Panama & San Blas Islands.

We begonnen onze fietsreis in Panama uiterst relaxed…. Nadat we ’s ochtends de  grensovergang bij Sixaola hadden gepasseerd, fietsten we ’s middags naar Almirante.

Vanuit Almirante vertrekken boten naar een Caribische eilanden archipel.
Bocas del Toro is de hoofdstad en van daaruit kun je ook de andere eilanden bezoeken.
Daar wilden we onze beentjes graag een aantal dagen rust gaan geven.
Het was die middag te laat om de oversteek nog te maken, we hebben een hostel gezocht in Almirante zodat we de volgende ochtend al vroeg op een boot konden stappen richting Bocas del Toro. We waren de enige op het bootje, de fietsen pasten er prima op.
Na een half uur stonden we al op het eiland. Op de i-Overlander-app hadden we een leuke plek gezien waar we onze tent konden neerzetten, naast een restaurant aan zee.
Op onze laatste camping in Costa Rica hadden we een leuk Spaans gezin onmoet en ze waren een dag voor ons naar Bocas vertrokken met hun camper. We kregen al leuke foto’s doorgestuurd van deze prachtige plek, pal aan zee.
We waren van harte uitgenodigd door een Braziliaans echtpaar, de eigenaren van het restaurant.
We fietsten na aankomst op het eiland, nadat we wat boodschappen hadden gedaan, rechtstreeks naar Paki Point. Het restaurant ligt een kilometer of zeven buiten de drukte van de plaats, aan een rustig zandweggetje.
Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen door het Spaanse gezin, super gezellig om ze weer te zien. De plek was inderdaad fantastisch, een geweldige plek om je tent neer te zetten. We mochten gebruik maken van de buitendouche en het toilet van het restaurant dus dat was helemaal top voor de komende dagen!

Genieten, relaxen, een beetje fietsend het eiland verkennen en mooie strandwandelingen maken, wat een leven op dit heerlijke eiland met z’n relaxte Caribische sfeer. Helaas was het weer niet altijd even goed, we hebben heel wat buien gehad maar omdat de temperatuur zo heerlijk blijft, is dat toch minder erg dan bij ons in Nederland.
Na 3 dagen genieten en ‘vakantie vieren’ begon het weer te kriebelen en wilden we onze fiets graag weer op, Panama ontdekken!
We werden uitgezwaaid door het lieve Spaanse gezin waar we het de afgelopen dagen super gezellig mee hadden gehad. Een prachtig gezin, ze trekken met hun 3 kinderen in een campertje door Midden- en later ook Zuid-Amerika. Zij is lerares en geeft haar kinderen elke ochtend les. Mooi om te zien hoe ze dat allemaal klaarspelen!

We stapten in Bocas weer op de ferry en zetten een half uurtje later voet aan vaste wal.
Om onze route te vervolgen moesten we een bergketen over. We wisten dat het de komende dagen pittig zouden worden.
De hoeveelheid klimmetjes bleken ontelbaar, we bleven maar klimmen en dalen.
De route was echter fenomenaal, wat een prachtig oerwoud. Onzettend gaaf om dit stuk van Panama te zien. Het was een hele rustige weg, door de stilte hoor je de indringende oerwoud geluiden, de brulapen lieten zich weer goed horen. Ook de zee zagen we steeds in de diepte liggen, wat steeds uitbundige kreten van ons opleverde: aaahh, kijk hier of wow, zie je dat……

We zagen kleine gehuchtjes en schooltjes, overal hingen vlaggetjes van Panama, een heel vrolijk gezicht. In deze omgeving wonen de meeste mensen in houten huizen op palen.
Het zijn vaak huizen met een grote veranda er omheen. Prima woonplekken, in een bijzonder mooie omgeving.
Na twee pittige klimdagen kwamen we aan in een klein dorp Gualaca. Gualaca was tevens het hoogste punt, de volgende dag konden we gaan dalen.
We zochten naar een hostel dat door vrijwilligers gerund wordt maar bij aankomst bleek er niemand aanwezig, er zat een dik slot op het hek. Dat was een tegenvaller….
We fietsten nog een stukje verder en moesten weer klimmen (en daar heb je geen zin meer in als je denkt dat je er bent…)
Uiteindelijk vonden we een geweldig leuk huisje. Een huisje wat normaal via Airbnb wordt verhuurd. Het was nu niet verhuurd en we mochten er voor een mooi prijsje een nacht in slapen. Super lief! Het was een huisje van natuursteen, in de bergen met een magnifiek uitzicht. Iedere 10 minuten was het uitzicht weer anders. De wolken gleden tussen de bergen, de zon kleurde de hemel oranje, een fantastisch gezicht. En dat allemaal vanaf onze veranda…. wat een luxe!

