Ambon & Java.

Ming had kippenvel toen het vliegtuig landde, we waren op Ambon! Hoe gaaf om op je 56e voor het eerst voet te zetten op Ambon en dit samen te kunnen doen. Dan komt er wel wat emotie om de hoek kijken, heel speciaal!

De vlucht was prima, wat heerlijk eenvoudig om zonder fietsen te reizen. Die hadden we achtergelaten in Surabaya, we gingen een weekje rondtoeren op een scooter!
Met alleen handbagage stonden we in een mum van tijd buiten. Onze week op Ambon ging beginnen!
In de middag tuften we gezellig de eerste kilometers over Ambon.

Ambon is het hoofdeiland van de Molukken en bestaat uit een noordelijk en zuidelijk deel. De mooie baai van Ambon (één van de mooiste ter wereld) splitst de beide delen bijna in tweeeën. We reden over de Jembatab Merah Putih, een hoge brug die beide delen met elkaar verbindt, naar het zuidelijk gedeelte.
We toerden heerlijk een paar uurtjes langs de kust voordat we ons eerste overnachtingsplekje op Ambon gingen zoeken.
We wilden de komende week die voor ons lag het hele eiland rondtoeren, op zoek naar de roots van de familie Lekatompessij.

Ambon is niet toeristisch, niet zoals bijvoorbeeld Bali waar alles helemaal is afgestemd op toerisme. Het is nog heel authentiek, we vonden er weinig invloeden van de westerse wereld. Er zijn daarom maar weinig hostels en homestays. Het bleek nog best lastig om iedere dag een ander plekje te vinden. In Ambod-stad zitten genoeg hotels maar het eiland rondtoerend zijn er hele stukken wildernis waar niets zit. Gelukkig waren we op ons scootertje meer mobiel dan we met onze fiets zouden zijn.

Het noordelijk deel van het eiland is voornamelijk islamitisch en het zuiden christelijk.
De familie Lekatompessij komt uit Latuhalat, op het zuidelijk deel en dat wilden we als eerste gaan bezoeken.
Het werd een hele specale dag voor ons en nog veel meer voor Ming. We zijn naar het lievelingsstrand van zijn vader geweest: Pantai Namalatu. We kenden deze plek van foto’s maar wat is het dan gaaf om het echt te zien, daar te staan! Op hetzelfde stukje strand met diezelfde overhangende palmbomen over het water. Super dankbaar dat we hier samen konden zijn.
Het was één en al herkenning voor Ming, de mensen maar ook de taal. Dit was de taal waar hij mee is opgegroeid door zijn ouders.
Hij hoefde maar te zeggen dat hij een ‘Lekatompessij’ was en iedereen wist gelijk te vertellen dat hij uit Latuhulat komt.

Ambon bestaat voornamelijk uit tropisch regenwoud. Naast vulkanen, eindeloos regenwoud en bergen is het eiland bekend om zijn stranden en heldere zee. Langs de kustlijn loopt een weg zodat je het hele eiland over kunt toeren. De kustlijn is grillig, we toerden op-en-af langs zee. Als we dit fietsend hadden moeten doen, was het heel pittig geweest, de hellingen zijn super steil. Maar het is prachtig, de ene baai nog mooier dan de andere. Op de meeste strandjes moet je een kleine entree betalen en zijn er enkele eet- en drinkstalletjes. We hadden alle tijd om te stoppen waar we wilden en te genieten van de geweldige uitzichten.
Minggoes was ’s avonds helemaal moe van alle indrukken, hij zoog alles in zich op.

Via het zuidelijke gedeelte reden we naar het noordelijke gedeelte van het eiland. We bezochten het belangrijkste fort van Ambon, Benteng Amsterdam, gebouwd in de 17e eeuw door de Portugezen maar toen de Nederlanders kwamen en het eiland Ambon innamen, namen ze het gebouw over en veranderden het in een bolwerk. Het fort ligt direct aan zee en kijkt uit over de baai en het eiland Ceram.

Regenen kan het als de beste op Ambon, we snappen waarom het zo’n prachtige groene wildernis is. Bijna alle dagen barstte de hemel aan het einde van de middag open en ging het flink tekeer. We zaten net op onze veranda van een huisje op palen (onze leukste overnachting op Ambon) toen het weer losbarstte: het flitste hevig boven zee, gevolgd door een hoosbui. Wat komt er dan een water naar beneden. Ons uitzicht op het eiland Ceram was binnen een mum van tijd verdwenen. Maar het mooie is dat de volgende ochtend de zon weer aan de hemel staat alsof er geen regen is geweest.

