Cambodja.

Nadat we een maand lang in de watten waren gelegd in perfect fietsland Thailand, gingen we naar ons volgende land Cambodja. Een totaal ander land, Cambodja is het kleinste maar ook het armste land van zuid-oost Azië. Het land bezit het grootste tempelcomplex ter wereld Angkor Wat maar het is ook een land met een heftig verleden. Nog maar ruim 40 jaar geleden is een derde van de bevolking omgekomen onder het wrede regime van Pol Pot.
We traden dit authentieke land met een open vizier tegemoet.

Precies 1 september passeerden we de grens van Thailand naar Cambodja, bij de kleine grensovergang Osmach. De grensovergang ging prima, het was erg rustig en nadat ons visum in orde was gemaakt, konden we beginnen aan onze fietsreis in land nummer 32.
September is de regenmaand bij uitstek, gemiddeld is het die maand 2 dagen droog dus er stond ons nog wat te wachten…
En dat merkten we nog geen uur later nadat we de grens over waren, de regen kwam met bakken uit de hemel. Omdat het eerst volgende dorp met hotel op onze route pas 70 kilometer verderop lag, besloten we te overnachten in grensplaats Osmach. We konden de bui in onze kamer afwachten.

Het eerste gedeelte van onze route liep richting Siem Reap met het nabij gelegen wereldberoemde tempelcomplex Angkor Wat. We gingen wel met een flinke omweg om de grote hoofdweg te vermijden en het plattelandsleven in het noorden van Cambodja te zien en te beleven.
Onze eerste fietsdag volgde de grens oostwaarts maar nu aan Cambodjaanse zijde.
De natuur was nog veelal hetzelfde als het laatste gedeelte in Thailand, een oase van groene rijstvelden. Wat wél heel anders was, is de infrastructuur. De weg is geasfalteerd maar alle opritten zijn van zand. Als je iets koopt bij een winkeltje sta je gelijk in de plassen.
Het leven is eenvoudiger maar het lijkt niet minder gelukkig. De mensen zwaaiden en riepen ons met een lachend gezicht toe: hello, hello! Iedereen is super relaxed en overal zagen we weer een hangmat.
Er wordt veel gefietst in Cambodja. Een aantal schoolkinderen fietsten een stukje met ons mee. Fijn om te zien dat er nog steeds zoveel gefietst wordt en niet iedereen inmiddels op een scooter rijdt.
Het was een leuke eerste fietsdag. Het was wel erg warm, we moesten het bekopen met een flinke bui. In poncho gehuld fietsten we de laatste 15 kilometer naar het dorp Anlong Veng waar we vroeg in de middag aankwamen. We hadden alle tijd om de plaats te bekijken.
We namen een drankje bij een tentje op een groot kruispunt midden in het dorp en zagen het leven van de lokale bevolking aan ons voorbij trekken. Zoooo leuk, je kijkt je ogen uit. Families met z’n vieren op de scooter, de lange tractoren, de rijdende winkels, kindertjes op de fiets, 2 kleine dametjes samen giechelend en genietend van pinda’s, het trok allemaal aan ons voorbij. Het echte plattelandsleven van Cambodja!

Het noordelijk deel van Cambodja is dunbevolkt, de wegen heel erg rustig.
We vertrokken de volgende ochtend lekker vroeg maar het werd al snel weer erg warm. De weg was licht heuvelachtig, een beetje vals plat.We dronken liters water en stopten vaker om in de schaduw even bij te komen van de hitte. Toch kwamen we moe op de plek van bestemming aan, de hitte was killing.
Onze bestemming was super leuk, we kwamen terecht in een houten huisje op palen bij een farmstay. We zaten tussen de schapen, ganzen, eenden en varkentjes.
Ook hier trok nog steeds een levendige voorstelling aan ons voorbij…😊
’s Avonds kregen we een mega onweer- en regenbui over ons rieten hutje. Het dak begon te lekken, gelukkig hadden we een teiltje zodat ons bed niet nat werd… 💦💦
Na een paar uur werd het droog, het dak lekte nog even na en toen konden we heerlijk gaan slapen onder de klamboe met de geluiden van honderden kikkers op de achtergrond. Ze kwaakten er vrolijk op los. ’s Ochtends hing de dauw nog boven de heuvels, een prachtig gezicht.

