Einde van de wereld…

Aankomen bij kilometerpaal 0,00 km gaf ons een heel bijzonder gevoel, aankomen bij het einde van de wereld….
Of dat geen mooi symbolisch einde is van onze wereldreis!

Finisterre, in het Galicisch Fisterra, is een mythische plaats aan de Costa da Morte in Noord-Spanje.
De Romeinen dachten dat dit het meest westelijk gelegen deel van het Europese vasteland was, ofwel het einde van de wereld. Ondanks dat dit niet het geval is, heeft de kaap altijd zijn bijnaam gehouden.

Na onze thuiskomst uit Taiwan (wat lijkt dat alweer lang geleden) stapten we na een aantal weken weer op de fiets.
Na onze zwerftocht door Afrika, Amerika en Azië, begonnen we weer in ons vertrouwde Europa. Van huis uit, richting Frankrijk, Spanje en Portugal was de bedoeling.
Na ruim 3 jaar fietsen over de wereld gingen onze gedachten af en toe ook uit naar het zoeken van een nieuw, eigen plekje. Een plekje in Frankrijk, Spanje of Portugal misschien?!?
In ‘Living off the grid’, een Facebook-groep, waren we iets tegengekomen wat ons bijzonder aansprak. Een mooi plekje in de Bourgogne, zou dat misschien iets voor ons kunnen zijn??

We fietsten vanuit Nederland naar Frankrijk en in de glooiende heuvels van de Bourgogne vonden we een heerlijk plekje, ons droomplekje!
Een oud frans woonhuis met een kleinschalige chambre d’hôtes.
En dat lijkt ons helemaal leuk, samen iets kleinschaligs beginnen.
De enorme gastvrijheid die wij de afgelopen 3 jaar over de hele wereld hebben ontvangen, willen we graag zelf aan gaan bieden aan onze gasten.
We bleven ruim een week in de Bourgogne en werden steeds verliefder op het mooie plekje. Het voelde als thuiskomen!

Een huis kopen in Frankrijk gaat er echter heel anders aan toe dan in Nederland.
Het duurt maanden voordat de officiële overdracht een feit is.
Voor ons tijd om weer op de fiets te stappen en te genieten van Vive la France!
We besloten om via Frankrijk naar Spanje te fietsen; de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Al heel lang een wens van Minggoes.

In Saint Amand Montrond pikten we de ‘Langs Oude Wegen’ route op richting de Pyreneeën. Fietsend over kleine landweggetjes, voorheen druk gebruikt door vele  pelgrims, je voelt de enorme historie.
Uiteenlopende landschappen werden afgewisseld met vele middeleeuwse stadjes. Via Rocamadour, Cahors, Moissac naar Oloron-Saint-Marie aan de voet van de Pyreneeën. De route was flink heuvelachtig maar onze benen begonnen langzaam weer te wennen aan het klimmen.
En dat was nodig want we moesten de Pyreneeën over naar het spaanse gedeelte van onze route.

Op zondagochtend vertrokken we uit Oloron richting de Col du Somport.
Het miezerde een beetje maar gelukkig trok het na een kilometer of twintig open en klommen we heel gestaag richting de top. We genoten van het fantastische uitzicht, het is een prachtige klim.
Op 1640 meter kwamen we aan in skidorp Candanchu. We hadden het geflikt en waren in Spanje. Onze beloning was een lange afdaling van 30 kilometer naar Jaca, onze eerste overnachting in Spanje.

Fietsen in Spanje is weer zo heel anders dan in Frankrijk. Dat is het leuke van reizen, ieder land heeft zijn eigen gewoontes, het is iedere keer een verrassing.
Het eerste grote verschil was de warmte. Het was aan de spaanse kant van de Pyreneeën stukken warmer dan aan de franse zijde. De vele kleine boerenweggetjes maakten plaats voor wat grotere wegen en de heuvels werden talrijker.
We fietsten in Navarra, een ruig en verlaten berglandschap. Wij houden van zo’n landschap. Je kunt urenlang fietsen in stilte, zonder een auto tegen te komen.

De warmte deed ons besluiten om heel vroeg te starten. We stonden op in donker, pakten onze tent en spullen in en vertrokken bij dageraad.
Vroeg in de middag stopten we, om de warmste uurtjes van de dag niet opde fiets te zitten.
In Spanje gingen we ook voor het eerst overnachten in albergues. In Frankrijk zijn er heel veel campings, daar sliepen we ’s nachts het liefst in ons tentje.
Hier waren veel minder mogelijkheden en zochten we kleinschalige albergues op. Het leuke daarvan is dat je veel andere pelgrims (meest wandelaars) ontmoet. Mensen komen van over de hele wereld naar Spanje voor de Camino. Vooral ook veel Aziatische mensen, de wereld is weer open! Er wordt weer volop gereisd.

We verlieten Navarra en kwamen in de regio La Rioja, met Logrono als wijnhoofdstad van deze regio. Een totaal andere streek, fietsend door talloze wijnvelden. De druiven hangen in juli al volop aan de ranken, het is een genot om er doorheen te fietsen.