Wat was het gaaf om zo een week over Ambon te toeren en de vele mooie plekjes te verkennen. De route voerde door kleine gehuchtjes, de mensen vriendelijk zwaaiend.
Dwars door de groene jungle waar geen huizen en mensen zijn maar de dierengeluiden oorverdovend zijn. Het klimmen en dalen over de smalle weggetjes met steeds de fantastische uitzichten over zee. De gesprekken met de bewoners, de herkenning voor Ming, dat alles hebben we in onze harten opgesloten. Deze indrukwekkende week voegen we toe aan onze prachtige wereldreis!

Vanuit de lucht wierpen we nog een laatste blik op Ambon manisé om een aantal uurtjes later te landden op Surabaya. We stapten weer op de fiets en hadden een mooie route over Java te gaan naar ons einddoel in Indonesië: Jakarta.
Java is ruim drie keer zo groot als Nederland en heeft meer dan 151(!) miljoen inwoners. Het eiland is veel dichter bevolkt dan andere delen van Indonesië.
Wij vinden Nederland al dichtbevolkt maar dat is niets vergeleken met dit eiland.
Het binnenland heeft een voornamelijk agrarisch karakter. Er zijn 45 actieve vulkanen, er stond ons nog veel moois te wachten.

Ons eerste doel vanuit Surabaya was fietsen naar één van de meest actieve en tevens de meest beroemde vulkaan van Java: Bromo.
Het was heerlijk om ’s ochtends weer op de fiets te stappen. Door kleine straatjes en steegjes verlieten we grote stad Surabaya. In de straatjes waar de gezinnen op straat leven, zijn ongelofelijk veel drempels aangelegd om de vele scooters en brommers rustig te laten rijden. Zelfaangelegde drempels van touw, hout of rubber, wij hobbelden en bobbelden er maar overheen. Snel gaat het niet maar het is ontzettend leuk om het leven van zo dichtbij mee te maken. We krijgen een lach of een zwaai, de mensen zijn open en hartelijk.

Na de grote stad kwamen we langzaam in rustigere gebieden met veel groene rijstvelden.
Onze uitdaging in Java was om steeds de grote doorgaande wegen zo veel mogelijk te vermijden. Die zijn druk en luidruchtig door het vele verkeer.
Er zijn ontelbaar veel weggetjes rondom de doorgaande wegen. Op die weggetjes is het prachtig fietsen. Bijna tot geen verkeer en langs de meest mooie, groene rijstvelden en door leuke kleine gehuchtjes. Zo probeerden we onze routes steeds te maken maar dat was af en toe een flinke puzzel omdat het asfalt  op die kleine weggetjes vaak in hele slechte staat is of de weggetjes zelfs eindigen in een karrespoor en we moesten omkeren. We begonnen ’s ochtends vol goede moed maar na uren hobbelen en bobbelen of stukken terugrijden, besloten we ’s middag, op het heetst van de dag, om toch maar weer een stuk over de doorgaande weg te fietsen. Het bleef kiezen uit die 2 opties.

Malang is een relatief koele stad omdat het hoger gelegen is. We wilden vanuit Malang de vulkaan Bromo gaan bewonderen.
Lang geleden, tijdens de Nederlandse kolonisatie, introduceerden ze in de regio van Malang producten zoals koffie, thee, tabak en rubber vanwege dit koelere klimaat. Tot op de dag van vandaag is dat zo gebleven.
We klommen richting Malang maar voordat we de stad bereikten, wilden we eerst graag een theeplantage bezoeken. Bukit Kuneer ligt ten noorden van Malang. Het was flink klimmen, de theeplantages liggen aan de voet van berg Arjuna op een hoogte van bijna 1000 meter. De benauwdheid op die hoogte is helemaal weg, er waaide een lekker fris windje.
We hebben de fietsen op de parkeerplaats achtergelaten en zijn lopend verder gegaan.
Wandelend tussen de theeplantages richting een mooi uitzichtspunt. Vandaaruit hadden we een geweldig uitzicht over de enorme velden met op de achtergrond Gunung Arjuna en aan de andere kant Bromo. Dit keer geen groene rijstvelden maar een groene wereld van theeplantages.
Nadat we terug waren bij onze fietsen begon er een heerlijke afdaling naar de stad Malang.