Nog maar 50 kilometer scheidden ons van Siem Reap, daar wilden we meerdere dagen blijven om de indrukwekkende tempels te bewonderen. We fietsten wederom langs de meest geweldige rijstvelden, zo prachtig groen!
Het laaste stuk gingen we binnendoor naar Siem Reap. Binnendoor hield in, door het complex rondom Angkor Wat.
We hoopten op die manier al wat tempels te kunnen bewonderen. Jaren geleden had Jacoline dat ook gedaan, niemand maalde toen om dat fietsertje maar nu ging het anders…🙃
We fietsten al in de goede richting, het leek prima te gaan maar daar werd opeens ‘stop’ geroepen door 2 mannen. Waar was ons entreebewijs?? Ja meneer, dat hebben we nog niet. We komen vanaf Anlong Veng en zijn nu op weg naar Siem Reap, daar kopen we ons entreebewijs. Die vlieger ging helaas niet op…. 😂 We moesten terug en via de hoofdweg naar Siem Reap, jammer!

Siem Reap is al jaren mega toeristisch en ondertussen van dorp uitgegroeid tot grote stad. We waren erg benieuwd hoe de situatie zou zijn. Het complex is ondertussen al weer een aantal maanden geopend, hoe druk zou het zijn?
We kochten ons ticket en daar waren bijna geen toeristen te bekennen. Er was zelfs een aanbieding: we betaalden de entree voor een dagticket maar mochten daarmee twee dagen naar de tempels. Zo proberen ze weer mensen te lokken.
Een stukje buiten het drukke centrum vonden we een klein appartementje voor 4 nachten met een eigen keukentje. We zaten net buiten de drukte, in de klein straatje tussen de locals en bij de markt. Ook daar zagen we geen toeristen. Goede voortekenen om de tempels in alle rust te kunnen bewonderen!
De volgende dag was het zover, we stonden heel vroeg op en fietsten richting de tempels.
Het is moeilijk in woorden te vatten hoe mooi dit grote gebied is, Angkot Wat moet je zien, moet je voelen! 💫🌟⚡️

Als je in zo’n indrukwekkende tempel staat, voel je de oudheid, een heel intens gevoel, daar word je stil van.
We stapten na een tempel bezoek weer op onze fiets, wind in de haren (althans die van Jacoline dan 😂), op naar de volgende tempel. Één tempel sprong er wat ons betreft echt uit en dat is Ta Prohm. In tegenstelling tot de meeste Ankoriaanse tempels, bevindt Ta Prohm zich in vrijwel dezelfde staat als waarin het werd gevonden: een combinatie van eeuwenoude bomen die uit de ruïnes groeien in een geweldige jungle-omgeving. Prachtig!
En wetende dat we de volgende dag nog zo’n mooie dag tegoed hadden! We voelden ons ontzettend rijk dat we ook dit complex weer in alle rust konden bekijken.

Ook de tweede dag werd een imponerende dag. Er zijn zoveel tempels, wat heeft dit ĺand een rijkdom. Het is teveel om allemaal te bekijken maar het was wederom fantastisch!
Het bleef bewolkt, daardoor minder warm en dan houd je het langer vol. Tussen de bezoeken door fietsten we prachtig tussen de rijstvelden. Dit gebied is zo uitgestrekt, het hele gebied heeft een grootte van ongeveer 5000 voetbalvelden. Je fietst op een dag al snel 40 kilometer om meerdere tempels te bezoeken.
We kozen er die dag voor om ook een aantal kleinere, minder bekende tempels te bekijken. En daar genoten we het meest van. We waren de enigen en dwaalden rondom de tempels uit de 10e t/m 12e eeuw, onvoorstelbaar…
We hopen dat jullie door de foto’s ook een beetje kunnen meegenieten van onze indrukwekkende dagen.