En ja, de volgende ochtend konden we aan onze heerlijke afdaling beginnen. We zoefden 20 kilometer lang door een prachtige omgeving, haalden soms een snelheid van 80 kilometer per uur. Wat is dat genieten! De volgende 20 kilometer brachten ons naar de Pan-American Highway. Het was gedaan met de mooie, rustige weg.
Er is eigenlijk maar één weg die naar Panama-City loopt en dat is de Pan-American Highway, een brede vier-baansweg. Deze weg verbindt de uiteinden van het Amerikaanse continent met elkaar, van Alaska tot Vuurland.
Deze weg zouden we de komende 400 km. grotendeels moeten volgen om in Panama-City te komen. Gelukkig viel het mee met de drukte en konden we prima fietsen. De weg liep glooiend door een groen landschap.
Na een lange fietsdag kwamen we aan in San Felix. We wilden die dag graag de kust bereiken, we waren Panama ondertussen overgestoken en waren bijna aan de Pacifische kust, het was nog maar 12 kilometer. Maar regen gooide roet in het eten, we kregen een geweldige bui over ons heen. Dat werd geen tentje opzetten aan de kust….
We vonden in San Felix een leuk hostal en na een douche en droge kleren, konden we op het buitenterras heerlijk ons potje koken.

De volgende dag hadden we de mogelijkheid om de Pan-American Highway af te gaan, we sloegen rechtsaf een kleine weg in. Deze weg zou ons ruim 100 kilometer verder met een omweg bij Santiago de Veraguas weer op de Pan-American Highway brengen.
Het bleek een hele goede keuze, het was een spectaculaire mooie route, veel mooier dan de Pan-American Highway. Het was een en al natuur, bijna geen dorpen en bebouwing. Natuurlijk bracht zo’n mooie weg ook weer veel klimwerk met zich mee maar het was geweldig fietsen. Wat is Panama prachtig!
Mogelijkheden om te overnachten waren er bijna niet, we kwamen na bijna 100 kilometer moe aan in Sonà, de eerste echte plaats. Daar vonden we een prima kamer om lekker uit te rusten.

De volgende dag hadden we nog een kleine 50 kilometer tegoed op deze mooie rustige weg, voordat we bij Santiago de Veraguas de Pan-American Highway weer opreden.
De Pan-American Highway loopt op een aantal plekken vlak langs de Pacifische kust. Een leuke mogelijkheid om nog een nachtje aan zee te slapen.We hadden gezien dat je in San Carlos bij een surfschool kon kamperen. Dat leek ons een leuke plek, vlak aan zee.
Aangekomen op de plek van bestemming zag het er inderdaad gaaf uit. Een surfschool met een klein restaurantje en mogelijkheden om je tent op te zetten onder rieten palapas.
Helaas hoorden we dat ze gesloten waren wegens Covid. Maar toen de dame hoorde dat het maar voor één nachtje was, ging ze toch haar baas bellen.
We kregen toestemming en stonden op een prachtig plekje aan zee, heerlijk met de voetjes in zand. Het werd een prachtige avond, lekker ons potje koken met de geluiden van de branding voor onze neus en dan de volgende ochtend wakker worden door de zon en de zee… dat is kamperen op z’n best! Het had die nacht niet geregend dus we konden
’s ochtends heerlijk droog inpakken.

Het werd onze laatste dag op de Pan-American Highway, we wilden die dag over de bekende brug, de Puente de las Americas, over het Panama kanaal, Panama-City binnen fietsen.
Een bijzonder gevoel om deze grote stad te bereiken. Het was nog niet helemaal het einde van onze reis in Panama en daarmee onze reis in Midden-Amerika, maar deze grote stad is wel een ijkpunt. We hebben Panama-City bereikt! Wow….
De lucht kleurde het laatste stuk voor we de brug bereikten echter steeds donkerder en donkerder. We waren net op tijd om nog wat leuke foto’s te maken voordat de regen opnieuw met bakken uit de hemel kwam. Midden op de brug snel ons regenjack uit de tas gehaald en op de fiets gesprongen om naar het hostal te fietsen waar we 3 nachtjes hadden geboekt.