Bromo is een van de hoogtepunten van Java en dat wilden we niet missen. We hoopten dat het nog niet te druk zou zijn.
We werden ’s nachts opgehaald door een jeep. Samen met 2 backpack-girls reden we naar de vulkaan. Het duurde ongeveer 3 uur, een groot deel over een hele slechte weg om de berg op te rijden. Boven aangekomen was het koud, gehuld in ons donsjack wachtten we zonsopkomst af. Het was druk, niet met buitenlandse toeristen maar met lokale toeristen. Dat hadden we onderschat….
Na een lekkere warme koffie werd het langzaam licht en werd de berg zichtbaar.
Het was ontzettend genieten, de Bromo vulkaan stond magnifiek in de ochtendzon, met rechts Gunung Batok en daarachter Gunung Semura, de hoogste en meest heilige berg van Java. De wolken hingen prachtig om de berg, een wonderschoon geheel!

Na zonsopkomst zijn we naar de krater gegaan. Eerst liepen we over een sterk stijgend pad door een soort van maanlandschap, daarna beklommen we een lange trap tot de kraterrand. En dan sta je oog in oog met de binnenkant van de Bromo vulkaan.
Bij zonsopkomst zagen we de rookwolken al opstijgen, nu stonden we er vlakbij en zagen vanuit de borrelende diepte het zwavel opstijgen en hoorden het oorverdovende geluid. Wat een sensatie!
Eenmaal terug bij de jeep, begon een spectaculaire afdaling. Eerst naar een vallei van zand: “sea of sand”, een onwerkelijke wereld. Daarna door glooiende groene heuvels, dalend richting Malang. Dit was weer zo’n dag om nooit te vergeten!

In 2016 stond een hele sloppenwijk in Malang klaar om gesloopt te worden en zouden alle bewoners verhuizen. Een groep studenten van de universiteit kwam echter op het idee om het hele gebied een frisse en opmerkelijke verflaag te geven in de hoop de aandacht te trekken van toeristen. De luchtmacht schilderde vervolgens de hele wijk in alle kleuren van de regenboog.
We zijn er naartoe gefietst en hebben door de gezelllige en kleurrijke straatjes gedwaald. Ze vragen bij binnenkomst een kleine entree zodat het dorp inkomsten heeft.
Wat een fantastisch en origineel idee! Als je ziet hoe opgeruimd en leuk alles er nu uitziet, dan besef je hoe eenvoudig het soms is om van niets iets te maken! We hadden écht het idee dat de mensen het best goed hebben in die wijk. Het was niet druk, er waren nog bijna geen toeristen maar als alles weer op gang komt, zullen hier best veel toeristen komen. En dat brengt geld in het laatje!

Vanuit Malang reden we langs de vele rivieren en watertjes die Java rijk is, door heel veel agarische gebieden. Er wordt naast rijst ontzettend veel andere gewassen verbouwd. Er is zoveel te zien onderweg, de mensen zijn druk op de akkers aan het werk. We staken pontjes over en fietsten over leuke hangbruggetjes.
Aten in de kleine eetstalletjes onderweg en kregen zo ontzettend veel belangstelling. Echt iedereen wil met ons op de foto. Mister, mister, selfie?? Making memories?? Het is grappig hoe vaak we die vraag krijgen.

Zeg je Java, dan zeg je Bromo maar ook Prambanan en Borobudur.
Prambanan is het grootste hindoe-javaanse tempelcomplex van Indonesië.
Dit indrukwekkende tempelcomplex werd in de 9e eeuw na Chr. voltooid. Het bestond toendertijd uit 244(!) tempels maar door een aardbeving raakte het complex in verval. In 1830 begon de eerste restauratie en in 1991 kwam Prambanan op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Het complex telt acht gebouwen waarvan de drie hoofdtempels het indrukwekkendst zijn. Het ligt er práchtig, wat een schoonheid. Er hangt een hele mooie sfeer. Het blijft altijd interessant hoe ze in die tijd zulke complexen konden bouwen.
Naast het complex Prambanan kun je nog drie andere tempels op het terrein bewonderen: Candi Lumbung, Candi Bubrah en Candi Sewu.
We zijn er heen gewandeld en hadden het rijk alleen! De Indonesiërs hebben schijnbaar alleen belangstelling voor Prambanan.
Het was heerlijk om die tempels in alle rust te kunnen bekijken, we hebben een super ochtend gehad!