Via prachtige stad Burgos, met de indrukwekkende kathedraal, kwamen we op de eindeloze Meseta terecht. De Meseta is droog. Het kan er zomers verschrikkelijk heet zijn. Onder wandelaars is het een gevreesd stuk. Rechte wegen en geen schaduw. We zagen dorsmachines op de enorme graanvelden met een grote stofwolk achter zich aan. Af en toe een zonnebloemakker ter afwisseling.
Wat door sommige als een saai en kaal stuk wordt ervaren, was voor ons één en al genieten. We houden van zulke landschappen met de oneindige vergezichten. Het landschap lijkt wel op een soort tafelgebergte. De rit werd afgewisseld door enkele middeleeuwse stadjes. Castrojeriz is er eentje van, een bedevaartsoord bij uitstek met smalle straatjes en steegjes.
Na 200 kilometer kwamen we aan in Leon. Hier bleven we, net als in Burgos, een extra dag om de stad te bekijken. Leon is een ontzettend leuke stad!

Het werd drukker en drukker op de route, maar vooral met wandelaars. Ook in de albergues was het soms vol=vol.
In Astorga vonden we een mooie albegue met gezellige binnentuin. De pelgrims kwamen overal vandaan. Naast veel Europenanen waren er Australiërs en een stel uit Taiwan. Het was een gezellige mengelmoes!
Ennnn, in Astorga hadden we een mooie ontmoeting met onze vrienden Dirk en Loes. Ze trokken met hun camper door Spanje en Portugal en kwamen langs Astorga. Hoe leuk om elkaar daar dan te ontmoeten en gezellig samen te eten!
Een super avond!

Cruz de Ferro is een beroemde plek onder pelgrims. Er staat een ijzeren kruis, dat zich op het hoogste punt van de Camino Frances bevind. Pelgrims laten er traditiegetrouw een kleine steen achter.
Wij klommen Astorga uit, de zon kwam op en na een aantal kilometers zagen we niemand meer. Het was genieten geblazen!
Minggoes heeft bij vertrek van ons toekomstige plekje in de Bourgogne, een steen meegenomen. Die steen symboliseert onze nieuwe start in Frankrijk!
En het meest bijzondere was, dat wij juist die dag, bij aankomst bij het ijzeren kruis, die steen neerlegden. Die dag werd namelijk ook, via een volmacht, ons voorlopig koopcontract getekend. Wat een prachtige samenloop van omstandigheden. Dat moest zo zijn!

Na Cruz de Ferro volgde er nog één hoge beklimming naar Alto do Cebreiro. Op de top zit een heel mooi dorpje, alles gebouwd in natuursteen.
Met een heerlijke lange daling fietsten we Galicie binnen. We naderden Santiago…

Santiago de Compestella.
En toen stonden we daar plotseling, voor de grote kathedraal in Santiago.
We hadden ook de vele heuvels in Galicië overwonnen en fietsten op 25 juli, op Dia Nacional de Galicia, de stad binnen. 25 juli is een nationale vrije dag, een grote feestdag. We vielen met onze neus in de boter: veel optredens op de pleinen en een grote vuurwerkshow.
De overgang was heel groot, van onze rustige pelgrimstocht naar de grote drukte in de stad.

Onze tocht was nog niet helemaal af, daarvoor moesten we naar ‘het einde van de wereld’.
We fietsten vanuit het drukke Santiago richting de Galicische kust. Naar de Costa da Morte. Deze kust dankt zijn bijnaam aan de grilligheid en de vele rotsen die direct voor de kust liggen. We kwamen aan in Muxia, een beroemde bedevaartplaats. Muxia is ook beroemd om een klein sober kerkje, recht aan zee.
De ligging is prachtig: de voortdurend op de rotsen beukende oceaan met de sereniteit van het kerkje.
Na dit mooie plekje werd het tijd voor Fisterra. De dorpen liggen maar een kleine 40 kilometer uitelkaar.
Het regende en het was mistig maar we wilden de kaap op. Naar Cabo Fisterra, het einde van de wereld. Naar kilometerpaal 0,00 km.
Het einde van de wereld, het einde van onze fietsreis over de wereld.
Een geweldig mooi en emotioneel moment om daar samen aan te komen!

We wisten dat vanaf hier alles zou gaan veranderen. Ons besluit om na 3.5 jaar op de fiets weer een huis te kopen.
We zouden langzaam terugreizen naar Nederland. Onze lieve familie en vrienden weer zien en eind september, als de officiële overdracht is, terugkeren naar de Bourgogne om een nieuw bestaan proberen op te bouwen in Frankrijk.
Komende winter gaan klussen, om straks in het voorjaar zelf gastvrijheid aan te kunnen gaan bieden aan onze gasten.
Wat een grote verandering…..
We hebben er ontzettend veel zin in maar het voelde ook nog zo onwerkelijk na ons vrije leven van de afgelopen jaren.

Dat alles beseften we ons bij aankomst in Fisterra, bij kilometerpaal 0,00 km.
In de mist, in de regen…..