Nog één dagje bleven we in Siem Reap voordat we weer op onze fietsen stapten richting de hoofdstad Phnom Penh. En dat extra dagje bleek een goede keuze want het begon om 11.00 uur te regenen en het stopte niet meer voor het donker werd.
Wat kan het in Cambodja regenen! We zagen vanuit ons appartementje de rode zandweggetjes veranderen in één grote binnenzee…
Wat een geluk dat we de afgelopen 2 dagen Angkor bewonderd hadden. We maakten er een lekker relaxed dagje van in ons appartementje.

Helaas regende het de volgende ochtend weer. Vertrekken in de regen, dat was lang geleden! We startten vroeg, we wilden naar het plaatsje Phumi Moréal, ruim 100 kilometer verderop. Niet dat dat plaatsje bijzonder is, wél de tempels die er dichtbij liggen. Alsof we nog niet genoeg tempels hadden gezien de afgelopen dagen?
Er kon wat ons betreft nog wel een tempelcomplex bij…😉
Tempelcomplex Koh Ker heeft eeuwenlang verborgen gelegen in de bossen van Cambodja. Deze streek is één van de armste en dunstbevolkte gebieden van Cambodja.
Sinds de aanleg van een nieuwe weg is het echter mogelijk om dit tempelcomplex te bezoeken. Het is qua toerisme nog een totaal vergeten gebied.

Het weer werd er richting Phumi Moréal niet beter op, het bleef maar regenen. Het grootste deel van de route was verhard maar we moesten ook een stuk over het zand. En dat was glibberen en glijden… Maar de omgeving was fantastisch en de mensen uiterst vriendelijk, dat maakte de dag tóch weer bijzonder!
De laatste 20 kilometer konden we eindelijk onze poncho uitdoen. Het werd, op en paar spetters na, eindelijk droog.

De volgende ochtend was bij aankomst bij het ticketkantoor alles gesloten, hoewel het al een uur open zou moeten zijn. We spraken een man aan en hij ging voor ons bellen. Even later kwam er een vrouw op haar scooter om de balie te openen. We waren de eerste en enige bezoekers van Koh Ker.

Ook hier konden we de tempels al fietsend bekijken. Er is een 3 kilometer lange trail uitgezet langs de tempels. Het ligt in het bos, je fietst door een prachtige omgeving van de ene naar de andere tempel. Het complex is in slechte staat, het heeft veel geleden onder plunderaars. Koh Ker is de hoofdtempel, een 35 meter hoge piramide. Je kunt de tempel beklimmen en bovengekomen heb je een fantastisch uitzicht over de omliggende bossen. Dan zie je pas echt hoe afgelegen de tempels liggen. Het was een mooie ochtend, zeker de moeite waard!

We kijken ’s avonds meestal naar de route en de overnachtingsmogelijkheden voor de volgende dag en we zagen dat het deze keer lastig werd. Er waren in die streek sowieso weinig dorpen en dus ook heel weinig tot geen guesthouses of hotels.
De volgende mogelijkheid om te overnachten lag pas op 130 kilometer in de plaats Kampung Thum. Daar konden we kiezen uit verschillende opties maar dat vonden we eigenlijk te ver, vooral vanwege de hitte.
Op Google Maps zagen we een hotel op ruim 60 kilometer in plaatsje Phom Daek maar het is sinds Covid altijd de vraag of een accommodatie nog bestaat. Mocht dat niet zo zijn dan moesten we doorfietsen naar Kampung Thum.
De route was super rustig en mooi glooiend, op en af langs vele bananenbomen en cassave/maniokplantages. Cassaveplantages zagen we heel veel, ook in ons laatste stuk van Thailand. We wisten eerst niet wat voor plant dit was en hebben het opgezocht. Cambodja schijnt er jaarlijks 17.5 miljoen ton van te exporteren.
Onze benen waren moe, we hoopten écht dat er een overnachting in Phnom Deak zou zijn.
En dat lukte! We keken vanaf ons balkon uit over het dorpsplein, er speelden kinderen die vrolijk naar ons zwaaiden en er stonden eetstalletjes. Een gezellige zaterdagmiddag in het dorp.