Na de middag zijn we op de fiets gestapt naar Yogyakarta, een kleine 25 kilometer verderop. Deze levendige stad is hip en trekt met name jongeren.
Het heeft de naam het lekkerste street food ter wereld te hebben dus dat hebben we die avond gelijk geprobeerd. In een vierkant park met daaromheen allemaal eetstalletjes, hebben we de gezelligheid van Yogyakarta gezien en natuurlijk geproefd. Ook wij zijn gek op de Indonesische keuken en kunnen bevestigen dat het eten er heerlijk smaakt!!
We zijn een dagje in deze leuke stad gebleven en hebben er heerlijk rondgestruind door alle straatjes en steegjes. Het is er gezellig met veel potten, bakjes en flessen met groene plantjes en street-art op de muren.
De volgende ochtend bij vertrek bleek het ook druk te zijn in het park, er werd volop gesport. Een trainer gaf op muziek ochtendgymnastiek aan een grote groep enthousiastelingen en rondom het park werd er gejogd.

Ons doel die dag was een korte rit naar Borobudur. Al rond twaalven waren we er. We hadden voor 2 nachtjes een overnachting geboekt om de volgende dag bij zonsopkomst naar het boeddhistische heiligdom te gaan. De overnachtingsplek bleek super leuk, wat een goede keuze!
Een hele kleurrijke, super sfeervolle plek met maar 2 kamers, onze privékamer en nog een dormitory, maar daar was niemand. Zo leuk waren we een overnachting nog niet eerder tegengekomen op Java. Een hele creatieve eigenaar. 
’s Middags kwamen we alvast in de stemming en bezochten we Boeddhistische tempel Mendut en Pawon, kleinere broertjes van de Borobudur. Bij Pawon moesten we lang schuilen voor een mega bui. Zittend en wachtend onder een afdakje tot het weer droog werd, kwam een mevrouw ons koffie met wat lekkers brengen. Wat ontzettend lief!

De volgende ochtend was het vroeg dag voor ons. Om 5.00 uur fietsten we in het donker richting Punthuk Setumbu, een panoramisch uitzichtspunt.
De zon kwam prachtig op naast actieve vulkaan Merapi, een heel indrukwekkend uitzicht. We hadden door de mist in het dal niet het geluk dat we de Borobudur zagen liggen, de stoepa stak er niet bovenuit. Maar het was desalniettemin een mooie start van onze dag.

We fietsten terug naar ons hostel waar een heerlijk ontbijt voor ons klaar stond.
En toen togen we naar de ingang van de Borobudur. Het was spannend want we hadden verschillende verhalen gehoord. De één zei dat je de tempel nog mocht beklimmen, de ander zei dat dat sinds de pandemie niet meer mocht. Helaas bleek het laatste waar.
We konden rondom de tempel lopen (de eerste laag) maar daar waarvoor je komt, konden we niet zien: de monumentale stoepa. Ook het cirkelvormige platform met zijn 72 opengewerkte stoepa’s konden we niet zien.
De tempel ziet er zo indrukwekkend uit en is nog zo sterk gebleven. Het ligt majestueus op de vlakte van Kedu met uitzicht op weelderige groene velden, écht fantastisch!
Maar de top niet mogen beklimmen geeft geen voldaan gevoel, alsof je de finale mist.

De volgende ochtend fietsten we door de vruchtbare vallei rondom Borobudur, waar we heel veel papayabomen zagen, richting de kust.
Tot aan de laatste meters werd er van alles verbouwd, vrouwen waren druk bezig om rode pepers te plukken. Er stonden zakken vol met pepers.
En toen stonden we op het strand. Een zwart zandstrand met hele mooie hoge golven. De immens grote Indische Oceaan. Het geeft ons altijd weer een bijzonder gevoel om na een tijd in het binnenland weer aan zee te staan.
We overnachtten die nacht op een aparte locatie. Recht aan zee waren een aantal kleine, simpele hotelletjes en een paar eetstalletjes. Heel eenvoudig en kleinschalig. We hoorden de machtige branding, een mooie plek om te overnachten. Maar wat we ook hoorden, net boven onze hoofden, waren opstijgende en dalende vliegtuigen. Echt vlakbij. Er zat een vliegveld aan zee en wij zaten daartussen. Heel bizar… Ook dat kan hier allemaal…