We waren in Panama-City, de grote wereldstad met zijn imponerende skyline.
Onze reis in Midden-Amerika na ruim 6.000 kilometer al bijna ten einde.
Hoe snel gaat het allemaal, onvoorstelbaar……
Maar eerst gingen we 3 dagen genieten van de stad.

Casco Viejo is Panama-stad zoals het er meer dan een eeuw geleden uitzag. Tegenwoordig is deze oude wijk werelderfgoed en het mooiste stukje van de stad. In de smalle straatjes staan opgeknapte gebouwen naast ruïnes. Gietijzeren balkonnetjes en gebogen ramen. We zijn de eerste ochtend gelijk naar het historische centrum gewandeld. Het was leuk om door de straatjes te wandelen en de mooie gekleurde panden maar ook de ruïnes te zien. Helaas vonden wij de wijk een beetje te luxe, het is een super dure wijk geworden. De ziel van een oude, gezellige wijk is eruit. Dat was de reden dat we bijvoorbeeld zo ontzettend hebben genoten van Antigua Guatemala. Daar is het allemaal in stijl gerenoveerd met behoudt van de sfeer en het ‘gewone leven’ van de mensen in de stad. Dat misten we hier.
Antigua Panama ligt aan zee, er is een rondweg met fietspad gemaakt over het water, rondom de oude stad. Het fietsgedeelte is afgescheiden door boompjes en bloemen.
’s Middags hebben we met een heerlijk zeewindje de stad fietsend verkend. Het was super leuk fietsen, je kijkt tegen de oude stad aan en tegelijkertijd zie je de skyline van de stad. Wat een enorm verschil….
Er is ook nog een fietspad langs een schiereiland, de Amador Causeway. Een erg leuk stuk, er staan diverse bankjes waar je even kunt genieten van het mooie uitzicht op de vele boten met daarachter de skyline van Panama.

Zeg je Panama, dan zeg je Panamakanaal. Daar moesten we natuurlijk ook naar toe. Ten noorden van de stad ligt bezoekerscentrum Miraflor. Hier heb je een prachtig uitzicht op de sluizen en de mega grote schepen die door de sluis komen en er maar net doorpassen.
We stapten ’s ochtends op onze fiets maar hadden helaas geen geluk, toen we aankwamen was er net een grote boot gepasseerd en er zou pas rond 14.00 uur weer een schip komen.
We besloten om dan eerst naar Parque Natural Metropolitano te fietsen en ’s middags terug te gaan naar de sluizen.
Parque Natural Metropolitana is een tropisch regenwoud in de stad. Je kunt er wandelingen maken en genieten van de vele dieren en vogels.
Het was bijzonder om midden in zo’n grote stad in een tropisch bos te lopen. We zagen verschillende dieren en beklommen een heuvel waar we een heel mooi uitzicht hadden over de skyline van de stad.
We liepen terug om weer naar de sluis te fietsen, toen we werden overvallen door een mega bui. Gelukkig konden we daar schuilen.
De regen duurde echter zo lang dat het te laat werd om terug te fietsen naar de sluizen.
We hadden de boot gemist…