De volgende ochtend was er markt op het dorpsplein. Zodra het licht wordt, komen de Cambodjanen in de weer. Het was er al heel vroeg een drukte van belang.
De beentjes waren weer uitgerust, het fietsen ging heerlijk. We hebben de afgelopen twee jaar geleerd om ook genoeg te rusten. Naast inspanning ook écht ontspanning, dat houdt onze reis zo mooi!
Er was weer heel veel te zien onderweg. Complete families op hun lange tractoren, op zondag is er geen school en gaan ze gezellig met de kids op pad.
De mensen wonen veelal in houten paalwoningen. Sommige niet hoog, andere juist weer heel hoog op de poten. Vaak geschilderd in verschillende kleuren. Er zitten hele grote overkappingen aan, dan houden ze het met de regen lekker droog.
Langzamerhand kwam er meer bebouwing op onze route, we zagen ook meer winkeltjes. De winkeltjes zijn te herkennen aan een grote rode koelbox vooraan de weg. Een ijskast hebben de meesten mensen niet, de koelbox is gevuld met ijsblokken en allerlei drankjes, zodat we onderweg toch een koud drankje konden kopen.

Wat doet de regentijd veel met een land als Cambodja. We hadden een hele mooie maar ook confronterende dag.
We begonnen heerlijk droog aan onze fietsdag. Eerst een stukje over een drukke weg, daarna weer prachtig over een rustige weg door het platteland van Cambodja.
En dan zie je zoveel onderweg, je komt op de fiets zo dichtbij de mensen, dat maakt fietsen zo bijzonder! Wij stoppen op plekken waar nooit toeristen komen, we zijn een vaak een bezienswaardigheid.
Je ziet en beleeft alles wat er om je heen gebeurd heel intens. Hoe de mensen aan het werk zijn, de één in de winkel, de ander op de tractor, een derde die boomstammen aan het inladen is. Het zijn zoveel gebeurtenissen op één weg.
Maar de andere zijde zagen we ook: nat! De weg is geasfalteerd, al het andere is zand. De mensen leven, werken en verkopen vanuit het zand. Het dat is nu net het probleem: alles stond blank, wat een modderboel.
Je wordt er stil van maar het lijkt alsof het de mensen niet deert, ze zijn dit gewend, ieder jaar weer. De kinderen op het schoolplein maken er een mooi waterfeest van, ze glijden al lachend door het water. Het grote voordeel is de warmte, je wordt niet koud van de natheid. Tóch zagen we het grote verschil met bijvoorbeeld Thailand waar ze een stuk verder zijn qua wegen en iedereen op een verharde ondergrond leeft ipv op het rode zand en de modder. Dat gun je deze allervriendelijkste mensen ook zo!

Het laatste stuk naar Phnom Penh wilden we graag fietsend langs de Mekong afleggen. We hadden de afgelopen dagen echter zoveel water gezien dat we het best spannend vonden of het mogelijk was. De weg loopt namelijk dicht langs de rivier.
We gingen het gewoon proberen, de andere optie was de grote weg en daar hadden we niet veel zin in. Na 13 leuke kilometers kwamen we aan bij de machtige rivier de Mekong, de belangrijke levensader van Cambodja.
De rivier stond ontzettend hoog maar gelukkig ging de pont gewoon naar de overkant. We konden door!
Het was leuk fietsen langs de Mekong, het was weer volop genieten van de plattelandsleven van de bevolking. De eerste kilometers gingen over rood zand, daarna was de weg geasfalteerd en was het prima fietsen.
Tot het laatste moment fietsten we over een kleine weg, tussen de eenvoudige winkeltjes en toen ineens zagen we aan de overkant de hoge wolkenkrabbers. De pont bracht ons in een andere wereld, wat een verschil. Welkom in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja.

