Leven in het moment.

47.000 kilometer, wat een getal! Het is maar een getal, maar er zit zoveel in, ons leven van de afgelopen twee jaar en 8 maanden. We wilden nooit aan een einddatum denken of hoe ver we wilden fietsen. Het ging om het ontdekken van nieuwe landen en culturen, het avontuur aangaan en de vrijheid te voelen om iedere dag weer op een ander plekje aan te komen. Tóch gaf ieder rond getal op de kilometerteller een blij en een trots gevoel, we flikten het iedere keer weer om kilometer na kilometer op eigen spierkracht te voltooien!

Onze fietsreis werd een bijzondere reis, een reis van niets kunnen plannen,  alles loslaten en leren om in het moment te leven.
We vertrokken maart 2020, het startpunt van de Covid-periode.
Het werd een reis van starten en weer terug komen naar Nederland. Zoveel grenzen gesloten, zelfs Europa zat op slot.

Tóch lukte het ons om de afgelopen 2 jaar en 8 maanden ruim 47.000 kilometer te fietsen op 4 continenten, in 33 landen.
We zochten en keken steeds naar onze mogelijkheden, welk werelddeel en welke landen waren open. En het lukte ons! Onze vooraf gemaakte fietsrouteplanning kon de prullenbak in maar we konden fietsen over onze mooie aarde. We leefden met de dag!
Grensovergangen waren lastig door de vele regels en voorschriften. Wat hebben we een PCR-testen moeten doen maar na de grens leefden we weer in grote vrijheid op de fiets.
Ook de vliegreizen tussen de werelddelen waren lastig. Regels en voorschriften soms zo onduidelijk, wat mocht wel en wat niet?!?
We verbleven na ons Europa-avontuur 5 maanden in Turkije omdat de grenzen naar het oosten op slot waren en bleven. Daarna was Afrika aan de beurt, we hoorden dat de grenzen van Kenia tot aan Zuid-Afrika open waren.
Na een half jaar op dit geweldige continent met als hoogtepunt onze nomadische vrijheid in de woestijn van Namibië, kwamen we aan in Kaapstad. We fietsten door naar Kaap de Goede Hoop, het ultieme eindpunt van onze reis in Afrika.

Doorvliegen naar een ander continent bleek heel lastig, we zouden in quarantaine moeten. Maar dat was geen optie, we leefden al zo lang in vrijheid op onze fiets.
We vlogen eerst terug naar Nederland waar we een aantal dagen in thuisquarantaine moesten en we, na een negatieve test en vervolgens een coronavaccinatie, naar Mexico vlogen.
Midden-Amerika was open, daar gingen we onze fietsreis vervolgen.
Een nieuw continent, een nieuw avontuur!
We fietsten er ruim 6.000 kilometer; de indrukwekkende Maya-tempels, de vele vulkanen, de jungle, het tropische regenwoud, de mooie ontmoetingen, het was weer een geweldig avontuur.
Aangekomen in Panama wilden we ons avontuur graag voortzetten in Zuid-Amerika.
Er is geen grensovergang over land tussen Panama en Colombia.
We hoorden dat je met een zeilboot via de paradijselijke San-Blas eilanden naar Colombia kon zeilen.
Na 5 dagen op zee kwamen we aan in kleurrijke stad Cartagena, Colombia.
We konden weer verder! We wisten dat dit stuk van de wereld een hele andere reis zou gaan worden, er moest flink geklommen worden, we gingen de Andes is.

Colombia is nog een authentieke land, de bewoners uiterst gastvrij, het heeft ons hart echt gestolen.
De Andes bleek geweldig maar ook loeizwaar. Via Colombia kwamen we in Equador. Het kostte ons vele liters zweet, ontelbare geluksmomenten, hoogte- en dieptepunten, diepe emoties en aangrijpende ontmoetingen. We leefden zo intens!
Na Equador zou Peru aan de beurt zijn maar ook daar waren de landsgrenzen al 2 jaar gesloten. We bleven wat langer in Equador in de hoop dat de grenzen open zouden gaan maar er veranderde niets.
We boekten wederom een ticket naar Nederland. Ons huis in Putten hadden we onze eerste 2 fietsjaren verhuurd, nu hadden we de beslissing gemaakt ons huis te verkopen.
We regelden de afwikkelingen rondom de verkoop, bezochten onze lieve ouders, kinderen en vrienden en hoorden het goede nieuws dat de Filipijnen weer open gingen, Indonesië en Maleisië volgden snel. Nog wel met allerlei restricties maar we namen de gok. Het vierde deel van ons wereldreis gingen we naar Zuidoost-Azië!
Naar Indonesië, het land waar de roots van Minggoes liggen, het land waar we in maart 2020 bij ons vertrek naartoe wilden fietsen.