De volgende ochtend stapten we weer op onze fiets om aan onze laatste kilometers in Panama te gaan beginnen. Via Colon, Portobello naar Puerto Lindo. De plek waar onze zeilboot naar Colombia vertrekt. Maar eerst gingen we weer even langs Miraflor, het bezoekerscentrum. Het lag op onze route en we wilden het nogmaals proberen, kijken of we die dag meer geluk hadden.
Helaas komen de schepen niet op vaste tijden en zou er pas ’s middags een schip komen.
Dat was pech…
We besloten om verder te fietsen. Na een kilometer of vijftig kwamen we bij een stuwdam van het Panamakanaal. Een indrukwekkend gezicht om het enorme hoogteverschil van het water te zien.
Nadat we het kanaal verlieten, fietsten we een geweldig stuk door het tropisch regenwoud. Dat is het bijzondere van Panama, ’s ochtends waren we nog in de stad tussen de torenhoge flats en een paar uur later weer in het regenwoud. Zo dicht ligt dat bij elkaar!
De laatste tien kilometer fietsten we door de jungle naar Eco Jungle Reserve, aan het meer van Gatún. Een bijzonder mooie plek om in de jungle te kamperen.
Net voordat we er aankwamen brak de hemel weer open en werden we het laatste stukje nog zeiknat.
We konden onze tent onder een hele grote overkapping neerzetten met een geweldig uitzicht op het meer. Omdat het er zo vochtig is, zaten er ontzettend veel muggen.
We hebben onze klamboe rondom onze stoeltjes opgehangen en konden ’s avonds rustig genieten van de mooie plek en de jungle geluiden zonder die irritante muggen.
Toen we de volgende ochtend onze tent uitkwamen, was de zon terug en genoten we van een mooie zonsopkomst boven het meer. Dat was nog eens mooi ontbijten!
Nadat we nog even langs het meer hadden gewandeld, namen we afscheid van de Canadese eigenaar van dit mooie Eco Reserve. Hij heeft grootste plannen om nog heel wat nieuwe eco reserves te openen, van Brazilië tot zelfs in Azië.

We wilden die dag naar Portobello, net een stukje voor Puerto Lindo. Portobello is een mooi gekleurd havenstadje met veel oude ruïnes. De vestingwerken vallen onder UNESCO erfgoed.
Nog maar net op de fiets of de zon verdween al weer, de regenjas moest weer aan. De jassen waren nog niet eens droog van gisteren.
Het bleef dit keer echter niet bij een bui, het bleef maar regenen. En dat was erg jammer want de route was o zo mooi! We reden grotendeels langs zee en hadden geweldige uitzichten. Foto’s maken was echter geen optie, het was tassen goed dichthouden en trappen maar.
Aangekomen in Portobello vonden we een hostal middenin het gekleurde stadje. Toen het even droog was, konden we uiteindelijk tóch het stadje nog even in wandelen om de gekleurde huizen met de oude ruïnes te bekijken. Ze hebben zelfs de satellietschotels op de daken in allemaal vrolijk kleuren geschilderd.

Er is geen grensovergang over land van Panama naar Colombia. Dat is het oerwoud waar de Farc jarenlang actief was. Er lopen geen wegen, de enige mogelijkheid om van Panama naar Colombia te gaan is per vliegtuig of boot.
We hadden gehoord dat je met een zeilboot via de paradijselijke San Blas eilanden naar Colombia kunt zeilen. We zijn gaan informeren en vonden een bedrijf gevonden die dat regelt.
We reserveerden een plekje op zeilboot Quest en we zouden 26 november voor 5 dagen aan boord stappen. Het startpunt van die zeilreis was in Puerto Lindo.
Vanaf Portobello was het nog maar 20 kilometer naar Puerto Lindo. We zaten ruim in onze dagen, het duurde nog 4 dagen voordat de Quest vertrok. We waren van plan om het kleine havenplaatsje even in te fietsen om te kijken waar we 26 november zouden vertrekken en dan door te fietsen om de kustlijn nog een stukje te volgen.
We zagen in de baai een mooi plekje, een restaurantje pal aan het water. Toen we er even een kopje koffie dronken, hoorden we dat het echtpaar ook een paar appartementjes in de verhuur had boven het restaurant, waren we gelijk verkocht.
Wat een mooie plek voor de resterende dagen voor vertrek. We besloten om de omgeving vanuit deze plek te gaan bekijken en niet door te fietsen. Achteraf een heel goed besluit want er stond ons veel regen te wachten. We hoorden van de eigenaar dat het hier in dit gebied ‘Sierra Desgarradora’ heet: tranende berg….
De regentijd stopt rondom deze tijd in Panama maar hier regent het door die bergen het hele jaar door. En dat hebben we geweten….. 💧💧💧

De 4 dagen in Puerto Lindo gingen snel voorbij. Het regende heel veel, we waren erg blij met onze grote veranda waar we heerlijk droog zaten. We konden er iedere avond koken en genieten van ons prachtige uitzicht op de baai met verschillende zeilboten voor anker. Tussen de buien door fietsten en wandelden we wat om de omgeving te verkennen en zijn we naar eiland Isla Grande geweest.
Isla Grande is een klein eilandje en maar 500 meter verwijderd van vaste wal. We hebben er gewandeld en zagen het beeld wat we tijdens onze reis nu al vaker hebben gezien: geen toeristen, alles leeg en stil. En dan zie je, nu er al bijna 2 jaar geen toeristen komen, het verval van de leuke gekleurde huisjes en hostals.
Het water staat de mensen werkelijk tot aan de lippen.Tuintjes staan blank, we zagen zelfs planken voor de deuren om het water enigszins buiten de deur te houden.
Er is hard onderhoud nodig maar daar is geen geld voor, er zijn geen inkomsten.
Erg naar om te zien!