We boekten voor 3 nachten een guesthouse dichtbij het Royal Palace. Van daaruit konden we lopend rondom de straatjes van het paleis dwalen en genieten van de marktjes, de vele eetstalletjes en gezelligheid in de stad. De sfeer is gemoedelijk en de streetfood heerlijk.
Op werkelijk alle hoeken van de straat kun je eten kopen. De stad is een feest voor je zintuigen. Overal hoor je typische Aziatische geluiden en ruik je de heerlijke geuren van de lokale markten.
We hebben verschillende kleine tempels bezocht, verscholen in de smalle straatjes.
De stad heeft z’n prachtige ligging te danken aan twee rivieren, de Tonlé Sap en de Mekong die hier samen komen.

Bij een bezoek aan Phnom Penh kun je wat ons betreft niet om de heftige geschiedenis van Cambodja heen. Een bezoek aan de Killing Fields en de S-21(Tuol Sleng) mag niet ontbreken. We gingen als eerste naar Choeung Ek Genocidal Center, een executie- en begraafplaats van slachtoffers van de Rode Khmer, de Killingfields.
Deze plek ligt ruim 12 kilometer buiten de stad, een plek die ten tijde van de genocide zeer geheim moest blijven. We lieten de hoge wolkenkrabbers achter ons en al snel zagen we een heel ander gedeelte van de stad. Armoede in combinatie met heel veel afval, ook in de rivier.
Tussen 1975 en 1979 was Pol Pot met de Rode Khmer aan de macht. Hij stelde het agrarisch socialisme in en dwong alle stadsbewoners te verhuizen naar het platteland en dwangarbeid te verrichten. Hij bestempelde het jaar 1975 als ‘het jaar nul’ en was ervan overtuigd dat de bevolking terug moest naar de ‘basis’.

Verspreid over het land waren er meer dan 200 martelcentrums voordat de mensen terechtkwamen in Choeung Ek. Daar werden ze onder wrede omstandigheden vermoord. Bij de ingang staat ter nagedachenis een stupa. Achter de glazen panelen van het paviljoen liggen duizenden schedels, ingedeeld op leeftijd en geslacht. Van kleine kinderen tot oudere mensen. Allemaal zonder reden gemarteld en vermoord. Omdat ze leraar of arts waren. Zelfs brildragers omdat ze konden lezen… Alle intellectuelen waren overbodig en werden vermoord.
We zagen de massagraven. Mannen gescheiden van vrouwen. Vrouwen samen met hun kinderen. In 1980 is dit allemaal gevonden, niemand was hiervan op de hoogte.

Na deze indrukwekkende plek zijn we naar Genocidemuseum Tuol Sleng (S21) gefietst. Dit museum is een voormalige middelbare school. Vroeger een vredige plek midden in de stad.
Nadat alle bewoners van Phnom Penh in 1975 in 3(!) dagen de stad uit waren verjaagd, werd deze school door de Rode Kmer in gebruik genomen als martelcentrum. Naar schatting werden er 20.000 mensen opgesloten en gemarteld.
Wat een trieste geschiedenis. Dit museum neemt je mee in de gruwelijkheid van de jaren 1975-1979 in Cambodja. Alles staat er nog, de bedden waarop de mensen gemarteld werden, de houten cellen die gebouwd werden in de oude schoollokalen, heel veel foto’s van de gevangenen met grote verschrikte ogen, het prikkeldraad: ongelofelijk triest om te zien!
We kregen een headset mee en je hoort de beschrijvingen van de martelingen. Wat een heftige tijd was dat voor de Cambodjanen. Één derde van de bevolking is omgekomen.

