aangekomen in grote stad Guayaquil wachtte ons weer de gastvrijheid van het echtpaar waar we eerder een nacht hadden geslapen. We werden ontvangen door de zoon des huizes en ook zijn oma woonde daar. Een heel lief, broos mensje van 92 jaar. We zijn er twee nachtjes gebleven. Ze hebben ons de stad laten zien, Ming mocht zelfs een tochtje op hun motor maken (hij was helemaal gelukkig) en we genoten van de gezelligheid. Communiceren bleef best lastig: een beetje engels van hun kant, wij probeerden het in het spaans en af en toe kwam de vertaal-app heel goed van pas. We genoten van de enorme gastvrijheid van deze lieve familie!

Na Guayaquil moesten we weer kiezen: verder naar het zuiden, richting de grens of terug naar Quito? Er was nog steeds geen zicht op verandering dus we besloten richting Quito te gaan fietsen.
Er braken zowaar een aantal dagen aan dat we vlak hebben gefietst. Tjonge, wat voelde dat bijzonder, wat gaat het dan makkelijk!
We fietsten door de wetlands en zagen heel veel rijstplantages. Van kleine plantjes, net boven het water uitstekend, tot volle groene velden. Het groen van de rijstvelden is het mooiste groen wat er is!
We fietsten door een bananengebied, een enorm gebied met duizenden bomen. De bomen worden met palen ondersteund, zo zwaar zijn de enome trossen. Het is jammer dat de bananentrossen in plastic zakken hangen, dat zagen we met name in Turkije ook al zoveel. Het plastic verdwijnt allemaal in de natuur, het schijnt niet anders meer te kunnen….😓
In deze regio (Quevedo) wordt onzettend veel verbouwd. We bleven maar fietsen langs heel veel verschillende gewassen. Naast rijst en bananen zagen we veel maïs, cacao en palmolie. De agrarische industrie van Quevedo is een van de grootste exporteurs in de wereld van bananen, cacao, passievruchten en koffiebonen.
De cacaoboom wordt geteelt in landen rondom de evenaar, we hebben ze meerdere keren gezien. Het is een bijzondere vrucht/peul om te zien.

En toen kwamen we weer terug in Quito, ons rondje langs de kust was compleet. Wat hadden we de afgelopen weken al veel gezien van dit mooie land met haar indrukwekkende Andes, de vulkanen en kratermeren, het regenwoud en de mooie kustlijn.
Maar wat we nog niet hadden gezien was het Amazone-regenwoud. En ook dat bevind zich in Ecuador. Öriente is een regio in het oosten van het land, bestaande uit de oostelijke hellingen van de Ecuadoraanse Andes. Daar wilden we graag naar toe.
Vanuit Quito vertrekken er bussen naar plaatsjes in het Amazone-gebied. We gingen naar Puerto Misahualli en lieten onze fietsen achter in ons hostal in Quito.
Het was een lange rit, om 8.00 uur ’s ochtends stapten we in de bus voor een 5 uur durende rit naar Tena. De verschillende landschappen en klimaatzones die vervolgens aan ons voorbij trokken, waren weer enorm. We blijven dat bijzonder vinden.
Vanuit Quito (2850 mtr) reden we door de Andes richting de Amazone. De bus had grote moeite met de steile beklimmingen, we zagen op de hoogtemeter dat we weer  boven de 4000 meter kwamen. De Andes trok aan ons voorbij met haar imponerende kale bergen, hangend in de mist. Daarna begon de daling en kwamen we in het regenwoud, overdadig groen met vele mooie watervallen. Aangekomen in Tena zaten we nog maar op 500 meter hoogte en was het weer warm, drukkend warm. We stapten voor de laatste 22 kilometer over in een andere bus, die ons in Puerto Misahualli bracht. Ons onderkomen stond aan de rivier. Vanaf het balkon hoorden we de geluiden uit de jungle, wat een rijkdom!