Verder fietsend langs de kust van Java, kwamen we terecht bij homestay Oemah Pesisir, bij Pantai Karang Bolong, in een prachtige baai met een heel grillige kustlijn.
We werden bijzonder hartelijk ontvangen door de eigenaar. We waren de eerste gasten na 2 jaar en werden helemaal verwend. We werden in zijn 4×4 uitgenodigd om de baai te gaan ontdekken. En een 4×4 heb je daar nodig, anders kom je echt niet omhoog de kliffen op. Zo steil en zoveel keien dat is met een gewone auto en zeker met de fiets, niet te doen. We stopten op de meest mooie plekjes en hadden uitzicht op de prachtige kustlijn en mooie strandjes. Wat een geweldige baai zeg!
Een hele gezellige avond volgde met heerlijk Javaans eten.
De volgende ochtend werden we bij de ouders van de eigenaar uitgenodigd voor het ontbijt. Wat een mooie ontmoeting met deze ontzettend lieve en gastvrije mensen. De vrouw was in tranen omdat ze zo blij was dat er weer gasten waren. We hebben samen mooie foto’s gemaakt.
Een hele grote dank aan Ridho, zijn ouders en vrienden. Een hele speciale ontmoeting op onze reis, een dag om niet te vergeten! ❤

Het laatste stuk richting Jakarta was aangebroken, via de kust fietsten we het binnenland weer in. Noordwaarts, richting de overzijde van het eiland Java. Het werden pittige kilometers om het binnenland over te steken. We passeerden heel veel riviertjes en dan weten we het ondertussen wel, dat is dalen naar de rivier en super steil weer omhoog. De weg is vaak in zo’n erbarmelijke staat, het zweet gutste van ons af.
Het vinden van slaapplekken was deze dagen erg lastig, er was bijna niets. We moesten gewoon eindigen in een grote plaats, anders lukte het niet om wat te vinden. Het werden daardoor een aantal dagen 100+ kilometers om een plek te vinden.
Hotels in grote plaatsen zijn hier echter meestal niet leuk. Grote kale gebouwen, geen spoortje gezelligheid te ontdekken. Maar na een dag zwoegen en ploeteren in de hitte, zijn we snel tevreden. Een koude douche en een bedje volstaan dan prima.
Uitzonderingen bevestigen de regel want in grote plaats Cirebon vonden we een guesthouse van een hele lieve familie. Het was er niet klein en knus maar we werden wel in de watten gelegd door de familie. We kregen een heerlijk Javaans ontbijt met als afsluiting een zoete verwennerijen: Klepon. Dat zijn groene rijstballetjes gevuld met palmsuiker en bedekt met geraspte kokosnoot, heerlijk! Het lag prachtig verpakt in een bananenblad op ons bord. Ook hier moesten er bij vertrek weer foto’s gemaakt worden.

We zijn de afgelopen weken tijdens onze stops vaak uitgenodigd door mensen op straat. Wat zijn Javanen een ontzettend gastvrij volk.
Ze vinden het zo bijzonder dat we hun land fietsend bezoeken en zijn vol belangstelling.
We worden binnen uitgenodigd, de hele familie komt erbij en zittend op de grond krijgen we veel lekkers toegestopt. Als afsluiting altijd een fotoronde, Javanen zijn gek op foto’s maken: ‘Voor memories mister!’

En zo kwamen we aan in Jakarta, city van10 miljoen. Na meer dan 2000 kilometers getrapt te hebben op Indonesische bodem, stonden we samen in deze immense stad, op het plein bij het Nationaal monument.
Een totaal andere wereld, na alle prachtige rijstterrassen en indrukwekkende vulkanen van de afgelopen weken, kwamen we in een mierennest. Wat een drukte, wat een scooters, wat een mensen.

Vanuit Jakarta vliegen we as donderdagochtend naar Kuala Lumpur, Maleisië. Daar gaan we onze reis in zuidoost-Azie vervolgen.
We zijn ook in Jakarta omdat dit de stad is waar familie van Minggoes woont. Het leek ons erg leuk om de familie met een bezoek te verrassen. Hoe bijzonder om daar fietsend aan te komen en elkaar na vele jaren weer te zien!
We genieten deze dagen van ons weerzien met elkaar! Het is zo fijn en mooi om een aantal dagen onderdeel van deze ontzettend lieve familie te mogen zijn. Quality time!! 💕💕
Hoogtepunt van onze reis in Indonesië was Ambon, het was zo indrukwekkend om daar samen te zijn. En om dat nu met de familie te kunnen delen, herinneringen op te halen en er vele gesprekken over te hebben, het is een prachtig einde van ons hoofstuk Indonesië.
We zijn zo ontzettend dankbaar voor alle mensen die op ons pad komen, wat een rijkdom!🙏🙏