Des te knapper en bijzonderder is de veerkracht en weerbaarheid die wij de afgelopen weken hebben ervaren in dit land. Het is eigenlijk zo kort geleden, ruim 40 jaar nog maar. Door dit indrukwekkende museum en de Killingfields zal en mag deze tijd nooit vergeten worden. We hebben grote bewondering voor de nieuwe generatie mensen, een hele jonge bevolking die vooruit kijkt!

Na alle indrukken en een vol hoofd zijn we ’s avonds de stad ingegaan, wandelend over de boulevard langs de Tonlé Sap rivier.
Al wandelend namen we een gezellige wereld in ons op: gezinnetjes lekker etend bij het water, een groep jongens druk een balletje aan het schoppen, er werd op muziek gesport en kindertjes die lachend over de boulevard renden. Wat een andere wereld! ❤️ Prachtig om te zien, dat is het Cambodja van nu!🙏

Na onze dagen in Phnom Penh was het weer tijd om op de fiets te stappen. We gingen noordwaarts, de Mekong volgend, richting Laos.
We staken met het pontje de Tonlé Sap en de Mekong over. We zagen heel duidelijk de kleurverschillen van het water, de Mekong heeft een rood/bruine kleur, het was een mooi gezicht. Volgens een meneer op de pont mengt het water niet snel omdat er op die plek niet zoveel stroming in de rivier is.
We lieten de hoogbouw van de stad achter ons en gingen terug naar de Mekong-zijde, daar waar we drie dagen geleden aangekomen waren. Het eerste gedeelte van de route ging op dezelfde manier terug. We hadden ook de mogelijkheid om aan de andere zijde van de rivier terug te fietsen maar dat is een drukke weg en dit stuk was goed bevallen dus helemaal niet erg om het in tegengestelde richting nog een keer te fietsen.

Er was een beetje wind, het was heerlijk om weer de fiets te zitten! We passeerden de levendigheid in de dorpjes. Vaak fietsten we tussen de schoolkinderen, giechelend en lachend om twee van die gekke fietsers met grote tassen…
We staken de rivier verschillende keren met een pontje over en overnachtten bij ‘Natural Bungalow’ met een super aardige en vriendelijke eigenaar. Hij heeft een aantal hele basic huisjes op het water. Heel eenvoudig maar lekker rustig en met een mooi uitzicht op de rijstvelden. ’s Avonds  hoorden we vanaf onze veranda de kikkers en de krekels, een heerlijk plekje!
We volgden die dagen het leven langs de machtige Mekong rivier. Het water staat in de regentijd zo ontzettend hoog zodat hele velden blank stonden.
Eenmaal staken we de Mekong niet per pont over maar over een mooie, grote brug. Deze nieuwe brug bij Stueng Trang is nog maar een maand of 8 in gebruik. Het was leuk en afwisselend om de rivier verschillende keren over te steken en de route aan de andere kant te vervolgen.
We fietsten over een soort dijk en hadden mooie uitzichten, aan de éne zijde de Mekong, aan de andere zijde moerasachtige gebieden met prachtige waterplanten.
Bij veel paalwoningen liepen een paar koetjes (ze leven onder het huis😊) en we zagen veel hooibergen. Hele grappige, puntige hooibergen, heel anders dan in NL.
In de omgeving van Cham zagen we voor het eerst sinds lange tijd weer een aantal moskeeën. Maar 2% van de bevolking van Cambodja is moslim. De belangrijkste religie van de Cham-minderheid is de islam. We fietsten plotseling weer tussen de hoofddoekjes, een flashback naar onze tijd in Indonesië en Maleisië.