In april 2022 startte onze reis op de Filipijnen, we keken ontzettend uit naar dit werelddeel!
Zuidoost-Azië is ons bekend, we hebben er al vaak gefietst. Goed bereisbare landen, fascinerende culturen, schitterende natuur en niet te vergeten de altijd vriendelijke bevolking!
Dat moois stond ons allemaal te wachten.
De start op de Filipijnen was wel nieuw, hier hadden we nog niet eerder gefietst.
En die eerste maand was het al gelijk raak, we voelden ons direct weer thuis op dit mooie stukje aarde. Eilandhoppend fietsten we langs de de groenste rijstterrassen, schitterende stranden en kleine traditionele dorpjes.

Na een maand vlogen we naar Bali, alleen daar konden we een ‘visa on arrival’ bemachtigen voor 1 maand. Maar Indonesië is zo groot, we wilden hier heel graag langer blijven, vooral ook om Ambon te bezoeken. Het lukte om bij aankomst in hoofdstad Denpasar een visum verlenging aan te vragen voor nog een maand.
We konden 2 maanden fietsen in Indonesië!
Vanuit het overbevolkte maar o zo mooie Bali met de groenste rijstterrassen die je kunt bedenken, staken we met de ferry over naar buureiland Java.
Java stond bol van emoties!
In Surabaya, de geboortestad van de moeder van Minggoes, sprong onze fietsteller op het magische getal van 40.075 kilometer! We hadden het geflikt: een ronde om de aarde, gelijk aan de lengte van de evenaar.
Wat maakte ons dit trots en dankbaar. Nu konden we met recht zeggen: JacoMing around the world!!

En alsof het nog niet genoeg was, bracht dit magische getal van 40.075 kilometer ons naar Ambon.
Vanuit Surabaya vlogen we de volgende dag naar het eiland met de roots van de familie Lekatompessy.
Het was voor Ming kippenvel bij de landing….
We lieten onze fietsen achter in Surabaya en genoten een volle week van ‘onze vakantie’ op Ambon. We huurden allebei een scooter en toerden het hele eiland over. Naar Latuhalat, de plaats waar Lekatompessy vandaan komt. Naar Pantai Namalatu, het lievelingsstrand van de vader van Minggoes.
Een hele speciale week, die een héle speciale plek in ons hart heeft gekregen!
Bij terugkomst in Surabaya stapten we weer op de fiets, onderweg genietend van de vele hoogtepunten op Java. En wat werden we steeds verwend door de lieve bevolking met de heerlijkste gerechtjes en uitnodigingen om te blijven slapen.
We sloten ons Indonesië-avontuur af in Jakarta, bij de oom en tante van Minggoes. Een mooier einde konden we ons niet wensen. Het werden prachtige dagen bij deze lieve familie, écht quality time!

Onze reis ging door, we vlogen naar Maleisië, een land van veel cultuur en tradities. Het is een smeltkroes van culturen. Ook het land met Nationaal Park Taman Negara,  het oudste regenwoud ter wereld.
Vanuit Maleisië konden we weer landsgrenzen passeren. Via Thailand, het ideale fietsland bij uitstek, kwamen we in Cambodja. We genoten van het wereldberoemde en grootste religieuze momument ter wereld: Angkor Wat. Het was er zo rustig en het is zo uitgestrekt, we hebben 2 volle dagen door dit gebied gefietst met zijn indrukwekkende tempels. Wat een rijkdom voor dit kleine maar o zo dappere land!

En daarna was Laos aan de beurt. We passeerden de grens in het uiterste zuiden waar Si Phan Don ligt, ofwel de (beroemde) 4000 eilanden. Deze verzameling bewoonde- en onbewoonde eilandjes liggen in de Mekong rivier. We genoten een aantal dagen op het eiland Don Khong en Don Det. Er waren bijna geen toeristen, het anders zo overvolle Don Det was uitgestorven. Het werd een heerlijke, relaxte start van onze trip in Laos.

We gingen in Laos grotendeels de rivier de Mekong volgen richting het noorden.
De kindertjes in Laos zijn ontzettend enthousiast. Ze roepen en zwaaien je van alle kanten toe: sabaidi, sabaidi! En de ‘high fives’ zijn niet van de lucht, het is één en al vrolijkheid.
Het was regentijd en de wegen werden, fietsend over de vele zandwegen die Laos heeft, vaak grote modderpoelen. Fietsen in regentijd kreeg twee gezichten voor ons.
De natuur met de fantastische rijstvelden zijn overweldigend groen, echt het mooiste groen wat je kunt bedenken. De vele watervallen die het land heeft zijn enorm indrukwekkend in deze tijd van het jaar.
Maar we maakten ook de keerzijde mee. Overstroomde rivieren en hele gebieden en huisjes onder water. Ook wij werden ’s ochtends gewaarschuwd en uit ons huisje gehaald.
Het meest opvallende en bijzondere is dat de mensen zo ongelofelijk positief blijven en nooit klagen. Zodra het water zakte, gingen ze weer aan de slag. Huisjes opruimen, hout sprokkelen uit de rivier en volop vissen. Wat een leerschool voor ons westerlingen!