En toen werd het vrijdag 26 november, de dag van vertrek voor onze grote zeilavontuur richting Colombia en kwam er bij de aanlegsteiger in Puerto Lindo een einde aan onze fietsreis in Midden-Amerika. We zijn weer een hele ervaring rijker!
De indrukwekkende jungle, het tropisch regenwoud met alle oerwoud geluiden, de prachtige eilanden die we hebben bezocht, de mooie plekjes aan de kust, de indrukwekkende Maya-tempels, de imponerende vulkanen, het barrièrerif, de mooie begroetingen onderweg, de leuke contacten, het is teveel om op de noemen. We hebben ruim 6.000 kilometer getrapt en ongelofelijk veel gezien en beleefd!

San Blas is een eilanden archipel met ongeveer 350 eilandjes. Er zijn er maar ongeveer 40 bewoond door de Kuan-stam. Deze stam heeft als enige permissie om hier te mogen wonen. Het zijn paradijselijke eilandjes met mooie strandjes. Er kan vooral ook prachtig gesnorkeld worden door het omliggende rif.
Onze zeilreis gaat via de San Blas eilanden richting Colombia. De eerste 3 dagen wordt er rondom de eilanden gezeild, je kunt zwemmen, snorkelen en de eilandjes bezoeken. De laatste 2 dagen wordt er echt koers gezet richting Colombia. Na 5 dagen kom je aan in Cartagena. Daar gaat onze fietsreis in Zuid-Amerika beginnen!

’s Ochtends om 11.30 uur hadden we een ‘meeting’ met de captain. We ontmoeten daar ook de andere 8 opvarenden. Het was gelijk een goed gevoel, de captain was open en vriendelijk en ook met de andere koppels hadden we leuk contact. Ook luitjes die al lang op reis zijn en hun reis in Zuid-Amerika willen voortzetten. De ene als backpacker, de ander met een camper. De camper wordt in een container verscheept naar Colombia, zelf doen ze het per zeilboot. Leuke verhalen om te horen.
Om 18.30 uur gingen we aan boord van de Quest. Het is een prachtige zeilboot, de schipper zeilt al ruim 10 jaar hier in het Caribisch gebied. Het was donker toen alle bagage ingeladen werd. Onze fietsen kregen een prima plekje op het voordek, stevig met touwen vastgemaakt.
Rond 22.00 uur vertrokken we uit de haven en gingen we richting de San Blas eilanden. Wij zochten ons bedje op, de schipper had een lange nacht te gaan. De zee was behoorlijk onrustig, slapen viel niet mee. Ming had behoorlijk last van de deining en heeft een tijd buiten gezeten, het was een pittige eerste nacht.
Maar toen het licht ’s ochtends door het luik naar binnenviel en we de kajuit uitkwamen, zagen we de prachtige eilandjes. De zon kwam er, ondanks de zware bewolking, nog even door en wilde ons even verwelkomen. We gingen voor één van de eilandjes voor anker, onze eerste stop. Welkom in het paradijs….

Het weer was die eerste dag net zo slecht als aan vaste wal, het regende bijna de hele dag. Dit had de kapitein in de 10 jaar dat hij in dit gebied zeilt, nog niet eerder zo meegemaakt, zoveel regen op één dag.
We zijn daardoor die dag het eiland niet opgeweest maar ’s middags hebben we onze snorkelspullen toch opgezocht en zijn de warme zee ingesprongen.
Het koraal was prachtig, we zagen vissen in de mooiste kleuren, schitterend om te zien.
De regendruppels vielen hard op onze rug maar het was toch niet koud. De temperatuur van het water is hier ongeveer 27 graden!
’s Avonds werd het gelukkig droog en kregen we op het achterdek een heerlijk gerecht voorgeschoteld. We hebben een super kokkin aanboord!
We hebben met z’n allen geproost op de mooie avond met kokosnoot en rum!