De volgende dag trokken we voor twee dagen per bootje verder de jungle in. We gingen samen met drie franse dames en een gids op pad. Het eten en drinken voor de komende dagen werd in het bootje geladen en we trokken over de rivier verder de Amazone in. Onderweg hadden we verschillende stops, waaronder een bezoek bij een lokale familie op een kleine cacaofarm. Het was leuk om het proces te volgen hoe de cacaobonen tot chocolade worden verwerkt. En vooral als je dan ook nog mag proeven…🙃

Na de lunch voeren we weer verder richting de lodge waar we gingen overnachten. De uitzichten vanaf het water waren steeds prachtig, wat een natuur!
De lodge lag in de ‘middle of nowhere’, een schitterende plek, afgesloten van de bewoonde wereld. ’s Avonds trokken, we met onze hoofdlampjes op, de jungle in. We zagen diverse soorten vogels en insecten, waaronder verschillende vogelspinnen…😨
Slapen en wakker worden in de jungle is heel bijzonder, de geluiden zijn oorverdovend, het lijkt alsof er een mega koor aan het zingen is. We zetten onze stoeltjes al heel vroeg op onze veranda en zagen de jungle ontwaken.We genoten van alles wat we hoorden en voorbij kwam vliegen.

Na een lekker ontbijt met de drie franse dames, trokken we opnieuw te voet de jungle in. Onze gids kon ons heel veel vertellen over de flora en fauna van de Amazone, vooral de medicinale werking van de verschillende planten. Zo maakte hij met een mes een inkeping in een boom en ving het ‘Dragonblood’ op uit de boom. We smeerden het rode bloed op onze armen en het werd een wit-achtige creme. Het wordt veel verkocht als anti-muggencreme. De natuur levert alle producten, zo mooi om dat allemaal te horen.
De bomen in het regenwoud zijn ongelofelijk indrukwekkend, de wortels zijn metersbreed en de bomen mega hoog. De natuur explodeert in dit tropische klimaat.
De volgende ochtend was het tijd om afscheid te nemen van de Amazone, we zijn weer een hele mooie ervaring rijker.

Terug naar Quito hield voor ons in dat er een einde ging komen aan onze reis in Ecuador. Een reis die helemaal anders liep dan verwacht omdat de grens naar Peru gesloten bleef.
Onze planning was om de tweede of derde week van maart onze reis te onderbreken en naar Nederland te vliegen. Begin april hebben we een bruiloft in Nederland waar we heel graag bij willen zijn en we hebben ons huis verkocht, waar we ook het nodige voor moeten regelen. Onze verwachting was dat we rond die tijd in Peru of Bolivia zouden zijn, maar dat was nu niet gelukt.
We besloten daardoor eerder terug te keren en ‘vakantie’ in Nederland te gaan vieren! Een heerlijk gevoel om onze lieve ouders, kinderen, familie en vrienden weer te zien.❤

Onze reis in Midden- en Zuid-Amerika is voorbij gevlogen. 13 augustus stonden we in Mexico aan de start van een nieuw avontuur, na onze reis in Afrika. En nu waren we in Ecuador, bijna 10.000 kilometer verder. Heel bijzonder hoe snel dat gaat, tijd lijkt niet meer te bestaan voor ons. Leven in vrijheid, samen op de fiets de wereld ontdekken, het is voor ons nog steeds het mooiste dat er is! Ieder land met zijn eigen cultuur en gewoontes. Alle mensen die ons begroeten, naar ons zwaaien, die stoppen voor een praatje of ons water/eten geven. Mensen die ons zelfs uitnodigen om langs te komen of waar we mogen blijven slapen. Wat een ongelofelijke gastvrijheid!
Iedere dag fietsend over onze mooie aarde, we hebben zoveel gezien en beleefd: de maya-tempels, de vulkanen en kratermeren, onze vulkaan beklimming, het regenwoud, de stranden, de indrukwekkende Andes, de Amazone, het is teveel om op te noemen.
Wat een indrukken, wat een enorm voorrecht dat we dit kunnen doen!
En de wereld is nog zoveel groter, er is nog zoveel te ontdekken!

Een hele grote dank aan alle lieve mensen die op ons pad kwamen het afgelopen half jaar en ons een warm welkom gaven. Dat maakt fietsen voor ons onbetaalbaar!

Ondertussen zijn we alweer ruim een week in ons vertrouwde Holland. We genieten ontzettend van onze tijd met onze lieve ouders, kinderen, familie en lieve vrienden.
Wat is dat fijn ‘thuis komen’!

In april hopen we onze reis een vervolg te gaan geven. De komende weken gaan we bekijken wat onze mogelijkheden zijn. Langzaam gaat de wereld weer open, misschien kunnen we zelfs gaan kiezen….😉
Na Europa/Turkije, Afrika, Centraal-Amerika en een stukje Zuid-Amerika gaan we zien waar het vierde deel van onze ons zal gaan brengen!?