We kwamen aan in Thakhek waar de beroemde Konglor loop begint. Deze ‘loop’ is een spectaculaire 450 kilometer lange route die begint en eindigt in Thakhek. De route is vooral ook erg geliefd bij motorrijders. Het brengt je door het echte Laos, je fietst door limestone bergen, passeert watervallen en grotten en komt door authentieke dorpjes.

Helaas kregen wij daar alarmerende berichten van ons thuisfront. De 92-jarige moeder van Jacoline was erg ziek.
In plaats van te starten met de loop, werd het zo snel mogelijk tickets regelen om naar Nederland terug te gaan. Het voelde niet goed om nu zo ver weg te zijn.
Op dinsdag 4 oktober besloten we om terug te gaan, ’s middags konden we al een vlucht regelen om via Bangkok naar Nederland te vliegen.
Ons hotel in Thakhek werkte en dacht helemaal met ons mee. We mochten onze fietsen en bagage daar op een veilige plek achterlaten en we vertrokken de volgende ochtend voor onze eerste vlucht. Donderdagavond 6 oktober zaten we al bij onze moeder. Wat liep alles snel en voorspoedig.

En toen waren we wederom in Nederland. We vonden weer onderdak bij onze lieve zus en zwager die ondertussen in ’t Harde wonen.
We konden moedertje veel bezoeken en dat was erg fijn. Wat een goede keuze om terug te gaan!
Gelukkig knapte ze op en leek het weer stabiel te zijn. In overleg met de familie boekten we  tickets om 4 november weer terug te keren naar ons ‘thuis’: onze fietsjes in Thakhek, Laos.
De nacht voor vertrek, onze tassen stonden klaar om de volgende ochtend naar Schiphol te rijden, kregen we een telefoontje. Onze moeder was in de ambulance onderweg naar het ziekenhuis.
Het bleek dat ze een grote hersenbloeding had gekregen…
Wat waren we dankbaar dat we nog niet in het vliegtuig zaten, we konden gelijk naar haar toe.
Het werden spannende en intensieve weken in het ziekenhuis. Mijn vader week niet van haar zijde, had ook ’s nachts een bed naast haar gekregen zodat hij bij mijn moeder kon blijven.
Wat zijn die lieve mensjes met elkaar vergroeid, ze zijn al 72 jaar samen. Het ziekenhuis personeel zag dit en zodoende mocht onze vader continue bij zijn vrouw blijven.

Ondertussen is onze moeder met 24-uurs zorg weer thuis. Ze is halfzijdig verlamd maar gelukkig gaat het, vooral sinds ze thuis is, een stukje beter. We kunnen weer met haar praten en ze is weer op haar vertrouwde plekje.

Onze fietsavonturen staan nog even in de ijskast, wanneer we terug kunnen weten we niet.
We leven met de dag, maken geen planning meer en genieten van de momenten samen met ouders, kinderen en vrienden.

Hoe gaat het? Missen jullie het fietsen niet? Zijn jullie al gewend aan het ‘normale’ leven? Dat zijn de vragen die ons het meest gesteld worden.
En ja, we missen het fietsen en het reizen heel erg. Dat is ons ‘thuis’ geworden.
Maar het is helemaal oke, we zijn erg dankbaar dat we nu veel voor onze ouders kunnen betekenen door er te zijn en ze zoveel mogelijk te ondersteunen.

We hopen dat ons avontuur van 2 jaar en 8 maanden nog niet is afgelopen; dat het een tussenstop is. Onze fietsen staan immers nog in Laos.
De eerste maanden van onze reis wisten we nog niet wat ons te wachten stond. Alles veranderde, de wereld sloot om ons heen.
Toch staan er sinds maart 2020 ruim 47.000 kilometers op onze teller.
Een fantastische fietsreis ligt achter ons, beetje bij beetje werden we echte wereldreizigers. Het heeft onze levensstijl definitief veranderd.
Deze reis heeft ons zoveel gebracht, we hebben dingen geleerd die niet in schoolboeken te vinden zijn door met een open geest de wereld in te gaan.
Verkennen, ervaren, observeren en genieten. Het is eigenlijk een voortdurende bedevaartreis.
Een reis, niet naar een specifieke plek, maar naar het onbekende, op zoek naar verschillende culturen.
Er is zoveel te ontdekken op onze mooie planeet, we zijn nog niet klaar, hopen nog lang te reizen!