Voordat we de grens naar Laos zouden oversteken wilden we het eilandje Kaoh Trong graag bezoeken, het ligt midden in de Mekong. We hadden er zoveel positieve verhalen over gelezen.
Op zondagochtend kwamen we bij het pontje. Tot onze verrassing zat de pont bomvol. Het waren geen toeristen maar lokale mensen. Ze waren allemaal netjes gekleed en waren op weg naar de tempel op het eiland.
We kregen veel belangstelling op de pont, vooral de mannen waren erg geïnteresseerd in onze fietsen. Een fiets met een riem ipv een ketting hadden ze nog nooit gezien.
Na een aantal minuutjes waren we op het eilandje. Na een hartelijk afscheid en een gezamenlijke foto bij de tempel begonnen we aan een rondje om het eiland. Het is van top tot teen maar 8 kilometer.
Het is er weelderig groen met een paar kleine gehuchtjes en grazende koeien.
In het midden van het eiland zagen we mega groene rijstvelden, een lust voor het oog.
Ook hier geen buitenlandse toeristen, het was er nog helemaal uitgestorven.
We vonden een super leuke overnachting bij een familie in een traditionele paalwoning. Er werd een slaapplekje gecreëerd en de vrouw des huizes kookte heerlijk voor ons. Echt een gave ervaring om bij een Cambodjaanse familie in een traditionele paalwoning te overnachten.
De homestays op het eilandje horen bij de Koh Trong Community.
De prijzen ligt vast, bij aankomst op het eiland staat er een bord. Homestay $5,- Food $5,- dat is p/p. Dat geld komt ten goede aan de gemeenschap. En voor dat geld werden we helemaal verwend. Heerlijk avondeten en de volgende ochtend stond er alweer een ontbijt voor ons klaar.
Om 7.00 uur namen we de eerste pont naar de overkant. Al hoewel, 7.00 uur zóu de pont vertrekken maar ze werken hier niet op de klok en hebben zéker geen haast, het was bijna half acht voordat iedereen op de pont zat en we vertrokken. Voor de dames staan er stoeltjes klaar om even te kunnen zitten…😉

We hadden nog 2 fietsdagen nodig om bij de grens te komen. De eerste werd een lange dag in de regen. De eerste 40 kilometer was het wegdek super slecht, het was een vreselijk gehobbel en gebobbel. Daarna hadden we geluk en kwamen we op een prachtige nieuwe weg met strak asfalt, aangelegd door jawel: de chinezen.
Bij aankomst in Pong Moan, op 125 kilometer zagen we een mega guesthouse van zeven verdiepingen hoog. We keken elkaar aan en de keuze was snel gemaakt: stoppen! Heerlijk de natte boel uit en onder de douche.
Zo overnacht je in een traditionele paalwoning en zo zit je in een mega hotel.
Ook dat hoort bij fietsen….🙃

De laatste 80 kilometer in Cambodja waren aangebroken.
Bij vertrek was het gelukkig droog en de eerste 17 kilometer naar Steung Treng gingen prima. Daarna werd het steeds lastiger. Het wegdek werd steeds beroerder. Eerst was het asfalt met stukken zand, later werd het net andersom, er was bijna geen asfalt meer te ontdekken. Het werd een glibber- en glijpartij over de natte, rode zandwegen. Ruim 60 kilometer fietsen naar de grens bleek nog een heel eind.
Maar we hadden geluk dat het droog bleef, daar waren we echt dankbaar voor!
De laatste 10 kilometer liep de weg vlak langs de grens en daar aangekomen zagen we asfalt, yeah!! Wat kan dat een opluchting zijn.

Onder de rode modder kwamen we aan bij de grensovergang.
En zo horen we het land eigenlijk ook te verlaten want dat is fietsen door ongerept Cambodja. Het waren prachtige weken in een heel boeiend en fascinerend land.
We zijn echt onder de indruk geraakt van de bevolking. Wat een veerkracht, wat staan ze enorm positief in het leven! Het gezin staat centraal, ze leven heel hecht samen.
Ongelofelijk veel bewondering voor dit mooie land met zijn mooie bewoners! ❤️