De volgende 2 dagen was het écht genieten. Het weer was goed, de zon kwam er lekker bij. We zeilden allebei de dagen naar een nieuw plekje waar we voor anker gingen bij een aantal eilandjes. We konden de boot af, wandelen, zwemmen en prachtig snorkelen. Het rif is hier fantastisch! Met de zon erbij zijn dit echte bounty-eilanden met de mooie witte strandjes.

Ming knapte lekker op, had nu we veelal voor anker lagen veel minder last van zeeziekte.
En tussendoor kregen we steeds een heerlijk ontbijt, lunch en diner voorgeschoteld.
Volop vakantie!

Maar toen moest er toch echt aan de overtocht naar Cartagena begonnen worden, dat was natuurlijk ons doel!
Rond 17.00 uur werd het anker gelicht, de zeilen gehesen en vertrokken we voor 2 nachten en 1 volle dag de zee op. Geen uitstapjes meer, volle kracht vooruit.
Rond 19.00 kregen we ons avondeten, het was ondertussen donker en de zee was behoorlijk onrustig.
We aten de afgelopen dagen steeds gezamenlijk op het achterdek maar nu we zeilden ging dat niet en kregen we ieder een bakje op schoot.
En toen bleek dat de deining er al flink had ingehakt: uit sommige bakjes werd iets gegeten, andere werden niet aangeraakt. Meer dan de helft van de luitjes werd ziek, waaronder Ming.
De pillen tegen zeeziekte werden netjes geslikt maar het bleek niet genoeg.
Slapen in de kajuit was geen optie, als er werd gevaren mochten de luiken niet open. Het was snikheet binnen en dan ook nog eens een schommelende boot, dat kwam niet goed. De meesten probeerden daardoor op het buitendek een plekje te vinden, proberend nog wat te slapen maar dat viel helaas niet mee. Het werd een lange nacht….
De volgende dag knapten iedereen in de loop van de dag gelukkig wat op, de zee werd iets rustiger. Het zonnetje kwam erbij en er werd weer wat gegeten.

Ondertussen kregen we ’s middags tot 3x keer toe een prachtige dolfijnenshow te zien, een grote groep zwom voor de boot uit met ons mee. Eén keer zelfs meer dan een half uur, ze kregen er geen genoeg van (en wij ook niet..) Fantastisch!

We hadden gedacht dat we 2 volle nachten op zee zouden zijn maar de wind was ons echter goedgezind zodat we ’s avonds om 24.00 uur in plaats van de volgende ochtend de haven van Cartagena binnenkwamen.
Daar ging de boot voor anker, temidden van de indrukwekkende skyline ‘by night’.
Zo konden we onze laatste nacht op de boot tóch even lekker slapen. In onze kajuit, de luiken open en in rustig vaarwater!

En toen werden we de volgende ochtend wakker in Colombia, hoe gaaf was dat!
Na een gezamenlijk ontbijt was het tijd om afscheid te nemen van elkaar. De kapitein had alle immigratie formaliteiten voor ons geregeld, we konden zo van boord.
We werden met een bijbootje naar de kade gebracht en stonden na 5 dagen op zee weer aan vaste wal.
We hebben een fantastische trip gehad, écht een unieke ervaring om zeilend naar Zuid-Amerika te gaan. De San-Blas eilanden waren gewéldig, ook de onderwaterwereld was fantastisch!
Maar nu gaan we aan een nieuw hoofdstuk beginnen, we hebben het fietsen echt gemist. We hebben ontzettend veel zin om aan ons nieuwe avontuur te beginnen.
In Cartagena hebben we in het oude gedeelte van de stad, binnen de stadsmuren, een leuk hostel gevonden voor 2 nachten. Middenin een heel gaaf straatje met allemaal gekleurde vlaggetjes, wat een gezelligheid. De hele wijk is hier zo kleurrijk, we konden de Colombiaanse sfeer gelijk proeven.
Cartagena schijnt de mooiste stad van Colombia te zijn, we gaan de stad vandaag nog één dag bekijken en stappen dan weer op de fiets.
Samen fietsend Zuid-Amerika ontdekken,  het mooiste wat er is!